PYD Türkiye'den Ne istiyor?

Wladimir van Wilgenburg 

ORSAM Ortadoğu Uzmanı, Gazeteci

28-07-2013

19 Temmuz 2012 tarihinden bu yana Demokratik Birlik Partisi (PYD) Suriye'de Kürt nüfusunun yoğunlukta olduğu bölgelerin çoğunun kontrolünü ele geçirdiğinden beri Türkiye, Kürtlerin fiili bir özerklik ilan edeceklerinden endişe etmekte ve bu durumun da ülkenin toprak bütünlüğünü tehdit edebileceği konusunda kaygı duymaktadır. İlk kez 12 Temmuz'da, Kürt yanlısı Hawar Haber Ajansı (ANHA) PYD'nin geçici bir hükümet, anayasa ve parlamento kurma konusunda planları olduğunu duyurmuştur.        

Buna rağmen, Kürt bölgeleri; Afrin (Efrîn), Ayn el-Arab (Kobanê), ve Hasake (Hesîçe) olmak üzere üç farklı yerde bulunduğu için Suriye'de bir Kürt özerkliği kurmanın çok güç bir ihtimal olduğunu birçok kişi unutmuş gibi görünmektedir. [1] Bu nedenle, Suriyeli Kürtlerin küçük bir bölümü, Suriye'de üç ayrı Kürt 'özerk' bölgesi kurmanın daha kolay olacağı kanısındadır.   

Türkiye ve Barzani arasında iyi düzeydeki siyasi ve ekonomik ilişkilerden dolayı, eğer Kürdistan Bölgesel Yönetimi Başkanı Mesud Barzani'ye yakın bir parti bu bölgelerin kontrolünü ele geçirmiş olsaydı, Türkiye bu kadar endişe duymazdı. Fakat işin aslı şu ki; PYD, Kürdistan İşçi Partisi'ne (PKK) daha yakındır ve muhtemelen bu durum PKK'nın silahlı güçlerini Türkiye'den geri çekmesi için, Adalet ve Kalkınma Partisi'ni (AKP) PKK ile 'barış görüşmeleri'nde bulunması konusunda ikna etmede rol oynamıştır.      

PYD lideri Salih Müslim'in Perşembe akşamı geldiği iki günlük Türkiye ziyareti, hem Türkleri hem de Kürtleri aynı ölçüde şaşırtan bir gelişmedir. Hatta PYD taraftarlarının bile böyle bir ziyaretin gerçekleşeceğinden haberleri yoktu, bu konuda önceden bilgilendirilmemişlerdi. Ne var ki, daha önce PYD ve Türkiye arasında temaslarda da bulunulmuştur. Suriye Ulusal Koalisyon (SUK) Başkanı Muaz el Hatip, Kahire'de Salih Müslim ile görüştükten sonra Türkiye ve PYD arasındaki görüşmelerde arabuluculuk yapmıştır. [2] Ve Mayıs ayında İstanbul'da düzenlenen SUK toplantısına PYD üyesi Şervan İbrahim gözlemci olarak katılmış ve büyük ihtimalle PYD adına Türk yetkilileriyle de görüşmelerde bulunmuştur. [3] Bu nedenle Dışişleri Bakanı Ahmet Davutoğlu da Türkiye'nin PYD ile iki kez temaslarda bulunduğunu kabul etmiştir [4].           

PYD'nin Türkiye karşıtlığı, ve Türkiye'yi Kürtlere karşı El Kaide ve Özgür Suriye Ordusu'na bağlı gruplara destek vermekle suçlaması gibi sebeplerden dolayı söz konusu ziyaret hem Kürtler hem Türkler arasında şaşkınlığa neden olmuştur. Türkiye bu iddiaları inkâr etse de; Barzani'nin desteklediği, PYD'nin Kürt rakipleri bile Türkiye'nin bu gruplardan bazılarına dolaylı olarak destek verdiğini düşünmektedir.     

Şu anda, PYD'ye bağlı Halkın Savunma Birlikleri (YPG) ve çoğunlukla El Kaide'ye bağlı gruplar Rakka ve Haseke (Hesîçe)'de sınır kapılarının; PYD'nin Ayn al-Arab'a (Kobanê) girebilmesi için birçok etnik grubu içinde barındıran Tel Abyad'ın (Girê Spî); ve petrol ve gaz kaynaklarının kontrolünü ele geçirmek için mücadele etmektedirler.      

Çatışmalar 16 Temmuz'da Ras el-Ayn'da (Serê Kaniyê) başlamış ve ardından Rakka ve Haseke'deki diğer bölgelere sıçramıştır. Ayrıca, 25 Mayıs – 22 Haziran tarihleri arasında Kürt nüfusunun ağırlıklı olduğu Afrin şehrinde yaşanan çatışmaların ardından taraflar arasında hassas bir ateşkes imzalanmıştı. Ve bu ateşkes 9 Temmuz'da gerçekleşen küçük çaplı bir çatışma sonucunda neredeyse bozuluyordu. ÖSO ve YPG arasındaki ateşkese rağmen, Afrin'i çevreleyen 'Arap bölgesi' üzerinde hem Türkiye hem de silahlı grupların uyguladığı abluka hâlâ devam etmektedir.      

Bu durum ise Afrin'e (Efrîn) insanî yardımın ulaştırılmasını çok zor kılmakta ve yerel sorunları arttırmaktadır. Bu sadece PYD'nin değil, aynı zamanda diğer Kürt grupların da uluslararası topluma yardım çağrıları yapmalarına yol açmaktadır. Ne var ki Kürt grupların Avrupa ülkelerine ve BM'ye şikayetlerde bulunmalarına rağmen, Türkiye kendi sınırlarından sorumludur ve bu konuda diğer ülkelerin yapabileceği pek bir şey de yoktur. Söz konusu durum, Türkiye'den sınırı açmasını talep eden Türk sınırına yakın Kürt köylerinden yakın zaman önceki sınır geçişlerini açıklamaktadır. Kürt yanlısı Barış ve Demokrasi Partisi'nden (BDP) yetkililerin Türkiye'deki yerel yöneticilerle görüşme çabalarına rağmen bu görüşmelerin büyük bir başarıyla sonuçlanmadığı görülmektedir.       

PYD'nin Talepleri

O zaman PYD'nin Türkiye'den istediği tam olarak nedir?

1. Kürtlere Karşı İslamcı gruplara olan desteğe son verilmesi

PYD ve PKK'ya göre, Türkiye Suriye'deki PYD'ye karşı radikal İslamcı grupları desteklemektedir; dolayısıyla Türkiye'nin radikal gruplara verdiği iddia edilen desteğini çekmesini istemektedirler. YPG Ras el-Ayn'daki (Serêkanî) El Kaide bürolarını ele geçirdikten sonra bazı PYD taraftarı internet siteleri, pasaportlarında Türkiye üzerinden Suriye'ye giriş yaptıklarını gösteren birkaç Cihatçının pasaport görüntülerini yayınlamıştır. Ancak, Türkiye Suriye'deki radikal güçleri desteklemediklerini iddia etmektedir. Ne var ki PYD buna inanmamakta ve Türkiye'den, en azından bu Cihatçıların Suriye'de Kürt nüfusunun yoğunlukta olduğu bölgelere girişini engellemesini istemektedir. ÖSO veya Cihatçıların Suriye'nin geri kalanında Beşar Esad yönetimine karşı mücadele etmeleriyle PYD'nin bir sorunu yok, ancak PYD kendi kontrolündeki bölgelere girmeye çalışmalarına karşı çıkmaktadır.              

2. Sınırların Açılması

PYD, Esad'ın kontrolündeki Kamışlı ili dışında Kürt bölgelerinin birçoğunun kontrolünü elinde bulundurmasına rağmen; temiz su, gıda, tıbbi malzeme, elektrik ve yakıt yokluğundan ötürü bu Kürt bölgelerini idare etmekte sorunlar yaşamaktadır. Bunun yanı sıra istihdam yokluğu söz konusudur ve ekonomik durum gittikçe kötüleşmektedir. Göreli istikrar ve PYD ağırlıklı bölgelerde çatışmalar yaşanmaması sebebiyle birçok Arap kökenli, ülke içinde göç etmeye zorlanmış kişiler (IDP'ler) PYD kontrolündeki bölgelere gelip sığınmışlar; bu durum ise kaynak sıkıntısını daha da arttırmıştır. Kötü ekonomik durum sonucunda, birçok Suriyeli Kürt ya Türkiye'ye, ya da Irak Kürdistan Bölgesi'ndeki mülteci kamplarına kaçmıştır. PYD'nin, Suriyeli Kürtlere bölgelerini terk etmemeleri için yaptığı çağrılar işe yaramadı. Ve PYD'ye göre, söz konusu sorunları çözmek için geçici bir hükümet kurmak istemelerinin bir sebebi de budur.       

PYD, Türk hükümetinin uluslararası yardım kuruluşlarına bile Suriye sınırlarının çoğunu kapatmış olduğunu ve bu durumun sivil halk için sorunlara yol açtığını öne sürmektedir. Ayrıca, PYD Barzani'nin eğitimli Kürt savaşçılarından 74 kişiyi tutukladıktan sonra Barzani de 18 Mayıs'ta Fays Habur yakınlarında kontrolünü elinde bulundurduğu sınır kapısını kapatmıştır [5]. Bu nedenle PYD Türkiye ve Barzani arasında sıkışmış; yardım ve destek alabilmek için Türkiye'nin sınırlarından geçişe izin vermesine ihtiyaç duymaktadır. Özellikle de tamamen Araplar tarafından çevrelenen Afrin ilçesi ve Türkiye sınırına diğer Kürt bölgelerinden geçiş PYD için mümkün değildir. Barzani PYD'yi Afrin'e ulaşması için desteklese bile, Afrin'e yakın şehirler Cerablus ve Azaz'daki Özgür Suriye Ordusu ve İslamcı grupların kontrolünde olduğu için bunu başarmak çok güçtür. 

3. Türkiye'nin özyönetimi desteklemesi

PYD'nin bir diğer isteği ise, Türkiye'nin 'gelecekte' geçici hükümet ve özerklik konularında kendilerini desteklemesidir. PYD, etrafı Barzani ve Türkiye ile çevrili bir vaziyette olduğundan Türkiye ile ekonomik ilişkiler kurmak istemektedir. Eğer Türkiye buna destek verecek olursa, PYD, hâlâ hükümet bürokrasisinde çalışanların maaşlarının ödenmeye devam etmesi için Şam'a bağımlılığı kalmayacak ve Iraklı Kürtler gibi Türkiye ile iyi ilişkiler kurabilecekler. Aynı zamanda, Türkiye'nin desteğiyle birlikte Batı'nın da bu özerk bölgeye desteği kolaylaşacak; bu durum ise oluşumu daha meşru kılacak, uluslararası desteğe erişim artacak ve büyük ihtimalle PYD'nin Beşar Esad yönetimi ile işbirliği içinde olduğu suçlamalarına son verecektir. ABD şimdiye dek Suriye'deki Kürt özerkliğine karşı çıkmıştır [6]. Ne var ki, PKK ve Türk hükümeti arasındaki 'barış görüşmeleri' başarıyla sonuçlanmadığı takdirde Türkiye'nin bu konuda desteğini almak güç olacaktır.   

Bazı Türk analistler Irak'ta olduğu gibi Suriye'de de bir Kürt yönetimi kurulmasının Türkiye'nin yararına olacağı kanısında olmakla birlikte birçoğu ise bu fikre ikna olmamaktadır [7]. Bunu ise Öcalan'ın 21 Mart'taki mektubunda: 'Misak-ı Milliye aykırı olarak' bölünen Türkmenler, Asuriler, Araplar ve Kürtler'den; ve Kürtler ile Türklerin İslam bayrağı altındaki  'kardeşlik ve dayanışma'sından söz etmesine dayandırmaktadırlar [8]. Bazıları bunu, şu an Kürtlerin kontrolünde olan Kuzey Irak ve Kuzey Suriye'nin büyük bir bölümünü de içine alan, Türk parlamentosunun 1920 Misak-ı Milli sınırlarını yeniden düzenleme çağrısı olarak da yorumlamaktadır. 1923 yılında imzalanan Lozan Antlaşması ile bu harita yeniden gözden geçirilmiş ve Türkiye'nin hâlihazırdaki resmi sınırları belirlenmiştir.  

Özet:

PYD'nin Türkiye'yi Cihatçılara destek vermekle itham etmesinden dolayı, PYD liderinin ziyareti birçok gözlemci, Kürtler ve Türkler için aynı ölçüde beklenmedik bir gelişme olmuştur. Ne var ki, insanî yardım ve desteklere erişebilmek için Türkiye'nin kontrolündeki sınırlara bağımlı olduğundan, PYD daha önce de Türkiye ile görüşme girişimlerinde bulunmuştu. Dahası, Suriye'deki Kürt bölgeleri dışarıya kapalı ayrı ayrı üç bölge olarak bulunduğundan, Suriye'de Kürt özerk bölgesinin kurulması Irak'ta olduğundan daha zordur; öte yandan Türkiye ile işbirliği ise bunu biraz daha kolaylaştıracak ve bu sayede Kürtler, Arapların kontrolündeki alanlarda Türkiye vasıtasıyla üstünlük sağlayabileceklerdir.

PYD'nin üç temel talebi vardır: 

1. Türkiye'nin Cihatçı gruplardan desteğini çekmesi; 

2. Özerk bölge için destek vermesi ve 

3. Sınırlarını açması. 

PYD'ye göre Türkiye, Kürt bölgelere 'sızmaya' çalışan ve Kürt yerleşim yeri olan Afrin'i kuşatan Cihatçı grupları ve Özgür Suriye Ordusu'nu (ÖSO) desteklemekte dir. Ayrıca PYD, kendi kontrolündeki bölgelerde gıda, tıbbi malzeme, su, yakıt sıkıntısı, işsizlik, IDP'lerde (ülke içinde göç etmeye zorlanmış kişiler) artış ve elektrik sıkıntısı gibi sorunlar yaşadıklarından dolayı Türkiye'den, sınırlarını açmasını istemektedir.      

Her ne kadar PYD etrafı çevrili üç Kürt bölgesinin kontrolünü elinde tutsa da, sınır hem Kürt nüfusunun yoğunlukta olduğu Irak ve Suriye arasındaki KDP kontrolündeki sınır kapısından, hem de Türkiye'den kapalı durumdadır. Bunun dışında, PYD, Kürt geçici hükümeti için Türkiye'den destek istemekle beraber Irak Kürtleriyle olduğu gibi Türkiye'nin kendileriyle de benzer ekonomik ilişkiler kurmasını, bunun sonucunda da daha fazla uluslararası meşruiyete sahip olabilmeyi istemektedirler. Üstelik Türkiye ile ilişkilerin geliştirilmesi, Barzani ile yaşanan karışıklıklara da son verecektir. Türkiye'nin bu talepleri kabul edip etmeyeceği hâlâ belirsizliğini koruyor, zira bu karar Türk devleti ve PKK isyancıları arasındaki barış sürecinden elde edilecek sonuca bağlıdır.      

Notlar:

1. Wladimir van Wilgenburg, "Misconceptions over Kurdish geography in Syria", Today's Zaman, 16 June, 2013, URL: http://www.todayszaman.com/news-318366-misconceptions-over-kurdish-geography-in-syria.html

2. Sevil Küçükkoşum Erkuş, “Rebels ‘mediate’ talks between Turkey, PYD”, Hürriyet Daily news, 22 March, 2013: URL:http://www.hurriyetdailynews.com/rebels-mediate-talks-between-turkey-pyd.aspx?pageID=238&nid=43408

3. Fehim Taştekin, "Turkey’s Kurdish Policies Complicate Ties With Iran, Iraq", Al Monitor, 30 May, 2013, URL: http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2013/05/turkey-kurdish-policies-complicate-iran-iraq.html#ixzz2aBUR16H4

4."Radicals tarnishing Syria revolt, says FM Davutoğlu", Hürriyet Daily News, July 26, URL:http://www.hurriyetdailynews.com/radicals-tarnishing-syria-revolt-says-fm-davutoglu.aspx?pageID=238&nID=51432&NewsCatID=352

5. Wladimir van Wilgenburg, "Border Arrests Reveal Disunity, Conflict Among Syrian Kurds," Al Monitor, May 21, URL: http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2013/05/pyd-arrests-syrian-kurds.html

6. Fikret Bila, "Ankara Must Make Strategic Choice In Northern Syria", Milliyet (Translated by Al Monitor), 23 July

7. "Öcalan: "Our Armed Forces Should Withdraw Beyond Border", BIAnet, 21 March 2013, URL: http://bianet.org/english/politics/145278-ocalan-calls-for-ceasefire-promotes-politics

8. “Turkish military steps up measures on Syria border”, Today’s Zaman, 23 July, URL: http://www.todayszaman.com/news-321680-turkish-military-steps-up-measures-on-syria-border.html

http://orsam.org.tr/orsam/DPAnaliz/13535?dil=tr

Lübnan’ın İç Dinamikleri ve Bölgesel Sistematikle Etkileşimi

 Lübnan’ın İç Dinamikleri ve Bölgesel Sistematikle Etkileşimi 

Oytun Orhan 
ORSAM Ortadoğu Uzmanı 

1. Lübnan’da Sosyal ve Siyasal Yapı 

Lübnan’da 18’den fazla dinsel topluluk bulunmaktadır. Dolayısıyla Lübnan’da yaşam çoğulculuk üzerine kurulmuştur. 

Ancak ülkedeki bu çoğulculuk daha çok düşmanlık içeren ve hatta bazen çatışmacı bir nitelik taşımaktadır. Ülkede ortaya çıkan birçok anlaşmazlık ülkenin farklı mezhep grupları ve önde gelen aileleri arasındaki çatışmaların siyasal yansıması şeklindedir. Lübnan siyasal sisteminin temel belirleyici unsuru “ Zaim ” adı verilen güçlü ailelerdir. Bu aileler ülkede köklü feodal geleneklere sahiptir ve siyasal arenada belirleyici rol oynamaktadır. Siyasal partilerin oluşumunda da, ekonomik ve siyasal çıkarlar ekseninde bölünmüş bu aileler en önemli unsurdur. 

Lübnan’daki farklı dinî grupların siyasal alana yönelmiş talepleri bulunmamakta dır. Her grubun kendi yaşam alanı mevcuttur. Hristiyanlar, Şiiler, Sünniler ve diğer grupların dinlerini özgürce yaşama hakları bulunmaktadır. Ancak ülkenin hakim aileleri arasındaki rekabetin mezhepsel ayrımlar şeklinde yansıması, siyasal yapının da bu çerçevede şekillenmesine neden olmaktadır. Siyasal, sosyal ve ekonomik taleplerin mezhep temelinde ifade ediliyor olması da ülkede bir ulusal bilincin, Lübnanlı kimliğinin oluşmasına engel olmuştur. 1930’lu yıllar da, ülke genelindeki birçok politikacı bu ailelerin temsilcileriydi. Bu sistem veraset yoluyla devam ettiğinden aynı ailelerin temsilcileri günümüzde de önemli siyasal roller üstlenmektedir. Dolayısıyla siyasal veraset geleneği ve mezhep ayrımına dayalı yapılanma, ülkede siyasal temsil sorununu da şekillendirmekte dir. 


Bugünkü siyasal yapılanma, Lübnan’da iç savaşı sonlandıran 1989 Taif Antlaşması’yla belirlenmiştir. Buna göre, iktidar dağılımı mezhepsel ayrım temelinde gerçekleşmektedir. Devlet başkanlığı, başbakanlık, meclis başkanlığı, milletvekilliği, bakanlıklar, üst düzey bürokratlar tamamen bu ayrıma bağlı olarak paylaşılmaktadır. 

2. 1975-1990 Lübnan İç Savaşı Sonrası Güç Dengeleri 

a. İç Savaş Sonrası Lübnan Politikasının Baş Aktörü: Suriye 


İlk olarak, 1976 yılında Lübnan’da ortaya çıkan çatışmalara müdahale için Lübnanlı Hristiyanlar tarafından güvenliği sağlaması için ülkeye çağrılan Suriye askerleri, iç savaşın sona ermesinden sonra da bu ülkeden çekilmemiştir. Suriye’nin Lübnan’daki varlığı uzun yıllar boyunca hem Arap devletleri, hem İsrail, hem de batı tarafından onaylanmıştır. İç savaş sonrasında, Suriye askerleri ülkede farklı mezhepsel kesimler ve silahlı gruplar arasında en önemli istikrar unsuru olarak görülmüştür. Ancak 2000 yılında İsrail’in Güney Lübnan ’dan çekilmesi ve ABD’nin politikasının değişmesi, daha sonra Irak Savaşı gibi gelişmeler, Suriye’nin Lübnan’daki varlığının da sorgulanmasını gündeme getirmiştir. 

Suriye, 1990’lar boyunca Lübnan’la imzaladığı birçok antlaşmayla bu ülkeyi siyasî, askerî ve ekonomik anlamda tamamen kendisine bağlamıştır. 

Bu süreç, Suriye’nin Lübnan’da tam hakimiyet sağlamasıyla sonuçlanmış ve Lübnanlı bir muhalifin sözleriyle “Suriye istihbarat örgütü, Lübnan’da gerçek güç haline gelmiş ve tüm politik girişimleri etkisiz bırakmıştır.” Suriye’nin Lübnan’daki varlığı, sadece bir askerî varlık olmanın ötesinde, tüm Lübnan toplumsal yaşamını etkileme potansiyeline sahip bir nitelik taşımaktadır. Beyrut hükümetini çoğu zaman “atamış”, ulusal medyayı tamamen sindirmiştir. Ülkedeki “Suriyeleşme” süreci, çeşitli sektörlerde çalışan bir milyonun üzerindeki Suriyeli işçinin varlığıyla pekişmiştir. 

b. Şiiler 

Lübnan’ın en yüksek nüfus oranına sahip toplumsal grubunu Şiiler oluşturmakta dır. Ülke nüfusunun yüzde 30’luk bir dilimini oluşturan Şiiler ekonomik açıdan geri kalmış bir topluluktur. İç savaştan sonra Lübnan’da en ciddi değişim geçiren topluluk Şiiler olmuştur. Şiiler ülkede üç temel örgüt tarafından temsil edilmektedir. Lübnan Yüksek Şii İslam Konseyi, Emel ve Hizbullah partileri. Şii İslam Konseyi’nin önemli bir siyasal gücü bulunmamakta dır ve tamamen İran-Suriye etkisi altındadır. Emel Hareketi çok ciddi bir tabana sahip olmamakla birlikte, liderleri Nebih Berri’nin Meclis Başkanı olması nedeniyle bazı önemli noktaları ele geçirebilmiştir. Şii örgütler içinde en etkili olanı ise Hizbullah’tır. 

Hizbullah, ulusal ordu dahil Lübnan’ın en disiplinli, güçlü ve örgütlü silahlı grubu konumundadır. İran ve Suriye’den destek alan Hizbullah, İsrail’in Güney 
Lübnan’ı işgali sonrasında, bu ülkeye karşı yürüttüğü mücadele sayesinde büyük güç kazanmıştır. Dolayısıyla Lübnanlı Şiiler denince Hizbullah örgütü ön plana çıkmaktadır. Hizbullah, ülkede istikrarın sağlanması ve güvenlik anlamında “olmazsa olmaz” bir konumdadır. Marunilerin aksine, Hizbullah tek ulusal güç ve İsrail’e karşı direnişin bedelini ödeyen taraf olarak görülmektedir. 1990’ların başında ortaya çıkan yeni bölgesel koşullar, Hizbullah’ı pragmatik bir tavra yöneltmiştir. Örgütün bu tavrı İran ve Suriye tarafından da desteklenmiştir. 1992 ve 1996 meclis seçimlerine katılan Hizbullah, meclise temsilci göndermeye başlamıştır. Hizbullah, aynı zamanda ülkede okul ve hastane ağını kontrol ederek sosyal bir işlev de üstlenmektedir. Lübnan’da Hizbullah’ın yerini ve kapasitesini anlamak için “ Devlet İçinde Devlet ” tanımlaması yapılabilir. 

Bu konumu, Hizbullah’ın, Suriye’nin ülkeden çekildiği dönemde ön plana çıkmasına neden olmuştur. Hizbullah, ülkede bundan sonraki dönemde 
yapılacak tüm düzenlemelerde hiçbir tarafın göz ardı edemeyeceği önemli bir aktör durumundadır. Hem İsrail’e karşı yürüttüğü mücadele, hem de Suriye 
yanlısı tutumu nedeniyle ABD tarafından ülke içindeki bu güçlü konumu kırılmaya çalışılacaktır. Bu doğrultuda, Hizbullah’ın bir siyasallaşma süreci 
içine sokulması gündemdedir. Bu yöndeki ilk adım olarak ABD, Hizbullah’tan silahsızlanmasını talep etmektedir. 

c. Suriye’nin Varlığına Muhalif Kesimler 

Hariri suikastının en önemli sonucu, birçok farklı grubu mezhep ayrımına bakmaksızın bir araya getirmesi olmuştur. Bir yandan farklı muhalif grupların 
birleşmesini, diğer yandan da halk tabanında bu kampın desteklenmesini sağlamıştır. Suikast sonrası düzenlenen Suriye karşıtı gösterilere bakıldığında, 
Şii grupların temsilcileri hariç tüm grupların bir araya geldiği görülmektedir. 
İç savaş sonrası Suriye varlığının geleneksel muhalif kesimi Hristiyan Maruniler olmuştur. Lübnan’ın nüfus oranı açısından en büyük ikinci grubunu yaklaşık yüzde 23 ile Maruniler oluşturmaktadır. Maruniler de Arap kökenli olup Hristiyanlığın Katolik mezhebindendir. Maruniler iç savaş öncesinde çok daha etkin bir konumdayken, savaş sonrasında siyasal alandan dışlanmış ve güçlerini önemli oranda kaybetmişlerdir. Buna karşılık Lübnan’ın ticari ve finansal gücünün önemli bir kısmını ellerinde bulundurmaktadırlar. 

İç savaşı sonlandıran Taif Antlaşması, Marunilerden seçilen devlet başkanının yetkilerini azaltmış ve Sünni Müslüman olması gereken başbakanın yetkilerini artırmıştır. İki kurum arasında güç dengelerinde ortaya çıkan bu değişim, Marunilerin kendilerini siyasal alandan dışlanmış hissetmesine neden olmuştur. Marunilerin en büyük eksikliği bir liderdir. Daha önceki devlet başkanı Haravi ve şimdiki Emil Lahud, her zaman Suriye’ye yakın olmuşlardır. Bu nedenle Maruniler siyasal alanda temsil edilmedikleri, çıkarlarının korunmadığı düşüncesi içindedirler. 

Önemli Maruni liderlerin çoğu Fransa’da sürgünde yaşamaktadır. 

Maruniler arasında belli konularda fikir ayrılıkları olsa da, Suriye’nin varlığının sona erdirilmesi konusunda ortak görüşe sahiptirler. Bu nedenle, güçlerini 
birleştirmek amacıyla Suriye’nin varlığına son verilmesi temelinde 2001 yılında “Kuvet Şevan” adı altında birleşmişlerdir. Bunun yanında, Suriye yanlısı Maruniler de bulunmaktadır. Bunlar genel olarak Suriye’nin varlığından ekonomik ve siyasal çıkar sağlayan eski milis liderleri, ticari elitler ve geleneksel 
politikacılardır. Şu anki Devlet Başkanı Lahud ile kabinenin ve meclisin Hristiyan üyelerinin çoğu bu gruptadır. 

Ülkenin üçüncü büyük grubunu oluşturan Sünniler, Hariri suikastı sonrası muhalif kampa katılmışlardır. Bu kesim genel olarak Lübnan’ın demokratik 
parlamenter kimliğinin korunmasından yana bir tutum içinde olmuştur. Sünniler iç savaştan belli bir güç kaybına uğramış olarak çıkmış olsalar da, zamanla etkinliklerini geri kazanmışlardır. 1992 yılında başbakanlığa getirilen Refik Hariri, Sünni toplumunun en etkili lideri konumundaydı. Bir yandan Suriye ile dengeli ilişkiler yürütmüş olan Hariri, ticari ve kişisel bağları sayesinde bölgede ve Batı’da saygınlığı olan bir kişiydi. 

O dönemde muhalif cephede yer alan bir diğer kesim de Dürzîlerdir. Lübnan tarihinde önemli roller üstlenmiş olan Dürzîlerin genel nüfusa oranı yüzde 
6’dır. Özellikle Şuf ve Dağlık Lübnan bölgelerinde önemli güce sahiptirler. Şu anda Dürzîlerin lideri konumundaki Velit Canpolat, sürekli değişen ittifaklar 
içine girmiş, değişik siyasal pozisyonlar almıştır. Kendi adına başarılı sayılabilecek bir yol takip eden Canpolat, böylece temsil ettiği grubun potansiyelinin üzerinde bir konum elde etmiştir. Muhalefet cephesine geçmeden önce ABD ve İsrail politikalarına eleştirel yaklaşan Canpolat, Hizbullah’la da 
iyi ilişkiler içinde olmuştur. 

3. Suriye’nin Çekilmesi, İsrail-Lübnan “Savaşı” ve Yeni Dengeler 

Lübnan’da 2005 yılında gerçekleşen Meclis seçimleri Hariri suikastının gölgesi altında gerçekleşmişti. O dönemin temel ayrışımı Suriye’nin Lübnan’daki 
askeri varlığının sona erdirilmesi veya sürdürülmesi konusundaydı. Sünni kesim dışında da destek bulan ve halkın çoğunluğu tarafından sevilen Hariri’nin 
öldürülmesinin arkasında Suriye olduğu inancı iç savaş yıllarından beri ülkede bulunan Suriye askerlerinin geri çekilmesi konusunda Lübnan halkının 
büyük çoğunluğunu birleştirmişti. Uluslararası baskılar ve Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi kararları ile devam eden süreç Suriye’nin 2005 yılının Nisan ayında Lübnan’dan askerlerini çekmesi ile sonuçlanmıştı. Böylece Lübnan 2005 yılının Mayıs ayında gerçekleşen Meclis seçimlerine, iç savaş sona erdikten sonra ilk kez Suriye vesayeti olmadan giriyordu. Seçim bir anlamda Suriye’nin Lübnan’daki varlığını savunanlar ile karşı olanlar arasındaki yarışa dönüşmüştü. 14 Mart 2005 tarihinde düzenlenen gösterilerden adını alan 14 Mart İttifakı Lübnan’daki Suriye vesayetine son verilmesini savunuyordu. Refik Hariri’nin oğlu Saad Hariri başında bulunduğu Gelecek Hareketi’nin önderlik ettiği ittifakta, Dürzî toplumu temsil eden ve Velit Canpolat’ın lideri olduğu İlerici Sosyalist Parti ve Hıristiyanların desteklediği Lübnanlı Güçler ile Ketaib gibi partiler bulunuyordu. Yine 8 Mart 2005’te düzenlenen gösteriden adını alan 8 Mart İttifakı ise Hizbullah önderliğinde, Emel, Mişel Aoun’un Bağımsız Vatansever Hareketi ve Suriye tarafından desteklenen Suriye Ulusal Sosyalist Parti gibi gruplardan oluşuyordu. (İttifakların detaylı açılımı Tablo 3’te verilmiştir). Bu ittifak Suriye’nin askeri varlığının devamını, Lübnan’ın istikrarı ve İsrail’e karşı direniş açısından savunan partilerden oluşuyordu. Suikastın yarattığı duygusal ortam ve halkın çoğunluğunun Suriye’nin etkinliğine son verilmesi noktasında birleşmesiyle seçim 14 Mart Bloğu’nun kesin zaferi ile sonuçlanmıştı. 14 
Mart’ın kazandığı 72 sandalyeye karşılık 8 Mart 56 milletvekilliği kazanabilmişti. 2005 Lübnan seçimlerinin sonuçları, bölgesel ölçekte İran ve Suriye açısından yenilgi anlamı taşıyordu. Buna karşılık, 14 Mart İttifakını destekleyen Suudi Arabistan, bölgede İran etkinliğinin sınırlanması açısından önemli bir başarı kazandığını düşünüyordu. Yoğun uluslararası baskı ve seçimlerde 14 Mart İttifakının kazandığı zafer Suriye’nin Lübnan’da yaklaşık 30 yıldır bulunan askeri varlığını geri çekmesi ile sonuçlanmıştı. 

Seçimlerden yaklaşık bir yıl sonra Hizbullah’ın iki İsrail askerini kaçırması ve sonrasında İsrail’in sert karşılığı ile patlak veren II. Lübnan Savaşı, bir kez 
daha Lübnan’daki güç dengelerinin değişmesine neden oldu. 

Savaşın başında Şiiler dahil olmak üzere Lübnanlıların büyük çoğunluğu ülkeyi gereksiz, maliyetli ve haksız bir savaşa sürüklediği için Hizbullah’a kızıyordu. İsrail de aynen bu düşünceyle halkın Hizbullah’a karşı dönmesini umuyordu. Fakat bu strateji geri tepti. İsrail’in savaş stratejisi bunda en büyük etkendi. İsrail, Hizbullah yerine tüm ülkeyi yok etmeye girişince savaş başındaki görüşler tersine dönmeye başladı. İsrail Hava Kuvvetleri, savaş sırasında yaklaşık bir milyon Güney Lübnanlı ve Güney Beyrutlu Şii’nin evlerinden sürülmesine neden oldu. Şii bölgelerin dışındaki yerleri de bombaladı. 

Sivillere yönelik çok yoğun saldırılar gerçekleştirdi. Ülke ekonomik anlamda çökertildi (4 milyar dolara yakın olduğu belirtilmektedir), altyapıya (yollar, 
iletişim, enerji ve su altyapısı) büyük zararlar verdi. Her geçen gün somut kayıplarla karşılaşan halkın İsrail’e nefreti artmaya başladı. Hatta Şiiler dışındaki 
mezhepler arasında da Hizbullah’ı, direnişi destekleyenler çoğaldı. Lübnan’daki Hizb-ul Tahrir ve Hizb-ul Tevhit gibi örgütlü Sünni hareketler direnişe destek vermeye başladı. Hizbullah’ın asker kaçırma eylemini, o sırada büyük baskı altında olan Filistinlileri ve HAMAS’ı rahatlatmak amacıyla düzenlemiş olması da, Sünnilerin sempatiyle yaklaşmasına neden oldu. 

Savaş Hizbullah’ın gücünü ve popülaritesini sadece Lübnan’da değil tüm Arap dünyasında artırmış ve İsrail’e karşı mücadele edebilecek tek Arap gücü 
olduğunu göstermiştir. Nasrallah daha önceki açıklamalarında, İsrail bir tehdit olmaktan çıkmadıkça ya da Lübnan’ı ve Lübnanlıları koruyacak güçlü, yeterli ve adil bir devlet mekanizması oluşturulmadıkça direniş ve silah bırakma meselesine çözüm getirilemeyeceğini söylüyordu. Savaş iki açıdan da 
Hizbullah’ın pozisyonunu desteklemiştir. Öncelikle savaşla birlikte İsrail tehdidinin varlığı ve boyutu görülmüştür ve bu da Hizbullah’ı güçlendirmiştir. 
Diğer açıdan Lübnan devletinin, ordusunun zayıflığı açıkça görülmüştür. 

Hizbullah, yeniden inşa sürecinde İran finansmanı ile aktif rol almış, bu konuda 
da hükümeti geride bırakmıştır. Evleri, işleri yıkılan insanlara yeniden inşa için 10.000’er dolar verilmiştir. “Rüşvetle kirlenmiş, etkisiz hükümete” karşı Hizbullah’ın çabaları halkın gözünde popülaritesini artırmıştır. Hizbullah’ın yardımlarına karşılık ABD, Lübnan’a sadece 230 milyon dolarlık yardımda bulunmuştur. Bu da savaşın yaklaşık dört milyar dolarlık zararını karşılamaktan çok uzak bir rakamdır. Ayrıca bu paraların hükümet tarafından etkin biçimde kullanılamaması da Hizbullah’ı güçlendirmiştir. Her ne kadar askerî kayıplar verse de ve Güney Lübnan’daki stratejik konumunu kaybetmiş olsa da, Hizbullah’ın siyasi ve psikolojik bir zafer kazandığı kesindir. 

Buna karşılık savaş, Suriye karşıtı cepheyi (14 Mart Koalisyonu) zayıflatmıştır. ABD’nin savaş sırasındaki tutumu ve hükümetin ABD’ye ılımlı yaklaşımı, 
halkı bu cepheden soğutmuştur. Bunun da ötesinde savaş, ülkedeki tüm gruplara hükümet ve ordunun ülkeyi dış tehditlere karşı koruma kapasitesine sahip olmadığını göstermiştir. Özellikle Şiiler, savaş sırasındaki icraatlarından dolayı hükümete son derece kızgındır. Hükümet, Güney Lübnan’ı boşaltma ve 
evlerinden çıkmak zorunda kalanlara yardım etme konusunda çok az çaba sarf etmiştir. Lübnan’da İngilizce yayımlanan Daily Star gazetesinde çıkan bir yazıda Hizbullah ve hükümetin savaş performansları kıyaslanırken şu ifadeler kullanılmakta dır: “ Hizbullah’ın insanı hayrete düşüren hızlı, etkin çalışması 
ve profesyonelliğine karşı, etkisiz ve rüşvete bulanmış siyasal sınıf ”. 

-Savaş sonrası ortamda Lübnan halkı ve siyaseti temel olarak ikiye bölünmüştür. Bir taraf 14 Mart Koalisyonu olarak bilinen gruptur. Adını Hariri suikastı sonrasında halkın sokaklara döküldüğü tarihten almaktadır. Diğer cephede, Hizbullah ve işbirliği yaptığı Mişel Aoun’un “Özgür Milliyetçi Hareketi” (ÖMH) bulunmaktadır. 

14 Mart Koalisyonu çok genel olarak; Sünniler, Dürziler ve Hristiyanların çoğunluğundan oluşmaktadır. Bu grup şu anda iktidardadır. Temel yaklaşımları şu şekilde özetlenebilir: Suriye ve İran karşıtlığı, Batı özellikle ABD yanlılığı, Hizbullah’ın silahsızlandırılmasını savunma, 1701 nolu BM kararına tam bağlılık, Uluslararası Barış Gücü’yle işbirliği. Saad Hariri ve Fuat Sinyora liderliğindeki kesim Batı’yla beraber Sünni Arap rejimlerinin de desteğini arkasına almış durumdadır. 

14 Mart koalisyonunun en güçlü grubu, Saad Hariri liderliğindeki Sünniler ve “Gelecek Hareketi”dir. Hariri’nin özellikle Suudi Arabistan’la yakın ilişkilerinin 
bulunması, Şiilerin arasında “Suudi kraliyet ailesinin vekili” olarak görülmesine neden olmaktadır. Bu nedenle Hariri ve Sünnilere çok mesafelidirler. 

Suudi Arabistan’ın Irak, Afganistan ve Pakistan’da Şiilere karşı Sünni İslamcı radikalizmi desteklemesi, Hariri’nin Lübnan’daki radikal Sünni İslamcılarla yakın ilişkisi Hariri/Suudi eksenine olan güvensizliği pekiştirmektedir. 

Hristiyanlar ise ikiye bölünmüş durumdadır. Bir taraf Samir Geagea liderliğindeki “Lübnanlı Güçler”i desteklemektedir. Bunlar 14 Mart Koalisyonu içinde yer almaktadır. Diğer taraf Mişel Aoun’un lider-liğindeki ÖMH’yi desteklemektedir. Bu hareket muhalefet cephesi içindedir. 

Muhalefet temel olarak Hizbullah liderliğindeki Şiilerin ve Hristiyanların bir kısmının desteklediği ÖMH’den oluşmaktadır. Hristiyanların hepsi Suriye karşıtı değildir. Beyrut Araştırma ve Enformasyon Merkezi’nin yaptığı kamuoyu araştırmasına göre Hristiyanların yüzde ellisi Sinyora Hükümetinin meşruiyetini kaybettiğini düşünmektedir. Hristiyanlar arasında ülkenin Sünni/Suudi etkisinin artmasından çekinenler vardır. Aoun’un Hizbullah’la işbirliğinin altında yatan biraz da bu ortak kaygılardır. Yine aynı araştırmaya göre Hristiyanların çoğu (yüzde 77) Aoun’un Hizbullah’la işbirliği arayışlarını desteklemektedir. Mişel Aoun’un tabanını hükümetten rahatsız, Sünni/Suudi etkinliğinden çekinen Hristiyanlar oluşturmaktadır. Bu cephe İran ve Suriye tarafından desteklenmektedir. Şubat 2006’da Aoun ve Nasrallah, Hariri’nin siyasal gücünü zayıflatmak için bir anlaşma imzalamıştır. 

Mişel Aoun’un muhalefet cephesinde yer alması Hizbullah’a muhalefetin sadece Şiilerden oluşmadığını göstermek ve Suriye tarafından desteklendiği 
iddialarını çürütmek için fırsat vermektedir. 

Savaşın Hizbullah’ın zaferi ile sonuçlanmasının Lübnan iç politikası ve bölgesel açıdan önemli sonuçları oldu. Hizbullah o savaşa kadar hem içeri hem de 
dışarıdan silah bırakması yönünde yoğun baskı altındaydı. Uzun yıllar Güney Lübnan’da İsrail’e karşı silahlı mücadeleyi başarı ile yürütmüş örgüt Lübnan’da bazı kesimler tarafından istikrarsızlık unsuru olarak görülmeye başlamıştı. Suriye’nin askerlerini çekmesi, 2005 seçimlerini 14 Mart’ın kazanması hep Hizbullah aleyhine gelişmelerdi. Bütün bunlara Birleşmiş Milletler kararları ve artan ABD baskısı da eklenmekteydi. İkinci Lübnan Savaşı bu süreci tersine çevirdi. Her şeyden önce Hizbullah bir kez daha Lübnan halkının gözünde kahraman ve İsrail’e karşı Lübnan’ı koruyabilecek tek ulusal güç olarak görülmeye başlandı. Kendine güveni artan örgüt dışarıda kazandığı zaferin etkisiyle içerde rakipleri karşısındaki pozisyonunu güçlendirdi. Hizbullah kazandığı “askeri zaferi siyasi bir zafere dönüştürmek” için hükümet üzerindeki baskıları yoğunlaştırmaya başladı. Aralık 2006 tarihinde, Hizbullah önderliğindeki 8 Mart, hükümeti istifaya zorlamak ve erken genel seçim kararı alınması için hükümet binasının hemen yanı başında oturma eylemleri başlattı. Sivil gösterileri kabinedeki Şii bakanların istifası izledi. Muhalefet çok önemli bir topluluğun temsil edilmediği gerekçesiyle hükümetin geçersiz olduğu savını dile getirmeye başladı. Aylar boyu süren gösteriler Lübnan Devlet Başkanı’nın bir türlü seçilememesi ile yeni bir aşamaya ulaştı. 1 yıla yakın devam eden kriz zaman zaman küçük çaplı çatışmaları da beraberinde getiriyordu. Kamplaşmanın arttığı, tam bir siyasal çıkmazın yaşandığı sürecin son ve şiddetli ayağı 2008 yılının Mayıs ayı içinde yaşandı. Lübnan Hükümeti, 5 Mayıs tarihinde gerçekleştirdiği uzun toplantının sonucunda iki karar aldı. Bunlar, Hizbullah’ın devletten ayrı kendine ait iletişim sisteminin kaldırılması ve Beyrut havaalanı güvenlik şefinin görevinden alınmasıydı. Hizbullah’ın kararlara itirazı ile baş gösteren ve 7 Mayıs olayları olarak bilinen kriz örgütün çok kısa süre içinde 
Batı Beyrut’u işgal etmesi ve Saad Hariri’nin evini kuşatması ile sonuçlandı. Birçok ülkenin arabuluculuğu ile krize Doha’da varılan uzlaşı ile çözüm üretildi. Doha uzlaşısı ile taraflar; Genelkurmay eski Başkanı Mişel Süleyman’ın Devlet Başkanı seçilmesi, yeni hükümetin kurularak muhalefete 11 koltuk verilmesi (Muhalefet böylece hükümetin kararlarını veto edebilmek için yeterli sayıya ulaşmış oluyordu), seçim sisteminde bazı ufak değişiklikler yapılması ve ülkenin barışçı bir ortamda seçimlere götürülmesi konusunda anlaşıyordu. Muhalefete 11 bakanlık verilmesi kararı, bir yılı aşkın süre devam eden siyasi krizin kilit konularından birini oluşturuyordu. Siyasi tepkiler ve sivil eylemler aracılığı ile amacına ulaşamayan Hizbullah güç yoluyla ülkede yeni bir düzenin kurulması önündeki yolu açmış oluyordu. 

Doha uzlaşısı ile ülke bir anda rahatlamış, seçimlere barışçı bir ortamda girilmesini sağlamıştır. Lübnan her zaman dış gelişmelere aşırı duyarlı 
olmuştur. Bu süreçte sadece ülke içi gruplar değil tüm bölgesel aktörler sorumlu davranarak Lübnan istikrarına katkıda bulunmuştur. Bölgesel gerilimin 
yumuşamış olması Lübnan’ın rahatlamasına neden olmuştur. Obama’nın seçilmesi ile Ortadoğu’da esen yeni hava, Suriye-Suudi Arabistan gerginliğinin 
karşılıklı üst düzey ziyaretlerle yumuşaması Lübnan’ı doğruda etkilemiştir. Lübnan işte böyle bir ortam içinde Haziran 2009 meclis seçimlerine girmiştir. 

4. Lübnan Seçim Sistemi ve 2009 Parlamento Seçim Sonuçlarının Değerlendirilmesi 


a. Lübnan Seçim Sistemine İlişkin Teknik Veriler 

Lübnan anayasasına göre 21 yaş ve üzeri her Lübnan vatandaşı seçimlerde oy kullanma hakkına sahiptir. 

Meclis 4 yıllık görev süresi için seçilmektedir. 128 kişilik Meclis, Müslümanlar ve Hıristiyanlar arasında eşit olarak paylaştırılmış durumdadır. 

Müslümanlar ve Hıristiyanlar da kendi içinde toplam 11 ayrı mezhebe bölünmüştür. Mezhepler siyasal sistemde kendilerine ayrılan kotalar ile temsil 
edilmektedir. (Bu dağılım Tablo 1’de ayrıntılı olarak verilmiştir). Meclis koltukları mezheplere göre dağıtılmakla birlikte seçmenler genel seçim hakkı çerçevesinde oy kullanmaktadır. Bu hak gereği her seçmen kendi seçim bölgesine ayrılan tüm mezhep koltukları için oy verebilmektedir. Dolayısıyla örneğin bir seçim bölgesindeki Hıristiyan aday Sünniler ya da Şiilerin de desteğine ihtiyaç duyabilmektedir. Seçim ittifakları bu yüzden büyük önem taşımaktadır. 

Tablo 1 – Meclis’te Mezheplere Ayrılan Kotalar 

Lübnan’da parlamenter demokrasilerde olduğu gibi güçlü partiler bulunmamak tadır. Parti olarak adlandırılan grupların çoğu sadece o bölgenin önde gelen bir isminin liderliğinde oluşturulan aday listelerinden ibarettir ve ilgili seçimle sınırlı olabilmektedir. Bu aday listeleri yerel ya da ulusal düzeyde ittifaklara dâhil olarak seçimlere girmektedir. Son iki seçime 14 Mart ve 8 Mart İttifakları şeklinde giren partiler ilgili seçim bölgesindeki kotalara göre aday listeleri oluşturmaktadır. Seçmenler bu aday listelerine oy vermektedir. 

Bir seçim bölgesinde hangi adayların en çok oyu aldığı önemli olmakla birlikte bazı durumlarda belirleyici olamayabilmektedir. Seçim bölgesi için mezhep kotaları oluşturulduğu için her bir mezhepten adayların kendi arasında en çok oyu alanları meclise girebilmektedir. Örneğin bir seçim bölgesinde 2 Şii, 1 Sünni koltuğu için 5 Şii ve 3 Sünni adayın yarıştığı varsayılacak olunursa, 5 Şii adayın kendi arasında en fazla oy alan 2 aday Meclis’e Şii kotasından girmektedir. Diğer Sünni koltuk için 3 aday arasında en fazla oyu alan bir kişi girecektir. Şii adaylar içinde Meclis’e giremeyen diğer 3 aday Sünniler 

arasında en fazla oy alan adaydan daha fazla oy almış olsa dahi Meclis’e 1 Sünni aday girmektedir. 

Lübnan’da daha önce yapılan seçimler dört hafta sonunda dört ayrı bölgede düzenleniyordu. Bu sistemin en büyük zaafı ittifakların bir önceki hafta 
gerçekleşen seçim sonuçlarına göre o hafta içinde yeniden değişmesine neden olması idi. Bahsedilen sıkıntıyı önlemek için 7 Haziran Meclis seçimi ilk 
kez tek günde tamamlanmıştır. 

Lübnan’da 5 vilayet kendi içinde 26 seçim bölgesine ayrılmıştır. Vilayetlerin toplam sandalye sayıları ve bu sandalyelerin mezheplere göre dağılımı Tablo 
2’de verilmiştir. 

Tablo 2 – Meclis’in Eyalet ve Mezheplere Göre Dağılımı 


b. Lübnan Seçim Sonuçları Değerlendirmesi 

7 Haziran 2009 tarihinde gerçekleşen Lübnan Meclis seçimlerinde 587 aday 128 sandalye için yarışmıştır. Toplam 3.257.224 kayıtlı seçmen yer almış, yaklaşık 1.760.000 Lübnanlı seçimlerde oy kullanmış, katılım yüzde 54 civarında olmuştur. Seçimler, gerginlik beklentisinin aksine sakin, demokratik bir ortamda gerçeklemiştir. Seçimlere Avrupa Birliği, Carter Center ve NDI’nın (National Democratic Institute for International Affairs) yanı sıra ulusal olarak gözlemci gönderen tek ülke Türkiye olmuştur. Bütün gözlemci grupları tarafından başarılı bulunan seçimlerin sonuçlarını etkileyebilecek tek sorun; seçimden önce kampanya döneminde, partilerine oy verilmesi karşılığı teklif edilen paralar ve yine yurt dışında yaşayan Lübnan vatandaşlarının tüm masraflarının karşılanarak oy kullanmaları için ülkeye getirilmeleri olmuştur. Bu şekilde oy kullananların sayısının 150 bin civarında olduğu ve bunun büyük çoğunluğunu 14 Mart İttifakı’nı desteklemek üzere ülkeye getirildiği ifade edilmektedir. Lübnan’ın büyük bölümünde esasen seçim sonuçları önceden belli idi. Şiilerin, Sünnilerin ve Dürzî’lerin güçlü oldukları bölgelerde kendi adaylarını çıkaracakları biliniyordu. Hatta rakip ittifakın aday çıkarmaması nedeniyle kesin sonuçların belli olduğu yerler bile bulunmaktaydı. Seçimin kaderi açısından önem taşıyan kritik bazı bölgelerde (Zahle, Baabda, Metn ve Beyrut 1 gibi) oyların dağılımı genel sonucu da etkileyecekti. Dolayısıyla iddia edildiği miktarda seçmen bu kritik bölgelere taşınmış ise seçim sonuçlarının az da olsa manipüle edilmiş olma ihtimali bulunmaktadır. 

Seçim öncesi beklenti Hizbullah liderliğindeki 8 Mart İttifakı’nın az farkla da olsa zafer kazanacağı yönündeydi. Ancak beklenenin aksine seçimler neredeyse bir önceki Meclis’in aynısı bir dağılım yarattı. Önceki Meclis’te 14 Mart İttifakı’nın 72’ye 56’lık üstünlüğüne karşı son seçimler yine 14 Mart’ın 71’e 57’lik üstünlük kurmasını sağlamıştır. 

Seçime giren ittifakları oluşturan parti ve hareketleri, kazanılan sandalye sayıları detaylı olarak Tablo 3’te bulunabilir. 

Tablo – 3 Lübnan Seçim Sonuçlarına Göre İttifakların Kazandığı Milletvekili Sayıları 

2008 yılında gerçekleşen 7 Mayıs olayları seçimin kaderini etkilemesi açısından büyük öneme sahiptir. Batı Beyrut’un işgali ve Saad Hariri’nin evinin kuşatılması, Hizbullah’ın talep edip de alamadığı tavizleri güç yoluyla almasına imkân tanımasına karşılık, Şiiler dışında kalan kesimlerin gözündeki meşruiyetini olumsuz etkilemiştir. Hizbullah’ın II. Lübnan Savaşı’nda İsrail’e karşı başarılı direnişi halkın büyük çoğunluğunun örgüt etrafında bütünleşmesine neden olmuştu. Lübnan’da İsrail karşıtlığı o kadar güçlü bir olgu ki, Hizbullah silahlarını İsrail’e karşı kullandığı oranda birleştirici olmakta, silahları meşruiyet kazanmaktadır. Ancak aynı oranda tersi yönde etkiyi 7 Mayıs olayları yaratmıştır. Silahların halka dönmesi, var olan mezhepsel kutuplaşmayı körüklemiş, Şii olmayanların kimliklerini hatırlamalarına neden olmuştur. Hizbullah, silah bırakması yönündeki baskılar karşısında silahların İsrail’e karşı ülkeyi koruma amaçlı olduğunu ve hiçbir zaman Lübnan halkına karşı kullanmayacağını savunuyordu. 7 Mayıs olayları ile bir anda Batı Beyrut’u işgal eden örgüt, özellikle Sünniler gözünde inandırıcılığını yitirmiştir. Bu uzun vadeli etkinin yanı sıra, seçimlerde 8 Mart’ın beklenen başarıyı sergileyememesinde 7 Mayıs olayları önemli bir etken olmuştur. 8 Mart İttifakı’nın Hizbullah ve Emel adayları Şiilerin çoğunlukta olduğu bölgelerde beklendiği gibi milletvekilliklerini kazanmıştır. Sünniler de çoğunluk oldukları bölgelerde 14 Mart’ı desteklemiştir. 
Ancak seçim sonuçları açısından belirleyici olan Hıristiyan oyları olmuştur. Çünkü Hıristiyanları temsil eden partiler iki ittifak içinde dağılmış durumdadır. 

Hıristiyan oylarının etkili olduğu bölgelerde 8 Mart beklediği başarıyı elde edememiş tir. Muhtemelen Batı Beyrut’un işgali Hıristiyan seçmenlerin oylarının 14 Mart’a kaymasına, Sünniler ve diğer mezheplerin bu ittifak etrafında seferber olmalarına neden olmuştur. 

7 Haziran 2009 tarihinde gerçekleşen Lübnan parlamento seçiminin üzerinden 5 ay geçtikten sonra Gelecek Hareketi lideri Saad Hariri Başbakanlığında bir hükümet kurulabilmiştir. Ulusal uzlaşı hükümetinde 8 Mart İttifakı olarak bilinen muhalefetten de bakanlar yer almıştır. Dağılım şu şekilde belirlenmişti. 

Seçimden zaferle ayrılan 14 Mart İttifakı’na 15, 8 Mart İttifakı’na 10 bakanlık verilmesi ve Cumhurbaşkanı Mişel Süleyman’ın geriye kalan 5 bakanlık koltuğunu belirlemesi konusunda uzlaşılmıştı. Ancak daha sonra muhalefetin 10 bakanı ile birlikte Mişel Süleyman’ın kotasından bakanlar kuruluna giren bir bakan istifa etmiştir. 11 bakanın istifası ile Lübnan Anayasasına göre uzlaşı hükümeti düşmüştür. Bu süreci takiben Hizbullah’ın adayı olarak Sünni milletvekili Necip Mikati liderliğinde yeni bir hükümet kurulmuştur. 

Dürzi lider Canpolat ve partisinin taraf değiştirerek 8 Mart Grubunu desteklemesi parlamentodaki dengeleri Hizbullah lehine değiştirmiş böylece Mikati hükümeti güvenoyu alabilmiştir. 

**