Hem Savaşacak Hem İmar Edeceğiz,

Hem Savaşacak Hem İmar Edeceğiz,

Fahrettin Altun,
01 Mart 2018
Kriter - ÇERÇEVE 
Mart 2018 / Yıl 2, Sayı 22

2015 yılının Temmuz ayında PKK yeni bir terör dalgası başlattı. Devrimci halk savaşı adı altında Türkiye’nin bağımsızlık, istikrar, birlik ve beraberliğine saldıran PKK, Batı dünyasında daha önce hiç olmadığı kadar geniş bir destek buldu.
Hem Savaşacak Hem İmar Edeceğiz.

 2015 yılının Temmuz ayında PKK yeni bir terör dalgası başlattı. Devrimci halk savaşı adı altında Türkiye’nin bağımsızlık, istikrar, birlik ve beraberliğine saldıran PKK, Batı dünyasında daha önce hiç olmadığı kadar geniş bir destek buldu. Bu desteğin başlıca nedeni PKK’nın Türkiye’yi yeniden bağımlılık düzeninin parçası haline getirmek için son derece kullanışlı bir araç olarak görülmesiydi.

PKK artık geçmişte olduğu gibi sadece kırda değil kentlerde de eylem yapıyordu. Bu eylemler Batılılar tarafından “sarsıcı, etki gücü yüksek eylemler” olarak nitelendiriliyordu. PKK Suriye’deki kazanımlarına güvenerek geçmişte olduğundan çok daha sert bir tutum içine girmişti. Terör eylemleri yanında ülkenin sosyo-politik alanını da biçimlendirmeye dönük hamlelerde bulunan PKK ülkenin güneydoğu bölgesinde özyönetim adı altında ayrılıkçı ve pan-Kürdist bir siyasi gündemi hayata geçirmeye çalışıyordu.

Gezi, FETÖ ve Ardından PKK,

PKK esasında Türkiye’ye karşı yürütülen yıpratma savaşında devreye sokulan ilk “yerel unsur” değildi. PKK’dan önce 2013 yılının Mayıs ayında AK Parti hükümetleri döneminde imtiyazlarını yitirdiklerini ve yaşam tarzlarının tehlikeye girdiğini düşünen memnuniyetsizler kitlesi devreye sokuldu. Daha doğrusu bu kitle daha önce dünyanın birçok bölgesinde olduğu gibi örgütlü gruplar tarafından manipüle edilerek sokağa indirildi. Gezi Parkı Şiddet Eylemleri başarısızlığa uğrayınca bu kez Fetullahçı Terör Örgütü (FETÖ) sahaya sürüldü. Gezi kalkışmasından altı ay sonra 17 Aralık’ta FETÖ yargı ve emniyetteki kendine bağlı unsurları kullanarak sivil hükümete darbe yapmaya kalktı. O da başarılı olamadı. Bu iki başarısız girişimin ardından PKK devreye girdi. PKK’nın bu süreçte ilk kez sahne alması Temmuz 2015’teki terör furyasıyla olmadı. 2014 yılının Ekim ayında Suriye’nin kuzeyinde Ayn el-Arab bölgesindeki DEAŞ işgali bahane edilerek bütün Türkiye’de Kürtler ayaklandırılmaya çalışıldı. O da tutmadı.

PKK ikinci kez 7 Haziran seçimlerinin hemen ardından bir iktidar boşluğu oluştuğu algısına dayanarak harekete geçti. O dönemde sadece Batılı aktörler tarafından da destek görmedi. İçerideki gayrımilli unsurların tümü tarafından desteklendi. Doğrudan yönettiği HDP dışında CHP, FETÖ ve Hürriyet’inden BirGün’üne Erdoğan karşıtı medya PKK’ya doğrudan ya da dolaylı destek verdi. Bunun bir kısmı strateji bir kısmı da propaganda desteği idi. Bu unsurlar içinden FETÖ ve HDP PKK’ya strateji desteği verirken diğerleri daha çok propaganda desteği verdiler.

Batı PYD-PKK İlişkisini Çok İyi Biliyor,

Bu süreçte PKK bir terör örgütü gibi değil seküler bir özgürlük hareketi gibi sunuluyor, örgütün Suriye’deki uygulamaları örnek demokrasi olarak yansıtılıyordu. İlginç bir biçimde o dönemlerde PKK-PYD bağlantısı gizlenmeye çalışılan bir durum olmadığı gibi PYD adeta PKK’nın kefili gibi ele alınıyordu.

Temmuz ayının son haftasında PKK’nın devrimci halk savaşı adı altında yeni bir terör furyası başlattığını duyurduğu günlerde Wall Street Journal gazetesi Zind Ruken adlı bir teröristle söyleşi yapmıştı. O söyleşide Zind Ruken “Zaman zaman PKK’yım, zaman zaman da PJAK, bazen de YPG. Bunlar gerçekten önemli değil. Bunların hepsi PKK’nın bir üyesi” ifadelerini kullanmıştı.

Bu ifadeler bugün gazetenin arşivinde duruyor. Ancak bir süre sonra ABD’nin Türkiye ve Suriye politikası bu gazete de dahil Batı medyasının önde gelen temsilcilerini PKK ve PYD’nin ayrı unsurlar olduğunu savunmaya itti. Oysa gerçek o gün neyse bugün de o.

Batılılar Sofi Nurettin kod adlı Nureddin Muhammed’in Kandil’den YPG’yi yönettiğini, 2013 yılında KCK Yürütme Konseyi üyesi seçilen Halide kod adlı Hanife Hüseyin’in Suriye’de hem TEV-DEM’de hem de YPJ’de görev aldığını, 1990’lı yılların başında PKK’ya katılan Dilan Rihan kod adlı Asya Abdullah ile gençliğinden beri PKK üyesi olan Salih Müslim’in bir dönem PYD Eş Başkanlığı yaptıklarını bilmiyorlar mı? Elbette biliyorlar. Gelgelelim bir dönem bu iki yapının birbirinden bağımsız yapılar olduğunu savunup Türkiye düşmanlığı yaptılar.

Ne var ki Türkiye Zeytin Dalı Harekatı’nı başlattıktan sonra Batılıların PKK ve PYD’nin birbirinden farklı terör örgütleri olduğunu savunma imkanları kalmadı. PKK’lıların bu harekat sonrasında Batı başkentleri başta olmak üzere dünyanın farklı bölgelerinde gerçekleştirdikleri protesto ve şiddet eylemleri PKK-PYD özdeşliğini gözler önüne serdi.

Zeytin Dalı Harekatı’ndan sonra Batı’daki Türkiye düşmanları tıpkı 2015 yılında olduğu gibi PKK ve PYD’nin birbiriyle ilişkili örgütler olduğunu yeniden dillendiriyorlar. Elbette bundan maksatları PYD’yi terör örgütü olarak görüp ona göre hareket etmek değil. Amaçları PYD ile birlikte PKK’yı da temize çıkarmak.

Tam da bu nedenle medyada ABD’nin PKK’yı 11 Eylül sonrasında Türkiye’yi etkilemek için terör örgütü ilan ettiği, mevcut konjonktürde bunun bir anlamı olmadığı zikrediliyor.

Bu sürece en büyük desteği veren örgütse elbette FETÖ. 15 Temmuz’da bu ülkede büyük bir hezimet yaşayan FETÖ halihazırda enerjisinin büyük bir bölümünü Batı’da Türkiye karşıtı eylem ve söylemlere hasrediyor. FETÖ bu bağlamda Türkiye’nin terörle mücadelesini gayrimeşru göstermek ve hatta onu teröre destek veren ülke gibi sunmak için yoğun bir gayret ediyor.

Bu terör örgütleri ve onların hamileri bu gayretlerinden geri durmayacaklar elbette. Yeri gelecek strateji değiştirecekler, yeri gelecek taktik yenileyecekler. Yetmediğinde eski müttefiklerini bırakıp kendilerine yeni müttefikler bulacaklar. Fakat ne olursa olsun Türkiye’nin özgürleşmesi ve büyümesine karşı mücadeleye devam edecekler.

Bağımsızlığı Savunanlarla Bağımlılık Taraftarlarının Mücadelesi,

Bugün Türkiye toplumunun büyük bir bölümü ülkenin en önemli sorununun terörle mücadele olduğunu düşünüyor. Yapılan bütün kamuoyu araştırmaları bu gerçeği net bir biçimde ortaya koyuyor. Toplum bu meseleyi ekonomik sorunların dahi önüne koyuyor. Çünkü terör sorununun ülkenin bekasıyla ilgili olduğunu biliyor. Temmuz 2015 - Ocak 2017 tarihleri arasında terörün ülkede nasıl ağır tahribatlar yarattığını hep birlikte gördük. Devlet ve milletin bir arada hareket ettiğinde bu tehditle nasıl başa çıkılabildiğini de.

Türkiye bir yandan bu terör tehdidiyle yüzleşirken öte yandan büyümeye ve özgürleşmeye de devam etmek zorunda. Bunun içinse milleti gerçek temsilcilerinin temsil etmeye devam etmeleri gerekiyor. Bu yönüyle 2019 Türkiye’nin mukadderatı açısından son derece kritik bir tarih. 2019’da üç seçim bir arada olacak ve bu seçimlerde ülkenin sadece kimler tarafından değil hangi zihniyet tarafından yönetileceği de tayin edilecek. Bağımlılık ve küçülmeden yana olanlarla bağımsızlık ve büyümeden yana olanlar mücadele edecek. Bu mücadelenin de ülkenin bağımsızlığı ve büyümesini temin etmek isteyenler aleyhine gerçekleşmesi için Türkiye düşmanları uğraş vermekten geri durmayacak.

O yüzden sebat etmek ve çok çalışmak mecburiyetindeyiz. Savaşırken imar etmekten başka çaremiz yok...

https://kriterdergi.com/cerceve/hem-savasacak-hem-imar-edecegiz

***

Bir Kriterimiz Olmalı mı?

 

Fahrettin Altun

faltun@setav.org

26 AGUSTOS 2016

Kelimenin tam anlamıyla çetin bir coğrafyada yaşıyoruz. Çetin ama bir o kadar da mümbit bir coğrafya burası. Bugün bu mümbit coğrafyada, uluslararası iktidar mücadelelerinin tam ortasında bir varolma mücadelesi veriyoruz. Bu varolma mücadelesi yeni değil. Ancak bu mücadelede bugün karşı karşıya kaldığımız imkanlar da zorluklar da dünün imkan ve zorluklarından çok farklı.

İstikrar Ama Kimin İçin

Modern dönemde Batı dünya egemenliğinin bütün taşıyıcı aktörleri, içinde bulunduğumuz coğrafya ile yakından ilgilendiler. Bu coğrafyanın kaderi, modern dünyadaki siyasi düzen arayışlarına bağlı olarak şekillendi. Öte yandan bu coğrafyadaki iktidar mücadeleleri,  uluslararası düzenin gidişatına da yön verdi.

On dokuzuncu yüzyılla birlikte dünya düzenine yön veren Batılı güçler, içinde bulunduğumuz coğrafyayı “zenginliklerinin keşfedilmesi ve biteviye sömürülmesi gereken bir bölge” olarak gördüler. Bunu meşrulaştırmak için bir yığın “kültürel üstünlük masalları” uydurdular.

Batılıların sömürgecilik siyaseti, uzunca bir süre, bu bölgenin ekonomik gereksinimlerini,  toplumsal, politik ve kültürel gerçekliklerini hiçe sayan sert bir müdahaleci anlayış eşliğinde sürdürüldü. İkinci Dünya Savaşı’nın son bulduğu 1945 yılıyla birlikte “bölgenin gerçekliklerini hesaba katan bir sömürü ve bağımlılık düzeni” inşa edilmeye başlandı. Amerika’nın önderliğinde yürüyen bu uluslararası düzen içinde bölge ülkelerinin uluslararası sistem açısından bir sorun kaynağı olmaması, istikrarlı ve öngörülebilir pazarlar halini alması için gayret sarfedildi.

Soğuk Savaş boyunca bu bağımlılık siyaseti sürdürüldü. Amerika, modern Ortadoğu’ya yönelik her bir müdahalesini “istikrarı korumak” amacıyla yaptığını iddia etti. Bu retorik, Soğuk Savaş sona erdikten sonra da varlığını korudu. Amerika, 1991’de de, 2003’te de Irak’a saldırırken “istikrar” retoriğini kullandı.

1990’lı ve 2000’li yıllara damgasını vuran “küreselleşme” söylemi de “uluslararası istikrar”  retoriğini destekledi. Bu söylem, Amerika’nın tam 50 yıl sonra yeni bir formülasyonla devreye soktuğu bir modernleşme teorisiydi esasında.

Amerika, o günlerde de “gelişmekte olan pazarlar”ın yabancı yatırımlara açılmasını  temin etmeye çalışan bir dünya siyaseti izledi. Pazarları manipüle edilmek istenen ülkelerde “kamu otoritesi”nin zayıflatılması için uğraş verildi. Bu ülke de, bölgemiz de IMF, Dünya Bankası ve Dünya Ticaret Örgütü gibi uluslararası örgütlerin kurduğu finansal hegemonyaya bağımlı kılınmaya çalışıldı.

Bu süreçte ulus-devletin küçülme hatta yok olma tehdidiyle karşı karşıya kaldığı dile getirildi. Uluslararası güvenlik risklerinin devlet merkezli ele alınmaması gerektiği belirtildi. Sınırların ortadan kalkmasından söz edildi. Bütün bu söylemlere “küresel istikrar” vurgusu eşlik etti.

Bir Hegemonya Kurma Aracı Olarak Kaos

2000’li yılların sonuna doğru gelindiğinde bölgemizde son derece önemli gelişmeler yaşandı.  Türkiye’de 2002 sonrasında yaşanan dönüşümün de etkisiyle bölgede bir toplumsal ve siyasal dönüşüm dalgası başladı. Kimilerinin “İslamcı ayaklanma”, kimilerinin “Batı’nın bir oyunu” olarak gördüğü Arap devrimleri öncelikle bir sosyo-politik değişim talebi olarak ortaya çıktı.Amerika’nın Başkan Obama öncülüğündeki yeni yönetimi bu değişim talebini başlangıçta desteklediğini ilan etse de çok kısa süre içerisinde desteğini geri çekti.

“Arap Baharı” sürecinin tersine dönmesi sadece “Ortadoğu” dengelerine etki etmedi, aynı zamanda küreselleşme söylemini ve bu söylemin büyüttüğü iyimser bakış açısını da çökertti.

Dahası Amerika, 2010 sonrasında yeni bir dünya siyaseti izlemeye başladı. “Küresel istikrar  söylemi eşliğinde yürüyen müdahalecilik”ten “istikrarsızlığı bir hegemonya kurma aracı olarak gören

yeni bir strateji”ye doğru yol alındığını gördük. Obama başa gelmeden hemen önce tartışılmaya başlanan “yaratıcı kaos” teorisi, 2010 sonrasında hayata geçirilmeye başlandı. Buna göre, bölgede ortaya çıkacak kaos ortamı Amerika’ya daha fazla politika üretme ve doğrudan olmasa da dolaylı müdahalelerle bölgeyi şekillendirme imkanı sunuyor.

Bu süreçte bölge halklarının kaderine düşen şeyse, “mecburi acı”dan başka bir şey olmadı. Bugün Suriye krizinin derinleşerek devasa bir insanlık trajedisine dönüşmesi başta olmak üzere, Irak,

Yemen, Libya, Lübnan ve daha birçok bölge ülkesinde yaşanan ağır sorunlar hep bu çekilmesi “mecburi acı”dan mı kaynaklanıyor?

Devletlerin küçülmesinden bahsedilirken, şimdi “başarısız devletler”, “haydut devletler”, “bölünmüş devletler” tehlikesinden söz ediyoruz. Yeni dünya düzeni, bir anlamda bu düzensizliği besleyerek varlık bulmaya çalışıyor. Ne yazık ki bu süreç, fanatizmin yükselişiyle, mezhepçi yaklaşımların artmasıyla, terörün tırmanması ve şiddetin sıradanlaşmasıyla derinleşiyor. Bugün içinde bulunduğumuz coğrafyanın sorunlarını “sınırları değiştirerek çözmek” ten bahseden birçok aktör var. Bu yaklaşımın bölgenin sorunlarını derinleştirmekten başka bir şeye yaramayacağı açık. Böylesi bir sürecin yeni iç savaşları, kaosu, yıkımı, daha fazla şiddeti ve terörü getireceği de öyle.

Bu ortamda bölge ülkelerinin, halkını hakkaniyetle temsil edebilen güçlü devletlere sahip olması son derece asli bir unsur. Bunca sorunun iç içe geçtiği, kaosun özendirildiği bu coğrafyada bölge ülkelerinin kendi sorunlarını çözebilmesi, birbirleriyle aracısız müzakere edebilmeleri, ihtilaflarını bir araya gelerek aşabilmeleri hiç olmadığı kadar kritik. Siyasal parçalanma da,  istikrarsızlaşma da bu bölgenin kaderi değil.

Türkiye’nin Konumu

2002 sonrasında halkını hakkaniyetle temsil edebilen güçlü bir devlete kavuşan Türkiye, çevresindeki sorunların çözümüne katkı sunabilecek en önemli bölge gücü konumunda. Bu nedenle Türkiye, kuşatılmaya, bölge çıkarlarını gözeten politikalar üretmekten alıkonmaya çalışılıyor.

Gezi kalkışmasıyla başlayan, Paralel Devlet Yapılanması’nın 17-25 Aralık kumpasıyla devam eden ve PKK terörüyle zirveye çıkan müdahaleler sadece iktidarı hedef almıyor, aynı zamanda Türkiye’nin özne olma hakkını ve imkanını elinden almaya çalışıyor.

PKK terör örgütü yeni dönemde etnik radikalleşme, özerk egemenlik alanlarının inşası ve yerel halkın mobilizasyonuna dayalı yeni terör ve kalkışma dalgasıyla Türkiye’yi köşeye sıkıştırmaya kalktı. Fakat Türkiye, Gezi kalkışmasını ve Paralel Devlet Yapılanması’nın kumpaslarını bertaraf ettiği gibi PKK’nın yeni dönemdeki saldırılarını da başarılı bir biçimde savuşturdu. Bundan sonra Türkiye’nin önündeki en önemli mesele,bu terör örgütü ve suç şebekelerinin çökertilmesi ve bir daha ülkenin önüne bir sorun olarak çıkmamalarının temin edebilmesidir.

Türkiye, 19. yüzyılın başından 2000’li yıllara kadar bir kimlik krizi yaşadı ve bunun  merkezinde Batı yer aldı. 2000 sonrasında, Türkiye Batı ile ilişkilerini rasyonelleştirdi. Ne var ki Batı, Türkiye ile ilişkilerini bir türlü rasyonelleştiremedi. Türkiye, bugün bir türlü kendisini “öteki” olarak görmekten vazgeçmeyen Avrupa’nın kimlik krizine neden olmuş durumda.

Devletlerin öneminin arttığı bu dönemde neo-liberal ekonomi masalları da çok ciddi şekilde eleştirilmeye, yeni ekonomi modelleri önem kazanmaya başladı. Türkiye’yi 1980’lerin neo-liberal ortamına hapsetmeye çalışan, ekonomik gelişme ve büyümenin tek bir yolla sağlanacağını iddia edenler, hangi parti ve yapı içinde olursa olsun büyük bir yanılgı içindeler. Türkiye, üretim merkezli ve büyümeyi esas alan yeni ekonomik paradigmanın başarılı bir yüzü olarak öne çıkmak, sürdürdüğü kalkınma programını yeni atılımlarla taçlandırmak zorunda.

Çetin bir coğrafyadayız diye söze başladım. Ama aynı zamanda ne denli çetin bir döneme şahitlik ettiğimizi de anlatmaya çalıştım. Her ne olursa olsun, yaşadığımız coğrafya da, içinde yaşadığımız zaman dilimi de önümüze birçok imkan sunuyor.

Bir yandan geçmişiyle, bir yandan halkıyla, bir yandan kendi bölgesiyle helalleşme çabası içinde bir Türkiye var. Bu ortamda söz konusu imkanları fark etmek, özne olabilmeye cesaret edebilmek gerekiyor. Bunun için de belki her şeyden önce sahici kriterlere ihtiyacımız var.

Etiketler: Fahrettin Altun

http://kriterdergi.com/bir-kriterimiz-olmali-mi-2/

***