ARMAGEDON Türkiye-İsrail Gizli Savaşı BÖLÜM 3

ARMAGEDON Türkiye-İsrail Gizli Savaşı BÖLÜM 3

Üçüncü Bölüm 

YENİ ORTADOĞU RESMİ; MİTLER VE TÜRKİYE 

"Mısır Irmağından büyük ırmağa, Fırat nehrine kadar bu diyarı senin zürriyetine verdim." Tekvin, 15/18 
ASLINA BAKILIRSA, bölgedeki ABD'nin çıkarları İsrail'in çıkarlarıyla örtüşüyordu. Kaçınılmaz bir zorunluluktu bu. işte bu örtüşen çıkarlar da kaçınılmaz bir şekilde Türkiye'ye İsrail'i dayatıyordu. ABD başkanlarından Carter'ın "İsrail'in başarısı politik bir mesele değildir. Olması şart olan bir inançtır" sözü ABD'nin İsrail'le olan ilişkisini gözler önüne seriyordu. Şöyle diyordu Carter: "İsrail'i üzeceğime politik hayatıma son vermeyi tercih ederim." (Middle East Contemporary Survey, Colin Legum, sh. 30) 
ABD Parlamentosu'nda yaklaşık 20 yıl senatörlük yapan Paul Findley, ABD dış politikasının belirlenmesinde Yahudiler'in ne denli belirleyici olduğunu anlatan ABD'de İsrail Lobisi adlı kitabında son derece çarpıcı bazı gerçeklerin altını çiziyordu. Arap-İsrail anlaşmazlığının çözümü için özel bir çaba sarfeden ve bu amaçla İsrail işgali altındaki Lübnan'da bulunan Sabra, Şatilla, ve Tel-Zaatar kamplarını yakından inceleme gereği duyan Findley, Yahudi lobisinin yoğun ve ısrarlı kampanyası dolayısıyla sonunda seçimleri kaybetmişti. Nitekim İsrail lobisinden bir yetkili bu olayı şöyle değerlendiriyordu: 
"Sonunda Findley'i defettik. Rakibi Durbin'in harcadığı 750 bin doların 685 binini biz Yahudiler'den topladık ve onu defettik." 

İsrail Lobisi ile kararlı bir mücadeleye girmekte gecikmeyen, Findley, Lobi ile ilgili bütün kuruluşların faaliyetlerini tüm imkanlarını kullanarak araştıracaktı. Yaklaşık iki yıl süren araştırmasında Findley, ABD dış politikasının neredeyse Yahudi lobisi tarafından yönlendirildiğini iddia ediyordu. Kitabı tamamen 
bunların kanıtlarıyla dolu olan Findley, Demokratların İllionis vali adayı Adlai E. Stevenson'un başına gelenleri şöyle yazıyordu: 
"Stevenson, İsrail'in işgal ettiği topraklarda yerleşim bölgeleri oluşturmasını engellemeye çalışan bir de tasarı hazırlamıştı. Bu olay hem Carter hem de Reagan yönetimlerince yasadışı ve barışın önündeki en önemli engellerden biri olarak gösterilmişse de, yönetimler kınama mesajları yayınlamaktan başka hiçbir şey yapmamışlardı. Stevenson hazırladığı tasarı ile, İsrail yeni yerleşim bölgeleri kurmaktan vazgeçinceye kadar, yapılması düşünülen 150 milyon dolarlık yardımın dondurulmasını öneriyordu. Yardım tamamen dursun demiyor, sadece o yıl yapılması kesinleşen 2.18 milyon dolarlık yardımın bir kısmı dondurulsun diyordu. Tasarı hakkında konuşurken, Stevenson, İsrail'in aldığı Amerikan yardımının Amerika'nın tüm ülkeler için ayırdığı yardım bütçesinin yüzde 43'ünü oluşturduğunu özellikle vurgulamıştı: 

"İsrail'e gösterdiğimiz bu cömertlik ve önceliğin faturasını kendi insanlarımızın ekmeğinden keserek ve Amerika'nın özgür dünyadaki veya gelişmekte olan ülkelerdeki yaşamsal çıkarlarını tehlikeye atarak ödüyoruz. Eğer verdiğimiz para ve destek Ortadoğu'da istikrar sağlayacak ve İsrail'in güvenliğini garanti 
altına alacaksa bir işe yarar. Ama görünen o ki, verilen yardım ABD'nin İsrail'in güdümüne daha fazla girmesine, Ortadoğu'nun daha çok karışmasına, İsrail'in daha fazla tehlikeye düşmesine ve ABD'nin dünyadaki otoritesinin durmadan daha fazla kaybolmasına neden oluyor. Burada sorun İsrail'e yaptığımız 
yardım değildir. Sorun, İsrail'in barış çabalarına ve adaletin yerine getirilmesine ne kadar yardımcı olduğudur. Önerdiğim şey, İsrail hükümetinin, İsrail'in çıkarlarının bizimkilerle uyum içinde olması gerektiğini anlamaya çalışmasıdır." 

Tasarı, tıpkı Hatfield'inki gibi büyük çoğunlukla reddedildi. Oylamadan sonra birkaç senatör, Stevenson'ın yanına gelerek, "Adlai, çok haklısın ama neden sana karşı oy kullandığımızı anlarsın. Belki gelecek sefere" dediler. Hayır, Stevenson anlamamıştı. Stevenson Lobi'yi yeterince tanımıyordu daha. 
Lobi'nin başka bir "cephe"de işe koyulduğunu sonradan anlayacaktı. Bu cephe, Yahudi Lobisi'nin en güçlü olduğu cephelerden biridir, yani medya cephesi. Tasarıyı hazırlamasının nedenlerinden biri olarak da medyayı göstermişti. Çünkü halkın böylesine önemli bir konudan haberdar olmak isteyeceğini düşünmüştü. Ancak haber servisleri bu olayla hiç ilgilenmediler. Problemin önemli boyutlarından biri de budur. Sadece Amerikan politikacıları sindirilmemiş, Amerikan gazetecileri de sindirilmişlerdir. Anti-Stevenson kampanyasını yürütenler onu Araplar'ın yürüttüğü ekonomik şantajın destekleyicisi olarak 
da göstermeyi uygun buldular. Bu öylesine uydurma bir hikayeydi ki, anlamak için Stevenson'ın Senato'da görev yaptığı süredeki siciline bakmak yeterdi. 1977'de yürürlüğe giren ve Amerikan şirketlerinin Araplar'ın İsrail'e uyguladıkları ekonomik boykota katılmalarını yasaklayan yasayı hazırlayan kişiydi. Ama 
anti-kampanya yürütenler oturup Stevenson'ın hayatım yeniden yazdılar. Stevenson boykotu kaldırmaya çalışanları engellemekle suçlanıyordu. 

Aslında tasarının sağ salim yasallaşmasını sağlayan da oydu. Bu başarısından dolayı, Amerikan Yahudileri Konseyi'nden bir başarı plaketi ve bol bol övgü almıştı. Ulusal Yahudi Kuruluşları Konseyi'nin Başkanı Thedore R. Mann, Stevenson'a yazdığı bir teşekkür mektubunda, "örgütünün kendisine duyduğu 
minnettarlığı" aktarıyordu. Mann mektubunda, "Hazırladığınız tasarının yasallaşması, sadece Amerika'nın adalet için gösterdiği çabaların Amerikan Yahudileri tarafından bir kez daha anlaşılması için bir vesile olmamış, daha da önemlisi, ulusumuzun ilkelere ve ahlaka olan duyarlılığının da bir kez daha kanıtlanmasını sağlamıştır" diyordu. 

(...) Stevenson valilik seçimlerini eyalet tarihine geçen en az oy farkıyla kaybetti. Aradaki fark sadece 5.074'tü. Bu rakam 3.5 milyon olan toplam oy oranının yüzde onunun yedide birine eşitti. Time dergisinin yazdığı gibi, seçim günü öyle düzensizlikler ve karışıklıklar olmuştu ki, böyle şeyler yalnızca güldürü filmlerinde olabilirdi. Seçim öncesi Chicago'nun çeşitli bölgelerinde onbeş seçim sandığı anlaşılmaz bir şekilde ortadan yok oldu. Başka bazı sandıklar da sandık görevlilerinin arabalarında ya da evlerinde "unutulmuştu." Stevenson sandıkların yeniden sayılmasını istedi ama.İllionis Yüksek Mahkemesi 4'e karşı 3 oyla reddetti. Sandıklar gayri resmi olarak tekrar sayıldığında ise, aradaki farkın 5000'den 7000'e fırladığı görülmüştü. 

Seçim sonrasında, tarafsız bir Chicago gazetesinde yayınlanan başyazı, karalama kampanyasının seçimler üzerinde ne denli etkili olduğundan söz ediyordu: 

"Chicago bölgesi Yahudiler'inin son anda giriştikleri yoğun çaba, eski vali Thampson'ın koltuğuna göz dikmiş olan Adlai Stevenson'ın hevesini kursağında bıraktı. Seçimlere bir hafta kala, pek çok Chicagolu ve taşralı haham Stevenson'ın aleyhinde vaazlar verdiler. Yahudi yerleşim bölgelerinde binlerce el ilanı dağıtıldı. Herkes eski senatöre cephe almıştı." Yapılan saldırıları ayrıntıları ile anlatan yazı şöyle sona eriyordu: "Büyük bir kararlılıkla yürütülen anti-Stevenson kampanyası, Stevenson çoğu kez suçlamalara cevap vermediği için olsa gerek, başarıya ulaştı ve daha önceki Senato seçimlerinde ona ve politikalarına güvenen 248.000 seçmenin oylarını Thompson'a vermelerine neden oldu.' Kampanya yöneticisi Joseph Novak, "Eğer o karalama kampanyası olmasaydı, Stevenson bugün koltuğunda oturuyor olurdu" diyor. Chicago'nun uzak yörelerinde, seçimi alacaklarından emin oldukları Highland Park ve Lake Count gibi yerlerde bile yenilmişlerdi. Halkla İlişkiler sorumlusu Rick Jasculca, 
"Kesinlikle arkadan vurulduk, kesinlikle" diyor ve "Beni rahatsız eden asıl şey, Philip Klutznick'in dışında hiçbir Yahudi liderin veya hahamın, Stevenson'ın İsrail düşmanı olduğu saçmalığını yalanlamaması" diye ekliyordu. Amerikan-İsrail Halkla İlişkiler Komitesi(AlPAC)'ın başkanı Thomas A. Dine, gözleri pırıl pırıl, zaferin tadını çıkararak konuşuyordu: 

"İsrail'e yönelik düşmanca tutumu onu ona seçimi kaybettirmiştir. İllionisli Yahudi yurttaşların oyları onu defetmeye yetti." 

Tıpkı Dine gibi, Stevenson da Yahudiler'in seçimi kazanama-masında önemli rol oynadıklarını düşünüyordu: 

Stevenson'ın İsrail Lobisi'nin ABD politik hayatını nasıl etkilediği üzerine yaptığı yorum ise şöyle: 

"Korkunç bir sindirme harekatı var ve Amerika'daki pek çok azınlıktan biri olan Yahudi azınlığın eylemcileri ve lobicileri, İsrail hükümetinin aldığı her kararı, yanlış ya da doğru, destekliyorlar. Bu işi yaparken öylesine hırçın ve kararlı yapıyorlar ki, hem insanları sindiriyorlar hem de azınlık olmalarına karşın tüm Amerikan politik hayatını etkiliyorlar. Başka bir deyişle, ABD'deki Yahudi cemaati İsrail'dekinden çok daha güçlü ve tek merkezli. İsrail Başbakanı'nın, Ortadoğu sorunları konusunda Amerikan dış politikası üzerindeki etkisi, kendi hükümetinin üzerindeki etkisinden genelde çok daha fazla." (ABD'de İsrail Lobisi, Pınar Yayınlan, sh. 158-160) 

Findley, İsrail'in "Amerikan Dış Politikası" üzerinde ne denli etkin olduğunu, İsrail'in çıkarlarına aykırı hareket edebilecek bütün ABD senatörlerinin nasıl sindirildiğini anlatan 542 sayfalık kitabında herşeyi bütün açıklığıyla anlatılıyordu. Amerikan dış politikası ile Yahudiler arasındaki ilişkiyi anlatan ve 
Amerika'da milyonlarca satan The Lobby adlı kitabın yazarı Edward Tiunan ise kitabı hazırlarken karşılaştığı bu zorluklarla ilgili olarak şöyle diyordu: 
"Konu çok hassas ve politik açıdan tehlikeliydi. Yahudi liderler, kongre üyeleri ve onların dostları Yahudiler'in ABD üzerindeki planlarını örtbas etmeyi tercih ediyorlardı. Bu konuda defalarca uyarıldım." 

Kurmay Albay'ın Lobi Yorumu 

HARP AKADEMİLERİ'NDE öğretim üyeliği yapan ve Türk-İsrail ilişkileri ile ilgili bir de doküman hazırlayan Kurmay Albay'ın 'Yahudi Lobisi' ile ilgili sözleri aynen şöyle: "Washington'da lobi faaliyetlerinin önemli bir bölümünü de "yabancıların faaliyetleri" oluşturmaktadır. Yüzü aşkın büyükelçilik kendi lobi faaliyetlerinin yanısıra Amerikalı lobici ve lobi firmalarının desteklerini sağlamış durumdadır, ikinci Dünya Savaşı'ndan beri yabancı ülke çıkarları için lobi faaliyetleri 
Washington'da yasama ve yürütme organlarında önemi giderek artan bir faktör haline gelmiştir. Amerikan Kongresi ve yönetimine etki etmek isteyen yabancı misyonlar ile ABD'de mevcut etnik azınlıkların "ana ülke" isteklerini gerçekleştirmek amacıyla kullanılan her türlü araç, gereç ve personeli kapsamaktadır. En başta gelen çıkar, ekonomik yardım ve silah teminidir. 
Son yıllarda Amerikan etnik gruplarının dış politika üzerinde lobicilik faaliyetleri bir hayli artmıştır. Etnik lobicilik, yalnızca bir etken değil, aynı zamanda en zorlu ve en saldırgan lobicilik şeklidir. Bununla birlikte, karşıtlarıyla tartışmak yerine yandaşlarını harekete geçirmeyi tercih etmektedirler. 
Etnik lobiler, diğerlerine göre daha duygusal olma eğilimindedirler, çünkü yabancı bir ülke çıkarını yalnızca bir müşteri işi olarak yapmazlar. Kendi "ana ülkeleri"nin çıkarlarını, ABD'nin çıkarları önünde tutarlar.  
Birçoğunun (Yahudi, Yunan) Kongre üyeleri arasında savunucuları vardır. Etnik toplumlar "oy sahibi" olmaları nedeniyle de, kozu ellerinde tutarlar. 

Bugün, ABD'de, yabancı lobilerinin en başında, yoğun şekilde bu ülkenin askerî, siyasî ve ekonomik yardımına dayalı İsrail asıllı olanlar gelmektedir. ABD'de yaşayan Yahudi nüfusu toplam nüfusun ancak yüzde dördünü oluşturuyorsa da siyasi yönden son derece faaldirler. En önde gelen üç TV şebekesinden 
ikisi olan NBC ve CBS'in ortaklarından olup, en yüksek tirajlı ve siyasi etkinliğe sahip gazetelerden New York Times, New York Neuıs ve Washington Post'un sahipleridirler. Kongre'de ise Yahudi asıllı otuz milletvekili, sekiz senatör yer almaktadır. İsrail Lobisi'nin gücü, üyelerinin "nitelik", "nicelik", "organize" ve "davalarına bağlılıkları"ndan kaynaklanmaktadır. Lobi faaliyetlerini yürüten başlıca kuruluşları AIPAC (Amerikan İsrail Public Affair Committee-Amerikan İsrail Kamu İşleri Komite-si)'dır. Amacı, ABD'nin, İsrail'le ilişkilerini güçlendirmek, Arap ülkeleriyle ilişkilerini engellenmektir. Diğer Amerikan İsrail organizasyonlarının pekçoğunun lideri AIPAC'ın yürütme komitesinde yer almaktadır. Bu şekilde lobi faaliyeti AIPAC'ın kendi üyelerinin çok ötelerine yayılır!" 

Emekli Korgeneral İhsan Gürkan: "İsrail Bir Din Devletidir " 

NİTEKİM Emekli Korgeneral İhsan Gürkan, kendisiyle yaptığım özel bir söyleşi sırasında İsrail'in bir din devleti olduğu gerçeğinden yola çıkarak, yöneldiği politikanın dinî arka planıyla ilgili olup olmadığı konusundaki bir soruya şöyle cevap veriyordu: "İsrail bir din devletidir ve İsrail'in yönelmiş olduğu dış politikanın elbette bununla bir ilişkisi vardır. İsrail'de aşırı dinci Yahudiler'le dinci olmayan Yahudiler arasında bu konuya bakış arasında pek bir fark yoktur. Mesela din adamı olmadığı halde emekli general Şaron gibi son derece tehlikeli düşüncelere sahip olan adamlar vardır. Şaron'a göre İsrail'in kuzey sınırları Toroslar'a kadar dayanır. Bu mümkün mü? İsrail'in Toroslar'a kadar gelebilecek gücü yoktur. Ama İsrail bu kapsamdaki bazı amaçlarına ulaşmıştır. 

Şaron'dan daha eski bir emekli general "Litani" nehrini sınır saymıştı bir zamanlar. Gerçekten de Litani nehri İsrail'in denetimi altındadır bugün! Ancak İsrail'in bunu gerçekleştirebileceğini zannetmiyorum." John Bunzl, "Öteki İsrail" adlı eserinde antisiyonist sol hareketin sözcülerinden gazeteci yazar Michael 
Warshavsky'ye şöyle sorar: " Sizce, Sabra ve Şatilla katliamlarını kabullene bilmek, Yahudi toplumunun ancak siyonizmle kendini var edebileceği idealine inanan halk için, bu tür yanılsamalara kendini kaptırmamış olan anti Siyonistler için daha korkunç olmadı mı?" 

Cevap son derece şaşırtıcıdır: 

"Bana kalırsa, bazı insanlar İsrail Devleti'nin politik yapısını ne olursa olsun korumak ve sürdürmek istiyorlar. Bu politik yapının ortaya çıkardığı birtakım kötü sonuçlan ise kaçınılabilir hatalar olarak görüyor ve daha dikkatli bir politik stratejiyle altedebileceğini umuyorlar. Oysa bazıları tamamen şunun 
bilincindedirler ki şimdiki savaş da, önceki savaşlar da istenmeden yapılan birer hata değildir. Tam tersine İsrail Devleti'nin politik yapısından kaynaklanmakta dır." Acaba İsrail'in bölgeyle ilgili stratejileri nereye dayanıyordu? Tüm bunların Tevrat'la, KABALA'yla yani dinî arkaplanıyla, ya da vaadedilmiş topraklar mitiyle ilgisi olabilir miydi? 

İsrail Nasıl Kuruldu? 

BİLİMSEL bir gözle incelendiğinde bunun hiç de yabana atılır bir iddia olmadığı görülecekti. Filistin, Arabistan Yarımadası'ndan zaman zaman göç eden insanlar tarafından iskan edilmişti. M.Ö. 2000 yılında Arabistan Yarımadası'nda ani bir iklim değişikliği sonucunda, bu bölge çöl haline gelince Arabistan halkı göç etmeye başlamıştı. Bu göç sırasında Filistin'e ilk gelenlerin Kenaniler olduğu 
anlaşılacaktı. İncil'de de Filistin'in adı Kenan diyarı olarak geçmekteydi. On- lardan sonra bölgeye Fenikelilerin gelmişlerdi. Bölgeye ismini veren Philistin- Filistiler'in daha çok yerleşik oldukları sahil bölgesine N il deltasından geldikleri iddia edilmekteydi. Filistiler hakkında fazla bilgi olmamakla birlikte 
Mısır'dan geldikleri kuvvetle muhtemeldi ve Tevrat'a göre bu bölgede Filistiler, Amaratiler, Kenaniler, Hititler, Heyutiler, Girgazitiler, Perizler ve Jebuzitler yaşamışlardı. Sami ırkından olmayan Hititler'e Tevrat'ta sık sık değinilmekteydi. Tevrat'ta Hititler'in Hebron (Halil-ür-rahman)'da yaşadıkları, Hz. İbrahim'in oraya geldiğinde kendisine yabancı, Hititler'e ise yerli dediği ve oğlunun iki Hititli kadınla evli olduğu yazılıydı. Yine Tevrat'a göre Hititler, İsrailoğulları tarafından 
tamamen yok edilmişlerdi. 

Silahlı Kuvvetler Akademisi öğretim elemanı Hv.Mu.Kur. Alb. Mehmet Sarı tarafından hazırlanan Bağımsız Filistin Devleti'nin Doğuşu adlı dokümana göre İsrail'in Filistin bölgesi ile ilişkileri tamamiyle Tevrat'a dayanıyordu: 

"Tevrat'ın yaradılışa ait olan bölümü Genesis'e göre; Yahudiler'in başlangıcı İbraniler'dir. Genesis'e göre İbraniler'in ulu dedelerinden olan Abraham (İbrahim), babası ile birlikte Mezopotamya'nın Harran şehrine gelmiş, babasının ölümünden sonra Allah'ın emrine uyarak kabilesinin başında Kenan diyarına göç etmiştir. İbrahim'den sonra, oğlu İshak ve ondan sonra da İsrail adını alan Yakup kavmin başına geçmiştir. Yakup'la birlikte İbraniler, Beni İsrail yani İsrailoğulları veya İsrail kavmi adını almıştır. 

(...) Yahudiler'in Filistin'deki yaşantıları İbrahim Peygamber ile başlamaktadır. Bu peygamber zamanında Yahudiler Mezopotamya'dan gelerek Güney Filistin'e yerleşmişlerdir. Tevrat'ta yeralan bir efsaneye göre; İbrahim'in Kenan diyarında bulunduğu bir sırada Asuriler, İbrahim'in kardeşi Lut'u ve birçok kişiyi esir 
almışlardır. Bunun üzerine İbrahim, Asuriler'e yetişerek kahramanca dövüşmüş, kardeşini ve esirlerini kurtarmıştır. Bunun üzerine bir gece rüyasında Allah, İbrahim'e görünmüş ve Mısır nehrinden büyük nehir olan Fırat'a kadar, Kenaniler, Keniziler, Kadmaniler, Hetiler, Feriziler, Amaniler, Girgaziler ve Jebusilerin ülkelerini senin nesline veriyorum diyerek bu toprakları İsrail oğulları'na bahsetmiştir. Bugün İsrail'in Nil'den Fırat'a kadar olan toprakları ele geçirmek istediği iddialarının kaynağının burası olduğu anlaşılmaktadır." (Bağımsız Filistin'in Doğuşu ve Geleceği, Harp Akademileri Basımevi, İstanbul, Mayıs 1994) 

Efsane'nin Kudreti 

ASLINDA bunu "Yahudi meselesi benim için ne sosyal, ne dini bir meseledir, sadece millî bir meseledir" diyen, "dayanılmaz bir kudretin bir araya gelme çığlığını oluşturan" efsanenin kudretinin önemini kavrayan 
siyonizmin kurucusu Theodore Herzl'e kadar götürmek gerekiyordu.(Thedore Herzl, Yahudi Devleti, s.45) Filistin, diyordu Herzl, bizim unutulmaz tarihi yurdumuzdur... Tek başına bu isim halkımızın güçlü bir birleşme çığlığı olacaktır... (Thedore Herzl, Yahudi Devleti, s.209) Siyonizmin babası Theodor Herzl'in 1896 yılında yazdığı "Yahudi Devleti" adlı kitapta; bütün yahudilerin 
dünyanın neresinde olurlarsa olsunlar, aynı siyasal topluluğun bilinçli üyeleri olduğu ve kurulacak bir 

Yahudi devleti için en uygun yerin Filistin olduğu fikri işlenmişti. 1897'de İsviçre'nin Basel şehrinde toplanan ilk Siyonist Kongresi'nde de bu düşünce benimsenmiş; bu tarihten sonra, her yıl yapılan kongrelerde de Siyonizm düşüncesi giderek kurumlaşıp güçlenmişti. Sultan II. Abdülhamit, tehlikeyi 
sezmiş, 1908'de II. Meşrutiyet'in ilanıyla saltanatını kaybedinceye kadar, Filistin'e Yahudi göçünü engellemek için elinden gelen her türlü tedbiri aldırmışsa da hukukî boşluklardan yararlanan Yahudiler'in göçünü durduramamıştı. 1882-1918 yılları arasında, Filistin'e yaklaşık 56.000Yahudi göçmeni giriş yapmıştı. 

1917 yılında, İngiltere Dışişleri Bakanı Arthur James Balfour, "Siyonist Federasyonu"na gönderdiği ve "Balfour Deklarasyonu" olarak bilinen bu mektupta, hükümetinin, Yahudi halkı için, Filistin'de bir yurt sağlanması lehinde elinden gelen her türlü gayreti göstereceğini ve bu deklarasyonu müttefikleriyle birlikte mutabakat halinde yaptığını öne sürmüştü. Amerika Birleşik Devletleri Başkanı Wilson da yapmış olduğu açıklamasında durumdan son derece memnun olduğunu duyurmakta gecikmemişti. Nitekim bu deklarasyonla ilgili Wilson politikası 1922 yılında ABD Kongresi tarafından ittifakla kabul edilmişti. 
1922 yılında, Milletler Cemiyeti kararıyla, bölge İngiltere'nin mandaterliğine verilmişti ve böylece İsrail'in kurulması için bütün engeller ortadan yavaş yavaş kalkmıştı. Bununla birlikte İngiltere, Filistin'den ayrılıncaya kadarki süre içerisinde iki yüzlü politikasının kanlı sonuçlarını da yaşamıştı. 

İngiltere, Yahudiler'in Filistin'e göçlerini çabuklaştırmak için elinden geleni yapıyordu. Mevcut kayıtlar, 1918 yılında Filistin'de yaşayan 85.000 civarındaki Yahudi nüfusun, 1919/1948 arasında 580.000, 1948-1985 arasında ise 3.349.997'ye yükselerek toplam nüfusun yüzde 82.97'sini oluşturduğu nu gösteriyordu. 

14 Mayıs 1948'de manda rejimi tam bir çıkmaz içinde sona ererken, aynı gün İsrail Devleti'nin kuruluşu ilan edildi. O gece ABD, bir kaç gün sonra SSCB, bir ay içinde de beşi Doğu ve dördü Batı blokundan olmak üzere dokuz devlet tarafından resmen tanındı ve mayıs içinde Birleşmiş Milletler Örgütü'ne kabul 
edildi. Türkiye, 9 Mart 1950'de İsrail'i tanıyan ilk Müslüman devlet olmuştu. (Ortadoğu Barış Süreci ve Etkileri, Harp Akademileri Basımevi, Mart 1996) 
İsrail'in kurulması, "Siyonizm"in kendini gerçekleştirme çabasının ilk adımlarından başka bir şey değildi. Harp Akademileri'nde görevli bir kurmay albay konu ile ilgili olarak şöyle söylüyordu: 

"İsrail Devleti bugün siyonizmin bir zaferi ve ürünüdür. Siyonizmin sonucudur. "(Türk İsrail Yakınlaşması, Harp Akademileri Yayınları, sh.17) İyi ama böylesine tehlikeli, emperyalist, vahşi bir ideoloji kendisinin ilahî bir kaynaktan beslendiğini nasıl düşünebilirdi? 

Aslına bakılırsa Herzl'in gerçek anlamda bir Yahudi  (İbrahimî)  olduğunu söylemek de bir o kadar zordu. Çünkü o kendisini " Ben bir bilinmezciyim / agnostikim"(sh. 45) şeklinde tanımlıyordu. Yani katıksız bir Kabala'cıydı Herzl... 

Fransız asıllı ünlü bilim adamı Roger Garaudy "İsrail, Mitler ve Terör" kitabının başında şöyle diyordu: 

"Bu kitap bir sapkınlığın tarihidir. Bu sapkınlık, vahyedilmiş bir kelamı harfiyyen ve seçmeci bir tarzda okumak suretiyle dini, kutsallaştıran bir siyasetin aleti yapmaktan ibarettir. Bugün ise "İsrail Politikasının Kurucu Efsanekri" kitabımla Yahudiler'in şimşeklerini üzerime çekmek pahasına yapıyorum. Zaten onlar 
Haham Hirş'in kendilerine "Siyonizm, Yahudi halkını milli bir kimlik olarak tanımlamak istiyor. Bu bir sapkınlıktır" hatırlatmasında bulunmasından da hoşlanmıyorlardı. (Washington Post, 3 Ekim 1978) 

"Mısır ırmağından büyük ırmağa, Fırat nehrine kadar bu diyarı senin zürriyetine verdim." Tekvin, 15/18 General Moşe Dayan ise 10 Ağustos 1967 tarihinde, Jerusa-lem Post gazetesine şöyle diyordu: "Bizler Tevrat'a sahipsek, bizler kendimizi Tevrat'ın halkı olarak görüyorsak, Tevrat'ta vaad edilen bütün 
topraklara sahip olmak zorundayız."(R. Garaudy, İsrail, Mitler ve Terör) 
"Şöyle seslenir Rab; Benim ilk doğan oğlum İsrail'dir." Çıkış, 4/22 
"Dünya insanları, İsrail ve bir bütün olarak ele alınan diğer milletler olarak ikiye ayrılabilir, İsrail seçkin millettir. Bu temel dogmadır." (Haham Cohen, Talmud, sh. 104) 

"Bizzat Allah tarafından bütün dünyanın idaresi için bizim seçildiğimizi peygamberler söylemiştir. Allah bizi bu vazifeyi görebilecek bir zeka ile teçhiz etti. Hasım tarafta bir zeka olsaydı. Fakat öyle olsa da yeni gelen bir kimse eskiden beri yerleşmiş olan bir kimse ile denk olamaz. Bu sebeple aramızdaki mücadele, dünyanın bugüne kadar asla görmediği şekilde merhametsiz olacaktı. Evet onların zekası çok geç yetişmiş olacaktır. Bütün devlet mekanizmalarının tekerlekleri bir motor kuvveti ile hareket ettirilir ki O bizim 
elimizdedir." (Siyon Liderleri'nin Protokolleri, Protokol 5, sh. 35) 
Roger Garaudy, hiçbir tarihî temeli olmayan bu inancın ABD dış politikasını nasıl belirlediğini şöyle anlatır: 


"Efsanenin tarih olarak fosilleştirilmiş kısmını ve bu "tarihî uyarlama" iddialarının bir siyasetin meşrulaştırılmasında kullanılışını yalnızca özel bir durum içinde ele alıp inceleyeceğiz. Bu özel durum, Kitab-ı Mukaddes'te anlatılanların araç olarak kullanılması durumudur. Zira bu efsaneler, en kanlı teşebbüslerini haklı göstererek Batı'nın oluşumunda belirleyici bir rol oynamaya devam ettiler. Romalılar, ardından da Hıristiyanlar tarafından Yahudiler'e yapılan zulümlerden tutun da, Haçlı Seferleri'-ne, Engizisyonlara, kutsal ittifaklara, "seçkin halklar" tarafından yürütülen sömürgeci egemenliklere, hatta İsrail'in aşırılıklarına varıncaya dek... İsrail'in aşırılıkları denilince, onun sadece Ortadoğu'daki yayılmacı siyasetinin aşırılıklarını değil, aynı zamanda lobileri aracılığıyla yaptığı baskıları da kastediyoruz. Bu lobilerin en güçlüsü, "en güçlü güç" olan Amerika Birleşik Devletleri içerisinde, Amerika'nın dünya hakimiyeti ve askeri saldırganlığı politikası üzerinde birinci planda rol oynamaktadır." 

John Bunzl'un "Otelci İsrail" adlı kitabında da konu ile ilgili çarpıcı örnekler vardır: Sinai Peter adlı eski bir asker, Bunz'a şunları anlatır: 
"Ordu içinde politik harekete katılmam, yedek panzer birliğinde asker olmamın doğal bir sonucu olarak gelişti bence. Yani gerçekleştirilecek her türlü saldırı ve operasyona ilk önce çağrılacak insanlar bizlerdik. Bense inanmadığım bir savaşı kesinlikle reddediyorum. Bugün İsrail'in politikası, Maarah (Siyonist İşçi Partileri Birliği) başa gelse bile, aşağı yukarı nettir: İsrail sınırlarını olabildiğince geniş tutmak. Şimdi yönetimde olan Likud Partisi ise bütün topraklan işgal etmek istiyor. Bu politikanın bizi sonu gelmeyen savaşlara sürükleyeceği çok açık bence. 

Öte yandan, özellikle 1967'den beri başa gelen yönetimler yüzünden İsrail, bölgenin en saldırgan devleti haline geldi. Bu gerçeği göz ardı edemeyiz. Bu savaş artık İsrail'in varolma mücadelesi değildir; tam tersine Filistin halkının ve İsrail yönetiminin politikasını benimsemeyen diğer tüm rejimlerin varolma haklarına karşı girişilen savaştır." 


4 CÜ BÖLÜM İLE DEVAM EDECEKTİR.,

***