osman pamukoğlu etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
osman pamukoğlu etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster

26 Mart 2016 Cumartesi

HAKKARİ ELDEN ÇIKTIMI - YENİ BOTAN HAKKARİ VE TARİHİ - İSYANLARI BÖLÜM 2






HAKKARİ  ELDEN  ÇIKTIMI - YENİ  BOTAN  HAKKARİ VE  TARİHİ - İSYANLARI  BÖLÜM 2

















YENİ BOTAN HAKKÂRİ 

ZEYNEP ECE ÜNSAL

Türkiye’nin Doğu Anadolu bölgesinin en ucunda, Irak ve İran sınırında bulunan Hakkâri ili, son yıllarda terör örgütünün bu ile yönelik benimsediği yeni politikalar sonucunda adından sıkça söz ettirir olmuştur. Hakkâri Türkiye’nin özellikle en dağlık yörelerinden biridir. Yüksek plato ve dağlar, genellikle kuzeyden güneye ve doğudan batıya uzanan havzalarla parçalanmış olmakla birlikte, vadilerin çok dar, dik ve genç olması nedeniyle, ovalık alanlar son derece sınırlıdır2. 
Hakkâri adı, Eskiden Van gölünün güneyinde ve bir bölümü de İran’a doğru uzanan yörelere yerleşmiş “ Hakkar ” kabilesinin isminden gelmekte dir. 1514’de Çaldıran zaferinden sonra Osmanlı topraklarına katılan bu bölge, 1933 yılında Van iline bağlanmış, 1936 yılında da yeniden il statüsü almıştır3. 

Eski adı “ Gever ” olan Yüksekova ilçesi, Kanuni Sultan Süleyman döneminde Osmanlı topraklarına katılmıştır. Yüksekova'nın toplam nüfusu 2010 yılı itibariyle 108,546 kişidir. Bu nüfusun 61,712'si ilçe merkezinde, 46,834'ü ise köylerde yaşamaktadır. Nüfus artışı diğer yerleşim yerlerine göre yüksektir. Terör nedeniyle köy ve mezralardaki nüfusun büyük çoğunluğunu ilçe merkezine göç ettiğinden, göç nedeniyle işsizlik sorunu yaşanmaktadır. Tarımsal üretim çok azdır. İlçede iki adet un fabrikası ile bir adet süt ve süt ürünleri fabrikası 
bulunmaktadır 4. 

Eski adı “Şemdinan” olan Şemdinli ilçesinin toplam nüfusu 2010 yılı itibariyle 52.159'dur. Toplam nüfusun 11.211'i ilçe merkezinde, 40.948'i köylerde yaşamaktadır. Kuytu ve ormanlık bir derede bulunan Şemdinli tamamıyla dağlıktır. Şemdinli, sanayi bakımından gelişmemiştir. En önemli geçim kaynağı hayvancılıktır5. 

Eski adı “Çal” olan Çukurca ilçesinde ise, 2010 itibariyle toplam nüfus 11.021 kişidir. Gündeş ve Çığlı köyleri dışındaki köyler terör olayları nedeni ile boşaltılmıştır. Çukurca'dan sanayi kuruluşu yoktur. Hayvancılık köyler boşaltıldığı için oldukça gerilemiştir, bu durumda geçim kaynağı olarak memurluk, koruculuk ve küçük esnaflık sıralanabilmektedir. Tarıma elverişli arazinin yokluğu da tarımın ancak aile tüketimine yönelik olarak yapılabilmesine olanak tanımaktadır6. 

Hakkari’de Kışları sert ve uzundur. Ekim ayı sonunda düşen kar Nisan ayı sonuna kalkmaktadır. Oldukça zor coğrafi, iklim ve yaşam koşullarına ve bir o kadar da kültürel güzelliklere sahip bu il, ne yazık ki son dönemde PKK terör örgütünün hain planlarına karşı koyamamakta ve örgütün yeni uygulamaya koyduğu stratejilerin birincil hedefi haline gelmektedir. 

Bu çalışmanın amacı, PKK’nın Hakkari’yi “kurtarılmış bölge” yama stratejisini ortaya koymaktır. 2011 yılı içerisinde Hakkâri ili terör örgütü tarafından amaçlarını gerçekleştirmek için pilot bölge seçilerek farklı bir konuma yerleştirilmiştir. Bu nedenle, Hakkâri değerlendirilirken elde edilen yayınlanmış kaynakların yanı sıra özellikle yazılı basından toplanan ikincil verilere de yer verilecektir. Çalışmanın kapsamı bakımından, Hakkâri, son iki yıllık veriler kapsamından incelenerek bir değerlendirme yapılacaktır. Makalede ilk olarak 
terör örgütünün dayandığı teorik temeller incelenerek Botan eyaleti örneği ele alınacaktır. Daha sonra, Hakkâri’nin neden örgüt tarafından seçildiği incelenecektir. Sonraki bölümde ise örgütün Hakkâri iline yönelik son iki yılda gerçekleştirdiği saldırı ve eylemler incelenecek ve hükümetin bu süre zarfında bölgeye yönelik uygula [yama]dığı politikalar ele alınacaktır. Son bölümde ise genel bir değerlendirme ile “ Hakkâri yeni Botan mı? ” sorusunun cevabı aranacaktır. 

PKK’nın TEORİK TEMELLERİ ve BOTAN 

Düzenli ordulara karşı, askeri eğitim almamış diğer bir ifadeyle, gerilla tarzında mücadele eden terör örgütleri açısından, en çok kabul edilen strateji, Mao7’nun gerilla savaşı stratejisidir. PKK terör örgütü de Mao’nun stratejisini benimseyerek bir mücadele gerçekleştirmeye çalışmaktadır. Bu stratejinin bazı temel unsurları ve aşamaları bulunmaktadır. Mao’nun Uzun Süreli Halk Savaşı üç evreden oluşmaktadır. Bunlar Stratejik Savunma, Stratejik Denge ve Stratejik Saldırıdır. Stratejik savunma evresinde ise silahlı propaganda, silahlı çatışma ve ileri/gelişmiş gerilla aşamaları bulunmaktadır8. 

Mao’ya göre Gerilla Savaşının temel stratejik ilkeleri şunlardır; 

. İnsiyatifi kullanma, 
. Savunma halindeyken saldırılarda bulunmak için esneklik ve planlama, 
. Uzatmalı savaşta çabuk sonuçlu muharebeler, 
. İç hat haraketında dış hat harekatıdır. 9 

Mao ya göre gerilla birlikleri stratejik savunma yaparken aynı zamanda taktik savunma da yapmaktadır ve yapmalıdır da. Bu durumda taktik savunma nedir ? Taktik savunma; düşmanı yok etmek amacıyla, dar geçitlerde, stratejik noktalarda, nehirlerde ya da köylerde, direnmek için kuvvetlerin yerleştirilmesi dir. Ancak gerilla savaşı için en önemlisi, baskınlar şeklinde olan, diğer bir ifadeyle gösteri yaparcasına sergilenen saldırılardır10. 

Stratejik savunma aşamasında harekâtlarla kazanılan birçok zaferin birikimi bulunmaktadır ve bu sayede saptanılan hedefe ulaşılabilir. Stratejik denge aşamasına gidilirken bir yandan da uluslararası konjonktürdeki değişimleri beklenip, diğer yandan da direnme gücünü arttırmak için zaman kazanılmakta dır. 

Mao’nun gerilla savaşı teorisine göre 

Stratejik saldırı aşamasında düşmana olabildiğince çok kayıp verdirmek gerekmektedir. Çünkü gerilla ve düşman arasında nispi bir güç farkı bulunmaktadır. Gerilla savaşında inisiyatifi ele geçirmek her koşulda çok önemlidir. Bu nedenle stratejik saldırı aşamasında gerillanın inisiyatifi ele geçirmesi daha kolaydır 11.

Bu stratejiye göre, silahlı mücadelenin yapılacağı bölgenin sosyal ve coğrafi yapısı önem arz etmektedir. Bölge, köylülüğün yoğun olduğu, devlet egemenliğinin tamamen etkin olamadığı bir alan olmalıdır. Diğer bir ifade ile bu yöntemin temel dayanağı ve hedefi köylü olmalıdır. En önemli amaç ise köylüyü bir şekilde ikna etmektir. Silahlı mücadele ilk böyle bir bölgede başlatılmalıdır. Devletin etkisinin az olduğu bu bölgede uygulanacak şiddetin etkisiyle, hem halk devletten uzaklaştırılabilecek hem de devlet bölgeye yönelik bilgi akışını 
kaybedecektir. Seçilen bu kırsal bölgelerde propaganda yapılacak, bu propagandalar yer yer “ Silahlı Propaganda” ya dönüşecektir. Kırsal bölgeler bu yolla ele geçirildikten sonra, devlet şehirlere hapsedilmeye başlanacak ve güvenlik amacıyla bütün önlemler şehirleri çevreleyen ulaşım yollarına yöneldikçe, adım adım kırsal bölgeler örgütün kontrolüne geçecektir. Ayrıca 
bölgede devlete bilgi verebilecek unsurlar bölgeden temizlenecektir. Sonuçta örgüt kendisine her türlü yiyecek, barınma, silah temini sağlayabileceği güvenli bölgeler oluşturabilecektir12. 

Gerilla savaşında üs bölgelerinin kurulması önemli bir strateji sorunudur. Mao’ya göre gerillanın kaybettiği toprakların geri alınması için geniş çapta gelişecek stratejik karşı saldırının beklenmesi gerekmektedir. Bu nedenle gerillanın savaşını, işgal altındaki bütün bu geniş bölgeye yayması ve düşmanın gerisini bir cephe haline getirerek, düşmanı işgal ettiği bütün bu topraklarda durmadan savaşmak zorunda bırakması gerekmektedir. Gerillanın stratejik karşı saldırısı başlayana kadar düşmanın gerisinde uzun bir süre savaşını sürdürmesi 
bir mecburiyettir. Bu nedenle bu savaş uzatmalı bir savaştır. Üs bölgeleri olmadan düşman hatları gerisinde gerillanın bu savaşı sürdürmesinin olanağı bulunmamaktadır. Bu nedenle üs bölgeleri kurulmasını söyleyen Mao, üs bölgelerini şu şekilde tanımlamaktadır; “Üs bölgeleri, gerilla kuvvetlerinin stratejik görevlerini yerine getirmede kendilerini koruma ve genişletme, 
düşmanı imha ve ülkeden sürüp çıkartma amaçlarına ulaşmada dayandıkları stratejik üslerdir. Bu stratejik üsler olmaksızın, stratejik görevlerimizi yerine getirmede yada savaşın amacına ulaşmada güvenebileceğimiz hiçbir şey yok demektir. Düşman hatlarının gerisindeki gerilla savaşının bir özelliği, gerisi olmaksızın savaşmasıdır; çünkü gerilla kuvvetleri, genellikle, ülkenin gerisinden kopmuş durumdadır. Ama gerilla savaşı, üs bölgeleri olmaksızın ne uzun zaman sürebilir, ne de gelişebilir. Aslında, gerilla savaşının gerisi üs bölgeleridir.”13 

Savaşın uzun zaman sürdürülebileceği yerler ve direnme savaşı için tahkim edilmiş önemli yerler düşman hatları arkasındaki bütün dağlık yerlerdir ve gerilla savaşının buralarda geliştirilmesi ve üs bölgelerinin buralarda kurulması gerekmektedir. Bu çerçevede, gerilla savaşının gelişimi ve üs bölgelerinin kurulma olanakları açısından dağlık yerler diğer bölgelerden çok daha uygundur. Ayrıca çevresi düşman tarafından kuşatılmış olup da orta kesimleri işgal altında olmayan ya da düşmandan geri alınmış bölgeler, gerilla birliklerinin 
gerilla savaşını geliştirmede kolayca kullanabilecekleri hazır üslerdir14. 

Örgüt sırasıyla yeni gerilla ve üs bölgeleri oluşturacaktır. Gerilla üsleri ile gerilla bölgeleri arasında farklar bulunmaktadır. Gerilla savaşı başladığı sırada, gerillalar bu yerleri bütünüyle işgal edemediler, yalnızca sık sık baskınlar yapabildiler. Buralar gerilla oradayken onların, gerillalar gidince de kukla yönetimin söz geçirdiği bölgelerdi. Bundan dolayı buralar gerilla üsleri değil gerilla bölgeleridir. Bu durumdaki gerilla bölgeleri gerilla savaşına özgü bazı dönemlerden geçtikten sonra üs bölgeleri halini alacaktır. Diğer bir ifadeyle çok sayıda düşman birliği burada imha edildiği ya da kukla yönetim yok edildiği, halk yığınları harekete geçirildiği, kitle örgütleri kurulduğu, yerel silahlı halk kuvvetleri geliştirildiği ve düşmana karşı bir politik iktidar kurulduğu zaman, buralar üs bölgeleri olacaktır. Üs bölgelerinin büyümesi ile de kurulmuş olan üslere bu gibi bölgelerin katılması kastedilmektedir. Silahlı mücadele geliştikçe üst bölgeleri birleştirilerek “ Kurtarılmış Bölge ” ler kurulacaktır. Örgüt egemenliğindeki bu kurtarılmış bölgeler “ Kızıl Kurtarılmış bölge ”ler olarak adlandırılmaktadır. 
Bir sonraki aşamada ise şehirler kuşatılmaya başlanacak burada da farklı nitelikte eylemler yapılarak, büyük çaplı isyanlar başlatılacaktır. Zaman içerisinde yapılan bu silahlı mücadeleler ile beraber örgütün güçlenmesinde halkın örgütlenmesi en önemli unsurlardan biridir15 Eğer öngörülen ayaklanma olmazsa bu durumda mücadelenin denge safhası uzatılacak ve düzenli orduların oluşturulmasına başlanarak örgüt stratejik saldırı ile son darbeyi vurarak zafer kazanabilecektir 16 

Üs bölgesi kurmak için bazı şartların yerine getirilmesi gerekmektedir. İlk önce düşmana karşı silahlı kuvvetlerin bulunması ve bu silahlı kuvvetlerin düşmanı yenilgiye uğratmak ve halkı eyleme geçmek için halkı ayaklanmaya ikna etmekte kullanması gerekmektedir. Bu durumda bir silahlı kuvvet meydana getirmek bir üs bölgesi kurmanın ilk koşuludur. Bir diğer koşulu ise düşmanı yenmek için silahlı kuvvetlerin halk ile koordinasyon halinde kullanılmasıdır. Üçüncü bir koşul ise düşmana karşı mücadele etmek için halk yığınlarını ayaklandırmak amacıyla bütün güçlerin mücadele sırasında silahlandırılmasıdır. Bu mücadele sırasında kitle örgütleri kurmak, işçileri, köylüleri, gençleri, kadınları, çocukları, esnafı ve meslek sahiplerini düşman saldırısına karşı mücadele etmek üzere çeşitli kitle örgütleri içinde düzenlemek ve bu örgütleri genişletmek gerekmektedir. Halk, örgüt olmaksızın düşmana karşı direnme gücünü ortaya koyamamaktadır. Gerilla savaşı için bir üs bölgesi ancak bu üç temel koşulun yerine getirilmesi ile gerçekten kurulabilmektedir. Burada 
coğrafi koşulların da öneminin vurgulanması gerekmektedir. Özellikle üs bölgelerinin geniş olması yani her yanı ya da üç yanı birden düşmanla sarılmış yerlerde uzun süre direnebilecek üs bölgelerinin kurulması için dağlık kesimler elbette en iyi koşulları taşır ancak asıl aranacak koşul gerillaların manevra yapabilmesi için yeteri kadar yer olması yani bölgenin geniş olmasıdır. 17 

PKK kuruluşundan bu yana ideolojik, örgütsel yapı ve eylemleri açısından Mao’nun “Uzun Süreli Halk Savaşı” stratejisini benimsemiştir. Kızıl kurtarılmış bölgelerin oluşturulmasının ardından, kargaşa ve ayaklanmaların çıkarılmasını planlayan PKK, profesyonel bir ordu oluşturduktan sonra Türk ordusunu bozguna uğratarak, sözde Kürdistan’ı kurmayı planlamaktadır18. Mao’nun stratejisinin ilk evresi olan stratejik savunmada, PKK’nın Türk ordusuna karşı savunma durumunda olması, stratejik dengede örgütün yavaş yavaş üstünlüğü ele geçirmeye başlaması ve stratejik saldırıda da Türk ordusunun savunmaya geçmesi planlanmaktadır19. 

Terör örgütü 1980’lerin sonunda stratejik savunma evresinin son aşaması olan ileri/ gelişmiş gerillaya geçmiştir. Özellikle köylere saldırılar ve baskınlar düzenleyen örgüt Siirt-Hakkâri-Van üçgeninde kurtarılmış bölge oluşturmak için çalışmıştır. Bu dönemde ayrıca güvenlik güçlerinin PKK’nın etkin olduğu köylerde köylülere karşı şüpheyle yaklaşmaya başlaması da, stratejinin hedeflediği devlet ile köylü arasındaki bağları koparmada etkin olmaktaydı 20. 1990’lı yıllara gelindiğinde stratejik savunma evresinin son aşamasını da tamamladığını düşünen örgüt stratejik denge evresinin ilk aşaması olan “hareketli savaş”a geçmeyi planlamaktaydı. Bu aşamada PKK sınır bölgelerindeki taktiğinin değiştirerek askeri kışlalara ve karakollara yok etme amaçlı saldırılar düzenleyerek, yine kurtarılmış bölge oluşturma hedefine girmişti. Yaygın halk desteği de bulmaya başlayan örgüt, “Botan-Behdinan” bölgesinde “kızıl kurtarılmış bölge” oluşturmak için gerekli koşulların oluştuğuna karar vermiştir 21. 

PKK üçlü bir örgütlenme modeli benimsemiştir. Parti (PKK), Silahlı Örgüt (Ordu/ARGK), Cephe Örgütü (ERNK). Bu örgütlenme biçimi ile PKK en küçük yerleşim birimlerine kadar ulaşmayı hedeflemekteydi. PKK, kendi stratejisi kapsamında bölgede eyaletler sistemi oluşturmuştur. PKK, kendi stratejisi kapsamında bölgede eyaletler sistemi oluşturmuştur. Bazı dönemlerde sayılarında değişiklikler olsa da, genel olarak sözde Kürdistan bölgesi on eyalete bölünmüştür. Bunlar; Botan Eyaleti, Behdinan Eyaleti, Mardin Eyaleti, Amed Eyaleti, Garzan Eyaleti, Devrimci GAP Eyaleti, Dersim Eyaleti, Erzurum Eyaleti, Serhat Eyaleti, Güney-Batı Eyaletidir22. Botan eyaleti; “doğuda Zap suyunu takip ederek Hakkâri’yi de içine alır. Hakkâri kuzeyinde Gürpınar’a kadar uzanır. Gürpınar’ın bir kısmını içine alarak Çatak’la birlikte Botan suyunu takiben Siirt’e dayanır. Buradan Kurtalan ve Beşiri’yi, içine alan eyalet Hasankeyf’in tamamını Gercüş ve Midyat’ınkırsal alanlarının yarısını sınırlarına katar. İdil’in tamamını içine alarak güney sınırına ulaşır. Güneyde (Kuzey Irak’ta) Haftanin, Zaho, ve Metina dağları ile birlikte tekrar Zap’a ulaşır.” 23 

PKK için Botan eyaletinde yapılması gereken iki önemli görev bulunmaktaydı. Bunlardan birincisi halkın örgütlenerek oluşturulan milis birliklerine katılması ve bu sayede de devlet ile halk arasındaki bağın koparılması, ikincisi ise Botan bölgesinde oluşturulan bu silahlı birliklerin yakın bölgelerdeki diğer gerilla birliklerine aktarılmasıdır.24 Körfez savaşının da etkisiyle (bu dönemde bölgedeki bütün dengeler değişmiş, Kuzey Irak’ta güvenli bir Kürt bölgesi oluşmuş, yaşanan toplu göçler ile PKK ile Irak ordusu arasında ilişkiler 
gelişmiştir vb25..) PKK Botan bölgesinde elde etmek istediği ikili iktidar durumunu tam olmasa bile, bir şekilde hayata geçirebilmiştir. Diğer bir ifadeyle, devleti bölgeden tamamen çıkaramamış olsa bile devletin bölgede varlığını sınırlayabilmiştir.26 

Aynı dönemde PKK cephe savaşına başlamış, Kuzey Irak’ı da cephe gerisi olarak kullanmayı hedeflemiştir ancak amaçlanan başarı elde edilememiştir. Özellikle Türk Ordusunun strateji değişikliğine giderek topyekûn savaş konseptini benimsemesi, tehdit önceliğinin ve tanımlamasının Yunanistan’dan teröre kayması ve alan hâkimiyeti konseptinin uygulanmaya başlanması bu dönemde PKK’ya karşı ciddi başarılar elde edilmesini sağlamıştır. Türkiye’nin elde ettiği başarılar karşısında terör örgütü “ Kurtarılmış Bölgeler ” oluşturmaya yönelik planlarından vazgeçmiştir.27 

Abdullah Öcalan’ın yakalandıktan sonraki süreçte örgüt özellikle Öcalan’ın cezaevi koşullarının düzeltilmesine ya da serbest bırakılmasını amaçlayan kitlesel şiddet eylemleri gerçekleştirmiştir. ABD’de gerçekleşen 11 Eylül 2001 terör saldırılarının da etkisiyle ABD ve AB başta olmak üzere birçok ülkede terör örgütleri listesine giren PKK, 2000’li yıllarda gerek isim gerekse strateji değişikliklerine gitmiştir. 2002 tarihinde örgütün ismi KADEK (Kürdistan Özgürlük ve Demokrasi Kongresi) olarak değiştirilmiş, 2003 tarihinde ise örgütün ismi KONGRA-GEL olarak değiştirilmiştir. Bu dönemde hem tek taraflı ateşkes uygulayan örgüt hem de etnik milliyetçi eksendeki söylemlerinden vazgeçerek demokrasi istismarını engellemeye yönelik söylemlere geçmektedir. Ancak örgütün ateşkes ilanları genellikle söylemde kalmakta, eylemler her şeye rağmen devam etmektedir. 2004 yılında ise örgüt ilan etmiş olduğu tek taraflı ateşkesi bozduğunu ilan ederek yeniden silahlı şiddet stratejisine başlayacağını açıklamıştır. Özellikle Mart 2003’de ABD’nin Irak’a girmesiyle bölgede 
yeniden bir otorite eksikliği doğmuş bu durumda örgütün eyleme geçmesine fırsat vermektedir. Yine aynı yıl AB’nin KONGRA-GEL’i terör örgütleri listesine alması ile örgüt yeniden PKK ismini almıştır 28. 

2005 sonrası PKK’nın eylemleri genellikle iç politikadaki kritik dönemlerde gerçekleşmektedir. Örgütün amacı böyle dönemlerde gergin olan iç politikayı daha da gergin bir hale getirerek, psikolojik alan hâkimiyetini kurmak ve toplumda yaratmayı istedikleri ayrışmayı yaratmaktır. Ayrıca bu eylemlerde çoğu kez Öcalan örgüt tarafından muhatap olarak gösterilmiş, böylelikle de Öcalan’ın mahkûmiyetiyle ilgili durumda bir değişiklik yaratılmak istenmiştir 29. 

Son olarak, 2005 sonrası dönemde Öcalan’ın açıkladığı yeni strateji ise dört ana başlıktan oluşmaktadır. Bunlar sırasıyla; 

. Kent Meclisleri 
. Demokratik Siyaset Akademisi 
. Demokratik Toplum Kongresi 
. Kooperatifler Hareketi’dir. 


Son birkaç yılda örgütün yeni yüzü olan KCK yapılanması da bu dört ana başlığı hayata geçirmeyi sağlamaya yönelik, özellikle de Kent Meclislerini faal hale getirmeyi amaçlayan çatı yapılanması olarak tanımlanabilmektedir. Kent meclisleri ile adım adım konfederal bir örgütlenmeye gidilmesi planlanmaktadır. Demokratik Siyaset Akademileri ile Kürt ulus bilinci bulunan kadroların yetiştirilmesi amaçlanırken, Demokratik Toplum Kongresi ile de yasama meclisi görevini üstlenen yapı oluşturulmuştur. Diğer bir ifade ile Demokratik Toplum Kongresi, demokratik özerklik, demokratik konfederalizm, Kürtçenin resmi dil olması gibi taleplerin dile getirici kurumu olmaktadır. Son olarak Kooperatifler 
Hareketi örgüte mali kaynak sağlamak amacıyla oluşturulmuştur30. 


NEDEN HAKKÂRİ? 

Hakkâri ili neden Terör örgütü tarafından pilot bölge olarak seçildi? Hakkâri ili pek çok açıdan dezavantajlı bir konumda olduğu için bu sorunun birden fazla cevabı bulunmaktadır. İlk olarak, coğrafi konumunu cevap olarak vermemiz mümkündür. Terör örgütünün kampları yıllar boyunca Irak, İran ve Suriye ile Türkiye sınırlarının geçiş noktalarına konuşlanmıştır. Irak ve İran’a komşu olan Hakkâri öncelikle dağlık coğrafyasının sonucu olarak güvenliğinin sağlanması zor bir konuma sahiptir. 
PKK kampları 31 ile çevrelenmiş durumdaki bu şehir doğal olarak teröristlerin Türkiye’ye geçiş yolu olarak kullanılmaktadır. Diğer bir ifade ile Hakkâri ili PKK’nın cephe gerisi olarak nitelendirilen Kuzey Irak’da ki kaplara çok yakındır. Hakkâri çevresindeki PKK kampları ise şu şekildedir; 

. Metina Kampı: :Hakkâri Çukurca'nın karşısında, Türkiye sınırına 15-20 kilometre uzaklıkta. 
. Avaşin Kampı: Hakkâri Dağlıca'nın tam karşısında. Kavaklı Kampı: Hakkâri’ye sadece 30 km mesafede. 
. Şehidan Kampı: İran-Irak sınırındaki kamp, Hakkâri Yüksekova’nın doğusunda Kırkşehitler olarak bilinen tepenin hemen arkasında. 


İkinci olarak, Hakkâri ilindeki yaşam koşullarının zorluğu ve terör örgütünün bu koşulları bu ilde kendi lehine kullanabilmesi durumu karşımıza çıkmaktadır. Öncelikle, yıllardır terör sorunuyla yüz yüze kalınan bölgede, devletin güvenlik amacıyla bazı yerleşim yerlerini boşaltması, tarım ve hayvancılık gibi geçim kaynaklarının dikkat çekici bir düzeyde düşüşüne neden olmuştur. Eğitim seviyesinin de düşük olması (hem eğitim olanakları bölgede sınırlı hem de bölgeye atanan eğitim personelinin terör tehdidine maruz kalması) insanların kolaylıkla kandırılmasına olanak vermektedir. Ayrıca, eğitim seviyesinin düşüklüğü bağlamında, tarım ve hayvancılık gibi geçim kaynaklarını da kaybetmiş, köylerinden il ve ilçe merkezlerine göç etmek zorunda kalan halkın işsizlikle ve ekonomik imkânsızlıklarla yüzleşmesi gerekmiştir. Devletten de bu konuda yeterli desteği alamayan halk, örgüt tarafından kandırılmaya müsait bir duruma gelmektedir32. 

Hakkâri’de her türlü kaçakçılık faaliyetine rastlanmakla beraber özellikle Kuzey Irak sınırında oluşu nedeniyle silah kaçakçılığı en sık görülen kaçakçılık türüdür. Bölgede uzun yıllardır devam eden çatışma ortamında yetişen genç nüfus, ailelerinin ve sosyal ortamın da etkisiyle terör örgütüne yakın bir politik duruş sergilemeye başlamıştır. Bu kapsamda KAÇAKÇILIK bölge halkı tarafından suç olarak algılanmak yerine, norfal bir faaliyet olarak değerlendirilmek tedir. Hakkari’de gerçekleşen kaçakçılık faaliyetlerinin tümü örgüt tarafından gerçekleştirilmemekte fakat örgütün bu faaliyetleri yürüten kişilerden haraç alma ya da vergilendirme yoluyla fayda sağladığı görülmektedir.33 


Üçüncü olarak, bölgede var olan sosyo-psikolojik sorunların terör örgütünün çıkarlarına hizmet ettiğini söylemek mümkündür. Terör örgütü bölgede gerçekleşen sorun ve eksiklikleri etnik milliyetçilik ekseninden değerlendirerek azınlık ve mağduriyet duygularını tetiklemiştir. Ayrıca devletin bölgeye yaptığı yatırımlarda örgüt tarafından suiistimal edilmiştir34. Devletin bölgedeki bu zaafları da terör örgütünün Hakkâri’yi pilot bölge olarak seçmesine neden olmaktadır. Burada amaç; Hakkâri ve benzeri bazı bölgeleri “kurtarılmış 
bölge” haline getirerek bir örnek oluşturmak, bu sayede de adım adım bu özerk bölgeleri genişleterek bağımsızlık talep etmektir. Bu amacını gerçekleştirmek için de örgüt bölgede farklı türde eylemler gerçekleştirmektedir. Bölgede etki sağlayabilecek imamların, öğretmenlerin, asker ya da polis güvenlik güçlerinin farklı eylem biçimleri ile etkisiz hale getirilmesi ve devletin bu bölgede gücü olmadığı, tek gücün kendileri olduğu imajının dayatılmaya çalışılması bu duruma örnek olabilmektedir35. Bu noktada terör örgütünün Hakkâri ilini pilot bölge seçme stratejisinde, bu şehirde özellikle son iki yılda gerçekleştirilen eylemler detaylı olarak incelenmesine geçilecektir. 

 ALINTIDIR;

http://www.21yyte.org/ozelrapor12-YENI_BOTAN_HAKKARI.pdf

3 CÜ  BÖLÜMLE DEVAM EDECEKTİR



**

HAKKARİ ELDEN ÇIKTIMI - YENİ BOTAN HAKKARİ VE TARİHİ - İSYANLARI BÖLÜM 1





HAKKARİ  ELDEN  ÇIKTIMI - YENİ  BOTAN  HAKKARİ VE  TARİHİ - İSYANLARI  BÖLÜM 1 



HAKKARİ NİN TARİHÇESİ..,
VE  OSMANLIDAN CUMHURİYET’E HAKKÂRİ İSYANLARI (1843-1933)


















Makaleler  17 Ekim 2015 16:22 
OSMANLIDAN CUMHURİYETE HAKKÂRİ İSYANLARI (1843-1933)

Yrd. Doç. Dr. Nevin YAZICI

M.Ö. 7000'den bu yana sürekli bir yerleşim yeri olan Hakkâri adının, F.Kırzıoğlu Saka Türklerinin bir kolu olan Akar/Hakar Aşireti’nden geldiğini ileri sürmektedir.[1]
Tarihsel süreçte Hakkâri bölgesi, Urartuların, Kimmerlerin, Asurluların, Medlerin, Perslerin, Makedonların, Partların, Sasanilerin, etkinlik alanı içerisine girmiş, Bizans sonrası Arap, Selçuklu, İlhanlı, Karakoyunlu, Akkoyunlu ve Safevi akınlarına sahne olmuştur. Osmanlı Devleti ile Safeviler arasında hâkimiyet kavgasının verildiği bir yer olan Hakkâri ve çevresi iki devlet arasında birkaç kez el değiştirmişse de 1548 yılında Van ile birlikte kesin olarak Osmanlı topraklarına katılmıştır. [2]

Osmanlı Dönemi Hakkâri İsyanları Osmanlı döneminde Hakkâri bölgesinde tıpkı Güneydoğu Anadolu ve Irak coğrafyasında olduğu gibi Mirî toprak düzenine geçilmemiş, aşiret yaşamının kendi özerk yapısı içinde devam etmesine izin verilmiştir.[3] Ancak, 18. yüzyılda Osmanlı Devleti’nde merkezî otoritenin zayıflamasıyla beraber ortaya çıkan iktidar boşluğunu, birtakım aşiretler, aileler ve mahallî güçler doldurmaya başlamıştır. Bu durumu kontrol altına almak ve modern merkezi örgütlenmeyi gerçekleştirmek üzere, 19. yüzyılın başında Osmanlı Devleti’nin yürürlüğe koyduğu politikalar, feodal dirençlerle karşılaşmıştır. [4]
19.yüzyılda Hakkâri yöresi, Osmanlı Devleti'nin merkezi otoritesinin tam anlamıyla kurulamadığı Doğu Anadolu bölgelerinden biriydi. Bunda yörenin coğrafi ve sosyal yapısının büyük payı vardı. Üstelik buralara asker sevkiyatı da oldukça sıkıntılıydı. Dolayısıyla bölge ile merkezi otorite arasında sağlam bir irtibat kurulamamıştı. Bu yüzden devlet, buradaki bazı aşiretlerin itaatsizliği veya isyanı halinde bölgeyle ilgilenmeye çalışmış, diğer zamanlarda ise bölge halkını serbest bırakmıştır.

a)  Cizre-Botan Emiri Bedirhan Bey’in I.ve II. Nasturi Harekâtı (1843, 1847) Nasturilik, 5.yüzyılda, Hıristiyan dünyasında yaşanılan görüş ayrılıkları sonucu ortaya çıkmış bir Hıristiyan mezhebidir. Nasturiler başlangıçta Hz.İsa’da beşeri ve ilahi iki ayrı tabiatın varlığını ileri sürdükleri için aforoz edilmişlerdir. Bununla birlikte daha sonra Nastorius’un görüşünden saparak İsa’daki Lâhût (Ulûhiyet) ve Nâsût’un (İnsaniyet) karışık olduğu fikrini savunmuşlardır.[5] 
İlkçağdan itibaren Nasturiler, İran’ın Kuzeybatısı, Güneydoğu Anadolu ve Kuzey Irak bölgelerinde yaşamışlardır. Yaşadıkları coğrafyadan ötürü tarih boyunca Bizans-Sasani, Osmanlı-İran gibi Ortadoğu’daki egemen güçlerin sınır bölgelerini oluşturmuşlardır.[6]
15. yüzyılda, Türk yönetimine giren Nasturiler, Van Gölü’nün güneyi, Hakkâri ve Musul çevresinde yaşamışlardır. 19. yüzyılda,  Batılı devletlerin, özellikle İngilizlerin, misyoner faaliyetlerinin etkisiyle, Nasturiler, Keldaniler ve Süryaniler ile beraber eski Asurluların torunları oldukları tezini kabul etmişler ve Osmanlı Yönetimi’ne karşı, önce Rusya, sonra İngiltere ile ittifak halinde ayaklanmışlardır.[7]
Önemli kısmı Hakkâri kökenli olan Nasturilerin yaşam tarzları, Kürtlerin yaşam tarzına çok benzemektedir.[8] Aşiret teşkilatı ve hayat tarzlarının benzerliği nedeniyle bazı yazarlar Nasturilere “Hıristiyan Kürtler” adını vermişlerdi.[9] İki toplum arasında evlilik yoluyla kurulan yakın akrabalık ve aşiretler arasında iyi ilişkiler, Tanzimat reformlarının Hakkâri’de uygulanması ve Batılı misyonerlerin bölgeye gelmesi ile birlikte sıkıntılı bir döneme girmiştir.[10]
Hakkâri ve Botan arasında yerleşik olan Nasturiler, patrikleri “Marşemun” nezaretinde Hakkâri Kürt Emirliği’nin himayesinde yaşamaktaydılar.[11] 
Hakkâri bölgesinde yoğun olarak, Çölemerik, Gevar, Margaver ve Tiyari’de yerleşik olan Nasturiler, irili ufaklı dokuz aşiretten oluşmaktaydılar. Bu aşiretler şöyledir; Çölemerik, Tiyar, (aşağı-yukarı) Walto/Valto, Tuhup/Tuhuba, Tal, Diz/Dez, Baz ve Jilu/Gilo.[12]  Hakkari bölgesindeki Nasturi nüfusu, 1842-1844 tarihleri arasında bölgede görev yapmış İngiliz Misyoner George Percy Badger tarafından 41.132 olarak ifade edilmektedir.[13] 
Nasturilerin en büyük aşireti olan Tiyariler, özellikle Tanzimat sonrasında Hristiyan Avrupa ve Amerika’nın yakınlığını fırsat bilerek bölgedeki Kürt beylerine ve hükümete vergi vermekten kaçınmaktaydılar.[14] Nasturilerin tâbi olduğu Hakkâri Emiri Nurullah Bey, Tiyarilerin çıkardığı son olayla baş etmekte zorlanınca, Bedirhan Bey’den destek istemiştir. Bunun üzerine Bedirhan Bey de Erzurum Müşiri Halil Kâmil Paşa’ya bir mektup yazarak meselenin çözümü için yardım istemiştir. Vali Halil Kâmil Paşa ise verdiği cevapta, İran ile sınır meselesinin müzakere edildiği bir ortamda bölgede yeni problemlerin çıkarılmasının uygun olmayacağını belirterek, İran ile meselenin çözülmesinden sonra durumun Sadaret’e bildirileceğini ifade etmiştir. [15]
Bölgede kendi etkinliğini ve nüfuzunu artıracak politikalar izlemeye başlayan[16] Cizre-Botan Emiri Bedirhan Bey,  kendi başına hareket ederek, devletten habersiz Tiyari bölgesindeki Nasturiler üzerine harekât için 10 bin kişilik silahlı birlik oluşturarak saldırıya geçmiştir.[17]
Bedirhan Bey tarafından yapılan harekâtta pek çok Nasturi katledilmiş, kaçabilenlerin bir kısmı Musul’a, bir kısmı da İran’da Urumiye’ye sığınmıştır.[18] Musul Valisi Mehmet Paşa’nın ordusunun başında bölgeye gönderilmesi, sayıları azalmış olan Nasturilerin tamamen yok olmasını önlemiştir. Bedirhan Bey tarafından gerçekleştirilen bu harekâtın sonunda, gerek Nasturi toplumu ve gerekse Müslüman unsurların tamamı, Hakkâri Emiri Nurullah Bey’e itaat ettirilmiştir. [19] 
Bedirhan Bey’in 1843 Nasturi harekâtı, Bâbıâli tarafından yersiz ve zamansız bir harekât olarak değerlendirilmiş ve bu durum aynı zamanda hükümet nezdinde Bedirhan Bey’in bölgede kendi sınırlarını ve nüfuzunu genişletme politikası hakkında var olan şüpheleri derinleştirmiştir.[20]
Bedirhan Bey ile Nasturiler arasındaki gerginlik, Tuhuba ve Tiyari Aşireti mensuplarının, 1845 yılında Musul Eyaleti sınırları içerisinde bulunan Pervari-i Bâlâ Aşireti’nden 8-10 kişiyi öldürmesiyle yeniden tırmanmıştır.
Bunun üzerine hem Nurullah Bey, hem de Bedirhan Bey tarafından bu tür saldırılardan vazgeçmeleri ve Müslüman halktan zorla gasp edilen malların geri verilmesi için mektup yazılmışsa da cevap alınamamıştır. Nurullah Bey, tek başına Tuhuba Aşireti ile mücadele edecek güçte olmadığı için müttefiki olan Bedirhan Bey’den yardım istemiştir. Bedirhan Bey, 1846 Eylülü’nde 10 binden fazla silahlı adamıyla harekete geçmiştir. Bedirhan Bey’in Nasturilere karşı gerçekleştirdiği harekâtı sonrasında Tuhuba, Çal, Sıvancı ve Çopi kazaları birer savaş meydanı haline gelmiştir. Bedirhan Bey geri çekildikten sonra, Tuhuba halkından sağ kalanların bir kısmı yerleşim yerlerine geri dönmüş, bir kısmı İran’a sığınmıştır. Sonuçları bakımından 1846 harekâtının kayıpları, 1843 yılındakileri geçmiştir. Nasturi halkının kadın erkek ve çocuklardan oluşan toplam kaybı ise 20.000’dir. [21]
Bedirhan Bey’in başına buyruk hareketleri, Osmanlı Devleti’ni iç ve dış politikada güç duruma düşürmüştür. Bâbıâli, her türlü uyarı ve nasihate rağmen 1846’da gerçekleştirdiği ikinci Nasturi harekâtı sonrasında Bedirhan Bey’i tasfiye etmek üzere çalışmalar başlatmıştır.[22] 

b)   Yezdan Şer/Şir İsyanı(1853) Bedirhan Bey’in isyanının bastırılmasında devlet güçlerine yaptığı yardımlar karşılığında Hakkâri Beyliği ile ödüllendirilen Bedirhan Bey’in yeğeni Yezdan Şer, 1850’de devlete yönelik isyan etme emelinde bulunduğu anlaşıldığından görevinden alınmıştır. Bu olaydan sonra Hakkâri ve çevresindeki önemli şehirlere güvenliği sağlamak için askeri garnizonlar kurulmuştur. Bölgede askeri garnizonların kurulması daha önce kendi içişlerinde özerk yaşayan Nasturilerin hoşuna gitmemiş, onların eski konumlarını kaybetme korkularını tetiklemiştir. Bu nedenle Nasturiler, Yezdan Şer’in idaresinin daha kolay ve onlar için daha iyi olduğunu düşünerek, Yezdan Şer’in Osmanlı Devleti’ne karşı faaliyetlerini desteklemeye başlamışlardır. Nasturi desteği, Yezdan Şer’in Osmanlı Devleti’nce yakalanmasından Kırım Savaşı’nın bitimine kadar devam etmiştir.[23] 1853 yılında Osmanlı-Rusya arasında başlayan Kırım Savaşı devam ederken, Yezdan Şer, 1855’te, Osmanlı Devleti’ne karşı isyan etmiştir. Musul, Siirt ve Hakkâri gibi yerleri ele geçirerek Bağdat yakınlarından, Van Gölü’ne ve Diyarbakır’a kadar geniş bir bölgeyi nüfuzu altına alan Yezdan Şer, Rus Ordusu çekildikten sonra, umduğu İngiliz desteğini sağlayamayınca çökmüştür.[24] 
Yezdan Şer isyanı sonrasında, bir süre için Doğu ve Güneydoğu Anadolu ile Kuzey Irak bölgesinde ufak çaplı hareketler dışında herhangi bir olay olmamıştır.

c)   Şeyh Ubeydullah İsyanı(1880-1882) Yezdan Şer ayaklanmasının bastırılmasından sonra, idareci olarak gönderilen İsmail Hakkı Paşa,  bölgede sükûneti ve asayişi sağlayacak tedbirlerle sağlamıştır.
İsyanların bastırılması ile Kürt beyliklerinin imtiyazlarına son verilmiş, İstanbul, bölgede idari değişiklikler yapmıştır. Bir yandan beylerin ve emirlerin otoritelerini kırılması, diğer yandan devlet otoritesinin insanların sosyal yaşamını da kavrayıcı bir şekilde gelişmemesi, yeni bir otoriteyi ortaya çıkarmıştır. Bu otorite, şeyhlerin(şeyh, seyyid, dede, molla)  otoritesi olmuştur.
Hakkâri’deki Nehri ailesine mensup Nakşibendî Şeyhi Ubeydullah, 1877-78 Osmanlı-Rus Savaşı’nın sonrasında, Hakkâri ve çevresinde etkinliğini artırmış, İngiliz silahlarıyla donanmış büyük bir kuvvetle ve güçlü bir İngiliz desteğiyle, İran’daki Kürtlerin maruz kaldıkları girişimleri bahane ederek, 20 bin isyancıyla, İran’a girmiş ve birçok Azeri Türk’ünün de katledildiği saldırıyı gerçekleştirmiştir.[25] Şeyh Ubeydullah’ın İran seferine, Nasturiler-den de 300 kişi katılmıştır.[26]
Bu saldırı, çekilen İngiliz desteğinin ardından, 1881 yılında, Şeyh’in Osmanlı tarafından tutuklanmasıyla son bulmuştur.[27]
 Şeyh Ubeydullah’ın oğullarından Seyit Abdülkadir, II. Meşrutiyet’in ilanından sonra kurulan Kürt Teavün ve Terakki Cemiyeti ile daha sonra kurulan Kürdistan Teali Cemiyeti’nde başkanlık yapmıştır. Seyit Sıddık ise, Şemdinan’da kalmış ve bu ailenin bölgedeki etkinliğini devam ettirmiştir. 
Nasturiler, II. Abdülhamid döneminde de yaşadıkları Hakkâri ve çevre coğrafyalarda, Kürt aşiretleri ile silahlı çatışmalara girmişlerdir.

Cumhuriyet Dönemi Hakkâri İsyanları 1924-1930 yılları arasında, Hakkâri’de dört isyan meydana gelmiştir. 1923’te imzalanan Türkiye’nin sınırlarını belirleyen Lozan Antlaşması ve 1926’da imzalanan Türkiye-Irak sınırını çizen Ankara Anlaşması sonrasında meydana gelen bu isyanları tetikleyen temel sebepler arasında; Hakkâri’ye (Musul’la bağlantılı) yönelik toprak talepleri, yönetsel özerklik girişimleri, feodal nitelikli ve geleneksel yapının merkezi otoriteye karşı direnç hareketleri ve siyasi Kürt söylemini içeren kalkışmaları sayabiliriz. Ayrıca coğrafyanın zorluğu, devlet denetiminin sağlanamaması ve dış desteklerin varlığı, bu isyanların gelişmesinde etkili olmuştur.

a)   Hakkâri ve Musul Vilayeti’nde Nasturi İsyanı (1924) Birinci Dünya Savaşı’nın başlaması ile birlikte, 400 bin Nasturi, İran’a geçerek, Hoy, Selmas ve Urmiye bölgesine yerleşmiş, Türk Ordusu’na karşı Rus Ordusu ile işbirliği yapmışlardır.[28] 15 Nisan 1915’te, Van’da Ermeni isyanının başladığı günlerde, Nasturiler de Çölemerik’te isyan başlatmışlardır.[29] 
1917’de gerçekleşen Rus İhtilali sonrasında, Rus Ordusu’nun, İran’ı boşaltarak Kafkasya ve Rusya’ya çekilmesi üzerine, hamisiz kalan Nasturiler, Irak’a geçerek,  İngiliz Ordusu’na sığınmış ve İngiliz Ordusu’nun Irak’taki jandarmalığına talip olmuşlardır. 

İngiliz Ordusu, bir yandan silahlandırdığı ve örgütlediği Nasturileri Irak’taki milis gücü olarak kullanırken, öte yandan, Musul Vilayeti sınırları içinde İngiltere’nin askeri üssü olarak kullanabileceği bir “Nasturistan” kurmayı planlamıştır.[30] Buna göre,  37.–38. paraleller arasında, Botan Çayı’nın güneyini ve doğusunu kapsayan, Hakkâri’yi de içine alan bölge, Nasturi yurdu olarak tanımlanmış ve bu bölgede Hıristiyan unsurlardan oluşan bir tampon devlet kurulması hedeflenmiştir.[31] Ancak, aralarında birlik ve beraberlik duygusu olmayan Hıristiyan unsurların ekonomik maliyeti, İngiltere’nin politikasını değiştirmesine neden olmuş; kurtulmak istediği bu unsurları, 1918–1922 yılları arasında “yerleştirme” ve “hayatlarını kurtarma” politikası çerçevesinde, 20–25 bin kadarını Musul Vilayeti’nin kuzeyine ve Hakkâri’ye yerleştirmiştir. İngiltere, Musul meselesini kendi lehine çözümleyene kadar Nasturileri, Türkiye’ye karşı paralı asker olarak kullanmıştır.[32] Ancak, gerek Irak’ın iç dengeleri gerek İngiliz Ordusu’nun Irak’ta uzun süre kalamayacak olması, bu projenin gerçekleşmesine izin vermemiştir.[33]

Lozan Konferansı sürecinde, Nasturiler, Türk Hükümeti’ne, Hakkâri’ye bağlı bir yerleşim bölgesinin kendilerine verilmesi karşılığında, Türkiye’nin Musul’daki hâkimiyet hakkına hizmet etmek üzere; Musul’daki silahlı Nasturi birliklerinin Türk makamlarının emrine girmeye hazır olduklarını iletmişlerdir. Bu görüşme, İngiltere’yi rahatsız etmiştir. Bunun üzerine İngiltere, Nasturileri Türkiye’ye karşı kullanmak üzere yeni girişimlerde bulunmuştur.[34]
Başlangıçta, Musul’un İngiliz denetimde kalmasında ve Türkiye’ye karşı savunulmasında görev alan Nasturiler, Musul’un kaderini belirleyecek diplomatik süreçte de önemli bir sorun haline gelmişlerdir. Nasturilerin, İngiltere tarafından istismarı çok boyutlu olmuştur. Lozan Antlaşması dışında kalan Musul meselesini görüşmek için düzenlenen Haliç Konferansı’nda, İngiltere, Musul Vilayeti üzerindeki taleplerinin yanı sıra, Nasturilere yurt olarak verilmesi için Hakkâri Vilayetine ait 3.500 km² alanın Irak’a bırakılmasını istemiştir.[35] Türkiye, bu isteği, Nasturilerin nüfus olarak azınlıkta olduğu ve bölgede meydana getirdikleri silahlı ayaklanmaları, gerekçe göstererek reddetmiştir.
İngiltere, Musul meselesinin Milletler Cemiyeti’ne taşınması üzerine, tekrar Nasturileri devreye sokmuştur. Bu çerçevede, Hakkâri’deki Nasturiler, Irak’taki İngiliz güçleri tarafından silahlandırılmış ve Ankara’ya karşı kışkırtılmıştır. Hakkâri’deki Nasturilerin, Musul Vilayeti’ndeki İngiliz yanlısı Nasturiler ile yoğun ilişki içinde olduğunu tespit eden Ankara, isyana karşı hazırlık yapmaya başlamıştır.[36]
Bu aşamada, Londra’nın, Milletler Cemiyeti’ne Musul Vilayeti ile ilgili başvurusundan bir gün sonra, Gülyano Aşiret reisine bağlı, Nuhup kabilesinden 200 kadar Nasturi, Çölemerik’ten Çal’a (Çukurca) giden Hakkâri Valisi Halil Rıfat Bey ve refakatindeki, Hakkâri Jandarma İl Komutanı Binbaşı Hüseyin Bey, 1 teğmen, 9 piyade, 6 jandarma eri ve 8 sivilden oluşan heyete saldırmıştır. [37] Hakkâri Valisi esir alınmış, jandarma komutanı ve 3 jandarma eri şehit düşmüş, 5 jandarma eri yaralanmıştır. Daha sonra serbest bırakılan Vali, tutsak kaldığı süre boyunca üzerlerinden İngiliz uçaklarının uçuş yaptığını ve üniformalı İngiliz askerlerinin bölgede bulunduğuna tanık olduğunu ve bu nedenle isyanın, İngiltere tarafından desteklendiğini ifade etmiştir. [38] 

Bu gelişmeler üzerine Türkiye, uzun bir süreden beri bölgede huzursuzluk çıkaran Nasturilere karşı yapmayı düşündüğü operasyon kararını yürürlüğe koymuştur. Genelkurmay Başkanlığı, 14 Ağustos’ta, isyanın bastırılmasında 7. Kolordu Komutanlığı’nı yetkilendirmiştir.[39] Harekâtın hızla yapılması, statüko sınırına tecavüz edilmemesi, bölge aşiretlerinden özellikle de Simko Ağa’dan yararlanılması kararlaştırılmıştır.[40] 

7.Kolordu Komutanı Cafer Tayyar Paşa komutanlığında 11 Eylül 1924’te başlayan operasyon ile Türk birlikleri Zaho’nun kuzeyine kadar,  bölgede neredeyse hiçbir direnişle karşılaşmadan ilerlemiştir. 14 Eylül sabahı, Hakkâri-Musul Vilayeti arasındaki sınırı geçen bir Türk suvari grubu, Zaho’dan kalkan 3 İngiliz uçağı tarafından 3 saat bombalanmış, Türk birliği 3 şehit, 12 yaralı vermiştir. Bu saldırı üzerine, Türk birlikleri kuzeye çekilmiştir.[41] Bu sırada İngilizlerin Nasturileri kullanarak Türk topraklarına tecavüz etmeleri üzerine, Türkiye, Lozan Antlaşması’nın ihlal edildiği gerekçesiyle, 17 Eylül 1924’te, Milletler Cemiyeti’ne bir nota vermiştir.[42] 19 Eylül’de, 3 İngiliz uçağı, Bisbin’den Şiramis’e giden 62. Alayın 2. Taburuna saldırmış ve 500’e yakın bomba atmıştır. 1 üsteğmen ve 6 er şehit olmuştur.[43] 

7. Kolordu birliklerinin uğradığı bu saldırılar üzerine, Genelkurmay Başkanlığı, hava saldırılarının İngiliz karakollarının bulunduğu Birsivi, Balona, Çakallo’nun kuzeyinde olması durumunda, 7. Kolordu’ya, Zaho ve İmadiye bölgesine girme emri vermiştir. Ancak, 21 Eylül’de, İngiliz uçakları bir deve kafilesine, Şiranis’in güneyinde saldırmıştır. Bunun üzerine, 7. Kolordu Komutanı, Genelkurmay Başkanlığı‘na kolordunun uçaklara karşı savunma silahının bulunmadığından ve Türk ikmal yollarının Şiranis’ten geçtiğinden bahisle, sona yaklaşan Harekâtın ikmal hatlarını güvenceye almak için uçakların kalkış yeri olan Zaho’daki İngiliz havaalanını vurmayı önermiştir.[44] Genelkurmay Başkanlığı, Zaho’daki havaalanı tahrip edilse bile İngiliz uçaklarının daha güneydeki bir hattan gelerek, Çölemerik, Şırnak ve Cizre üzerinde bir saat uçuş ve bombalama yapabileceklerini ileri sürmüştür. Bundan dolayı, 7. Kolordu’ya, Şiranis-Bagoga hattındaki harekâtların gece yapılması emri verilmiştir.  Ankara ise, İngiliz hava saldırılarının devam etmesi durumunda Zaho ve İmadiye’nin işgal edilmesi gerektiğini ifade etmiştir. Ancak, bu işgal de, İngiliz uçaklarının saldırısını engellemeyecektir. Bu durumda, İngiliz uçaklarının, güneydeki ilk çıkış noktalarına doğru ilerlemeyi gerektiren bir askeri harekât için, bu ihtimali gözönünde tutan, yeni hazırlıkların yapılması gerektiği Genelkurmay Başkanlığı tarafından ifade edilmiştir.[45] 

Genelkurmay Başkanlığı, Başbakanlığa yazdığı bir raporda, İngiliz hava saldırılarından dolayı, menzil hattının, saldırılardan sakınmak için kuzeye alınması durumunda, yaklaşan kış koşullarında, birliklerin, sınır bölgesinden kuzeye alınması gerekeceğini belirtmiştir. Genelkurmay Başkanlığı, bu çekilmenin, ordunun ve bölge halkının maneviyetı üzerinde çok kötü etki yapacağını düşünmektedir. Öte yandan, İngiliz hava taaruzlarında 14 şehit ve 14’ü ağır olmak üzere 43 yaralı veren ordu, İngilizlerin saldırılara devam etmesi durumunda önce Londra’ya saldırıları durdurmak üzere 24 saatlik süre verilmesini, sonra Zaho ve İmadiye’nin Türk birlikleri tarafından işgal edilmesini önermiştir. Genelkurmay Başkanlığı, İngilizlerin, Mısır, Sudan, Hicaz ve Irak’taki zor durumlarından dolayı bu Türk saldırısına tepki vermeyeceğini düşünmektedir. Ancak, Genelkurmay Başkanlığı‘na göre, İngilizlerin tepki göstermesi durumunda, Türk Ordusu, kapsamlı bir harekât ile bütün Musul Vilayeti‘ni İngiliz birliklerinden temizlemelidir.[46] 

Genelkurmay Başkanlığı, seferberliğe hazırlık olmak üzere 7. ve 5. Tümenlere, halen 7. Kolordu emrinde bulunan 1. ve 14. Suvari, 2. ve 17. Piyade Tümenleri ile 28., 36., ve 9. Kolordu’dan gönderilmek üzere hazırlanan 34. Piyade alaylarının seferberlikleri için gerekli silah, cephane, elbise vs. yerlerine sevk edilmesini Milli Savunma Bakanlığı‘ndan istemiştir.[47]

Nasturilerin sığındığı mağaraları kuşatan ve teslim olmalarını ihtar eden Çölemerik grubu, Nasturilerin teslim olmamaları üzerine mağaralara ateş açmıştır. 24 Eylül’de, Valto Dağı, Nasturilerden tamamen temizlenmiş, kurtulanlar ise, İmadiye’ye kaçmışlardır. 27 Eylül’de, Bido’da bulunan 14. Süvari Alayı, İmadiye’den gelen 500 kişilik bir Nasturi grubunun taarruzuna uğramış, alay geri çekilmiş, Nasturiler, Bido’yu yağma edip köyü yakmışlardır.[48]
Asi Nasturilerin bir miktar esir vererek geri çekilmeleri üzerine tedip harekâtına son verileceği sırada, Genelkurmay Başkanlığı, 7. Kolordu ve 3. Ordu Müfettişliği’ne verdiği emirle, kazanılan başarının, Çal bölgesinin işgali hakkında verilen ilk hedefe kadar genişletilmesini istemiştir. Genelkurmay Başkanlığı 2 Ekim’de verdiği emirde ise, Zap’ın doğusunda kimse kalmadığını ve tedip harekâtının fiilen sona erdiğini bildirmiştir. Harekâtın sevk ve sorumluluğu verilen 3. Ordu Müfettişi,  2 Ekim’de Diyarbakır’a gelmiş ve 3 Ekim’den itibaren emir ve komutayı fiilen eline almıştır. 3.Ordu Müfettişliği’nin düşman hakkında verdiği bilgiye göre; sayıları 5000 kadar olan Nasturiler, İmadiye istikametine kaçmışlar ve bu bölgedeki sarp dağlara sığınmışlardır.

Genelkurmay Başkanlığı, 3. Ordu Müfettişliği’ne verdiği emirde; İngilizlerin, 11 Ekim’de bir nota vererek, Hazil ve Habur sularının birleştiği noktadan itibaren Hezil Suyu’nun doğusundan, Merinar Dağı’nın kuzeyinden, Beytüşşebap, Çölemerik ve Şemdinan’ın güneyinden geçen hattın, güneyinde kalan Türk kıtalarının geri çekilmesini istediklerini, eğer çekilmezlerse, bu tarihten itibaren harekâtta serbest olduklarını Türkiye’ye bildirdikleri söylenmiştir. Türk Hükümeti, bu notayı şiddetle protesto etmesine rağmen, İngiltere’nin taarruz edebileceği hesaba katılarak, gerekli tedbirlerin alınması emredilmiştir. Ankara’da karşılıklı nota teatileri suretiyle devam eden siyasi faaliyetler sonunda, meselenin Milletler Cemiyeti’nde halli yolunda mutabık kalınmıştır. Bu arada, TBMM toplanarak gereken kararı vermiş olduğu için, Genelkurmay Başkanlığı, 19 Ekim 1924’te geçici olarak kurulan tertibatın kaldırılmasını 3. Ordu Müfettişliği’ne bildirmiştir. Siyasi halin şimdilik belirsiz olduğunu kabul eden Genelkurmay Başkanlığı, Musul meselesinin kesin surette halline kadar, 3. Ordu Müfettişliği’nin Diyarbakır’da kalmasını uygun görmüştür.[49]
Bu isyan sürecinde İngiltere’yi en çok rahatsız eden husus, isyanın, Türkiye tarafından hızlı bir şeklide bastırılmış olmasıdır. Irak’taki İngiliz yetkililerinin gözünden kaçan husus, geçmişte Arap ve Kürtlere karşı başarılı olan Nasturilerin düzenli ordu birlikleri karşısında aynı başarıyı gösteremeyecek olmalarıydı. Küçük çaplı ayaklanmaları bastırmakla, düzenli ve planlı ordularla mücadele etmenin aynı olmayacağı bir gerçekti. İngiltere’nin bu tutumu, Nasturilerin gözden çıkarıldığını göstermekteydi.[50]

Musul Vilayeti topraklarında Türk-İngiliz birlikleri arasında meydana gelen çatışmalar üzerine, Türkiye’nin başvurusu ile Milletler Cemiyeti Türkiye ile Irak arasında geçici bir sınır belirlemiş ve tarafları, belirlenen “Bürüksel Hattı”na uymaya davet etmiştir. Milletler Cemiyeti Musul Araştırma Komisyonu’nun 16 Temmuz 1925’te Milletler Cemiyeti’ne sunduğu raporda, Asurîlerin, Osmanlı idaresinde sahip oldukları geniş haklara rağmen, kışkırtmalar neticesinde çıkardıkları isyanlar nedeniyle Türkiye’den ayrılma talepleri haklı bulunmamıştır. Çözüm olarak eski ayrıcalıklarına sahip olarak Türkiye’deki yurtlarına geri dönmeleri öne sürülmüş, Hakkâri Vilayeti üzerinde Türk hâkimiyeti tartışmasız kabul görmüş ve İngiltere’nin karşı söylemleri haksız bulunmuştur. [51]
Nasturilerin Türk topraklarına saldırılarının devam etmesi üzerine, Türk Hükümeti, sınır ihlallerini Miletler Cemiyeti nezdinde protesto etmiştir. İngiltere, Türkiye’nin sınır bölgesinde Hıristiyanları sistematik biçimde temizlediği görüşünü öne sürerek, protestoya karşılık vermiş ve bölgede inceleme yapılmasını istemiştir.  Milletler Cemiyeti tarafından görevlendirilen Komisyon’un, 16 Kasım 1925 tarihli raporunda; Türkiye’nin Asurîlere “Hıristiyan tehciri” uygulaması yaptığı ve bunun, 1915’te “Ermenilere uygulanan vahşet ve gaddarlığa” benzediği belirtilmekte, ayrıca, Kürtlere, Hıristiyanları öldürmesi için baskı yapıldığı ifade edilmektedir. Türkiye, “düzmece” bir raporun dikkate alınmasını şaşkınlıkla karşılarken sert açıklamalarda bulunmuştur.[52] 
16 Mart 1926 tarihinde, Nusaybin, Cizre ve Midyat merkez olmak üzere, Yezidiler tarafından desteklenen Süryaniler de bir ayaklanma çıkarmıştır. Türk Hükümeti, isyanı kısa sürede bastırmış ve yaklaşık 750 bin Hıristiyan unsur Irak’tan sığınma talep etmiş ve isyanın elebaşları da dâhil olmak üzere Irak Hükümeti tarafından kabul edilmişlerdir.[53] 

b)  Şemdinli İsyanı(25 Haziran 1925/ Haziran 1926) Şeyh Sait isyanının sanıklarından olan Seyit Abdülkadir’in idam edilmesinin ardından, oğlu Abdullah babasının intikamını almak amacıyla, kaçak durumda olan İhsan Nuri ve Seyit Taha’nın katılımı ile gizli bir örgüt kurmuştur. Bu örgüt, Hakkâri’nin Nevşar bölgesinde, Şemdinli, Çal-Çukurca, Beytüşşebab ve Oramar çevresinde faaliyet göstermiştir.[54] 25 Haziran 1925’te, 6. Hudut Taburu’nun 6 subayı, örgüt mensuplarınca köye misafir olarak davet edilmiş ve subaylar yemek sofrasında Abdullah’ın adamları tarafından şehit edilmiştir. Örgüt, Haziran1926’da, İhsan Nuri, Seyit Abdullah ve Seyit Müslim’in öncülüğünde ve beraberinde 600 kişilik Gerdi Aşireti’ne mensup kişilerle, Şemdinli’ye ikinci kez saldırmıştır. Yüksekova’dan Casim ve Dostkili Tahir idaresinde 150 kişilik sivil grubun, güvenlik kuvvetlerine katılımı ile bir harekât düzenlenmiş ve kısa sürede eylemciler etkisiz hâle getirilmiştir.

c)  Hakkâri İsyanı (6 Ekim 1926-Mart 1927) Şeyh Sait isyanının ardından zorunlu ikamete tâbi tutulmak istenen Van’da Nordüzlü, Şerefhan, Mamhuran, Gevdan, Beytüşşebap’ta Jirki ve Goyan, Çölemerik’te Artuşi/Ertuşi aşiretleri, kararın uygulanmasını engellemek için isyan çıkarmışlardır. 6 Ekim 1926’da Hakkâri merkez ilçesi Çölemerik ve Beytüşşebap ile Van’ın Nordüz bölgesinde yasadışı eylemler başlatılmış; devlet daireleri yağmalanmış, karakollara baskınlar düzenlenmiştir. Şubat 1927’de eylem alanının genişlemesi üzerine bölgeye takviye güvenlik kuvvetleri gönderilerek, kapsamlı bir harekât düzenlenmiş; eylemcilerin bir kısmı ele geçirilmiş, bir kısmı da İran ve Irak’a kaçmıştır.[55]

d)  Oramar/Dağlıca İsyanı ve Barzani (16 Temmuz-10 Ekim 1930) Oramar İsyanı,  Ağrı isyanlarıyla bağlantılı olarak, Hoybun Örgütü tarafından desteklenmiştir. Bu isyanın en önemli özelliği, Irak’taki siyasi Kürt faaliyetinin bölgeye uzanmasını bütün çıplaklığıyla ortaya koymuş olmasıdır. Oramar İsyanı, Ağrı isyanlarının örgütleyicisi İhsan Nuri’nin, Ağrı’daki isyanların bastırılacağı korkusu ile Hoybun Örgütü’ne yaptığı yardım çağrıları sonucu meydana gelmiştir. Bu çağrı üzerine örgüt, bir grup teröristi Irak’tan Ağrı olaylarına katılmak üzere göndermiştir. Terörist grubun Mardin’e saldırmak ve Ağrı olayına destek sağlamak amacıyla gelişini, olayları tasvip etmeyen ve eylemlere katılmayı reddeden Kasım Ağa’nın güvenlik güçlerine bildirmesiyle, güvenlik güçleri ile terörist gurup arasında 16 Temmuz-10 Ekim 1930 tarihleri arasında bir çatışma yaşanmıştır. Oramar İsyanı’na dinî ve Kürtçü bir boyut kazandırılmaya çalışılması neticesinde, Irak’taki Şeyh Ahmet Barzani 500 kişilik bir grup ile Irak sınırını aşarak Oramar’ın doğusundaki Şat dağına gelmiş ve Oramar’daki askeri kışlaya saldırmıştır. Bölgedeki aşiretlerin güvenlik güçlerinin yanında yer almalarıyla eylemcilerin çoğu, Irak, Suriye ve İran’a kaçmışlardır. Bölgedeki diğer teröristlerin ele geçirilmesi, Barzani’nin, Oramar, Herki ve Eruh bölgelerindeki etkisi nedeniyle gecikerek tamamlanmıştır.[56]

Nasturiler Hakkâri’den Toprak Talep Ediyor (1933) 5 Haziran 1926’da Türkiye-Irak sınırını çizen Ankara Antlaşması’nda Hıristiyan unsurlara özerklik tanınmamış; İngiltere Hakkâri bölgesini yurt olarak söz verdiği Nasturileri göz ardı etmişti. 

1932’de Irak’ın Milletler Cemiyeti’ne girmesi üzerine, Irak’taki azınlıklara tanınacak hakların Milletler Cemiyeti Meclisi’nde görüşüldüğü süreçte; Nasturiler, Milletler Cemiyeti’ne başvurarak, Kuzey Irak’ta, Türkiye sınırına yakın bölgede; Zaho, Dahok ve Akra’yı yurt olarak istemişlerdir. Nasturilerin taleplerini İtalya ve İspanya desteklemiştir. Milletler Cemiyeti, Irak yönetiminden Nasturilerin toplu olarak iskânının sağlanmasını istemiştir. Bunun üzerine Irak, Nasturileri, İmadiye bölgesine yerleştirmiştir. Ancak Nasturiler, Arap ve Kürt unsurun bulunduğu bölgeye yerleştirilmekten rahatsız olmuşlardır. Nasturilerin isyan çıkarmasından endişe eden Irak Hükümeti, bölgeye askerî kuvvet sevk ederek tedbir almıştır.[57] Nasturi sorunu, Irak’ın özellikle bağımsızlık sonrası temel sorunlarından biri olmuştur. Nasturi vatanı olarak Musul Vilayeti’nin seçilmesi, Hakkâri’ye yönelik tehditler barındırmaktadır.[58]  Daha sonraki yıllarda, Nasturilerin Hakkâri’ye yönelik yurt taleplerinin yeniden gündeme gelmesi ihtimali vardır.

Son Söz

Hakkâri bir sınır kenti olması ve coğrafi yapısı nedeniyle, istikrarın sağlanmasını güçleştiren her türlü etkiye ve eyleme maruz kalmaktadır. Bu kapsamda, terör örgütü ve uzantıları rahatlıkla faaliyet göstermekte, kanunsuz giriş-çıkışlar yapılmakta, sınır ticareti ve her türlü kaçakçılık gerçekleştirilmektedir. Coğrafyanın çetin şartları, toplumsal yapıyı oluşturan feodal dinamikler ve geri kalmışlık, sınırlı ekonomik kaynakların haksız dağılımı, ulaşım ve alt yapı yetersizliği, devlet organizasyonunun beceriksizliği ve sınıra komşu ülkelerdeki her türlü olumsuz gelişme, Hakkâri’yi bu türden olumsuz etkilere ve faaliyetlere karşı korunaksız kılmaktadır.
Hakkâri’yi olumsuz etkileyen bu şartların bir kısmını değiştirmek mümkündür ama coğrafyaya tüm teknolojik imkânlara rağmen hükmetmek zordur. Bölgedeki olumsuz şartları besleyen siyasi, sosyo-kültürel, ekonomik ve güvenlikle ilgili sorunları çözmek üzere kapsamlı bir eylem politikası hazırlanmalıdır. Bu politika, ülkenin milletiyle beraber bölünmez bütünlüğünü riske atacak yaklaşımlardan uzak,  bölge halkının refah ve mutluluğu-nu ve de güvenliğini inşa edecek uygulamaları esas almalıdır. Ayrıca, bölgedeki ülkeler ile hem karşılıklı güven ve işbirliğini sağlamak üzere diyalog geliştirilmeli hem de düşmanca tutum sergileyenlere gerektiğinde caydırıcı önlemler alınmalıdır.
1984’ten bu yana PKK, Hakkâri- Şırnak bölgesinde paralel bir devlet yapılanması olarak yürürlüğe koyduğu  “kurtarılmış bölgeler oluşturma” stratejisini zaman zaman kesintiye uğramak-la beraber, istikrarlı bir biçimde sürdürmüştür. Ayrıca, Bölgesel Kürt Yönetimi/K.Iraklı Kürtler, Hakkâri’yi doğal bir uzantısı olarak algılamakta ve buraya yönelik her türlü faaliyeti sürdürmekte beis görmemektedir. Siyasi Kürt söyleminin vücut bulduğu bu legal, illegal ve yarı otonom yapıların Hakkâri üzerindeki etkileri ve yapılanmaları, uzun vadede “Büyük Kürdistan” projesine hizmet etmektedir. 
Bu nedenle acil olarak, siyasi iktidarın, Hakkâri’nin bir vatan toprağı olduğu bilinciyle hareket etmesi, burayı tüm tehlikelere karşı korumak ve her türlü tehditten uzak tutmak üzere bir politika geliştirmesi gerekmektedir.
Özellikle 2012 yazından bu yana, Hakkâri’de meydana gelen olaylar, siyasi iktidarın, teröre karşı gerekli güvenlik önlemlerini almak konusunda zafiyet gösterdiğini ortaya koymuştur. “Demokratik açılım” politikası kapsamında terör operasyonlarının azaltılması, PKK’nın kırsal-kentsel örgütlenmesini ve stratejik saldırı safhası ile ilgili teşkilatlanmasını yapması için gerekli ze-mini yaratmıştır. Üstelik bölgesel gelişmelerin de etkisiyle PKK’nın hareket alanı genişlemiştir. 
AKP Hükümeti, bölgesel ve uluslararası politik baskılar oluşturarak, PKK saldırılarını kendi sınırından uzak tutamadığı gibi,  ülke içindeki PKK eylemlerine karşı dahi, güvenliği sağla-makta başarılı olamamıştır.  2012 yazında Şemdinli’de meydana gelen PKK eylemlerini, güvenlik güçlerinin bastırma ve denetim altına almakta zorlanması, Türkiye’yi, “sınırsızlaşan” bir terör süreciyle karşı karşıya getirmiştir. Artık, sınırın ötesi- berisi kalmamıştır.  Diğer taraftan tüm bu gelişen hadiselere rağmen, siya-si iktidarın terör sorununu müzakere yöntemiyle aşmaya çalışan politikasında ısrar etmesi, PKK sorunu ile Kürt kökenli yurttaşlarımızın “aynîleştiği” bir durum yaratmıştır. Yani, PKK ile uzla-şılmadan ve istediği tavizler verilmeden hem şiddetin durmaya-cağı hem de “Kürt sorununun” çözülmeyeceği kanaati hâsıl ol-muştur. “Kürt sorununun” çözümü, A.Öcalan’ın iradesine bıra-kılmıştır. 

Son söz olarak, 

1984-2012 yılları arasındaki dönemde Hakkâri’de PKK terör örgütüne karşı sürdürülen mücadelenin, 2013 yılında “II. PKK açılımı”nın başlamasıyla sona erdiğini ifade edebiliriz. Hakkâri, artık PKK/KCK’nın denetimindedir. “II. PKK açılımı”nın en önemli öznesi konumunda olan A.Öcalan’ın kendi-sini ziyaret eden BDP heyeti aracılığıyla “Hakkâri’ye özel selamla-rımı iletin”  mesajını vermesi bu çalışmanın konusu olan Hakkâri’nin önemine bir kez daha dikkati çekmektedir. 


[1]   Fahrettin Kırzıoğlu, Dağıstan-Aras-Dicle-Altay ve Türkistan Boylarından Kürtler, Ankara: Türk Kültürünü Araştırma Enstitüsü Yayını,1984, s.27.

[2]   İsmail Hakkı Uzunçarşılı, Osmanlı Tarihi, Ankara: TTK Yayını, 1988,Cilt II, s.449; Orhan Kılıç, “Van Eyaletine Bağlı Sancaklar ve İdari Statüleri (1558-1740)”, Osmanlı Araştırmaları, XXI, İstanbul, 2001, ss. 189-210.

[3]   B.Kodaman, Şark Meselesi…, ss.18-21; Mustafa Sönmez, Doğu Anadolu’nun Hikâyesi-Kürtler-Ekonomik ve Sosyal Tarih, Ankara: Arkadaş Yayınları, 1992, s. 79-80.

[4]   Ali Rıza Şeyh Attar, Kürtler Bölgesel ve Bölge Dışı Güçler, İstanbul: Anka Yayınları, 2004, s.75.

[5]   Mehmet Çelik, Süryani Tarihi, Ankara: Ayraç Yayınevi, 1996, s. 165.

[6]   Justin Perkins, “ The Nestorian Christians”, The American Biblical Repository, January 1841, Second Series, Vol.5, No. IX-Whole No.XLI., p. 5.

[7]   Yonca Anzerlioğlu, Nasturiler, Ankara: Tamga Yayınevi,2000,s. 89; K. P. Matfiyef, Asurlar ve Modern Çağda Asur Sorunu, İstanbul: Kaynak Yayınları, 1996, s. 109-110; Salâhi R. Sonyel, “Türkiye’deki Süryaniler, I. Dünya Savaşı Günlerinde Güçlü Devletlerce Nasıl Aldatıldılar”, XII. Türk Tarih Kongresi, C. III, Ankara: TTK Yayınları, 1993,s.1145-1146; Canan Seyfeli, “Osmanlı Devlet Salnamelerinde Süryaniler (1847-1918)”, Süryaniler ve Süryanilik I, (Haz. Ahmet Taşğın-Eyüp Tanrıverdi- Canan Seyfeli), Ankara: Orient Yayınlar, 2005, s. 50.

[8]   E. B. Soaen, Mezopotamya ve Kürdistan'a Gizli Yolculuk, (Çev. Fahriye Adsay), İstanbul:Avesta Yayınları, 2007, s. 177.

[9]   Kemal Albayrak, Keldaniler ve Nasturiler, Ankara:Vadi Yayınları,1997,s.84.

[10]   K.Albayrak, Keldaniler ve Nasturiler, s.143-145; Cabir Doğan, “1843–1846 Nasturi Olayları ve Bedirhan Bey”, SDÜ Fen Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi, Aralık 2010, Sayı:22, s.1.

[11]   Celile Celil, “Bedirhan Bey Ayaklanması”, Dar Üçgende Üç İsyan: Kürdistan'da Etnik Çatışmalar Tarihi, Faik Bulut, İstanbul: Evrensel Basım Yayın, 2005, s. 252.

[12]   Başbakanlık Osmanlı Arşivi(BOA), İrade-i Mesail-i Mühimme, 48/1278: C. Doğan, “1843–1846 Nasturi…”,s.2; Nazmi Sevgen, “Kürtler”, Belgelerle Türk Tarihi Dergisi, S. 9, Haziran 1968, ss.70-76.

[13]   Badger, Hakkâri dışındaki yine Osmanlı Toprağı olan Botan ve Irak Nasturileri’nin yanı sıra, İran Topraklarındaki Urmiye Nasturileri’nin de sayısını vererek İran ve Türkiye’de yaklaşık 70.000 Nasturi yaşadığını belirtmektedir. Bkz. George Percy Badger, The Nestorians and Their Rituals, Vol.I, London,1852, pp.392-400; B. Kodaman, Şark Meselesi… s. 148-149.

[14]   Y. Anzerlioğlu, Nasturiler, s. 33; Sinan Hakan, Osmanlı Arşiv Belgelerinde Kürtler ve Kürt Direnişleri (1817-1867), İstanbul: Doz Yayıncılık,2007,s. 158.

[15]   BOA, İrade-i Mesail-i Mühimme, 48/1278: C. Doğan, “1843–1846 Nasturi…”,s.10.

[16]   C.Celil, “Bedirhan Bey Ayaklanması”, s.247-248.

[17]   N.Sevgen, Doğu ve Güneydoğu Anadolu Türk Beylikleri Osmanlı Belgeleri ile Kürt Türkleri Tarihi, Ankara: Türk Kültürünü Araştırma Enstitüsü Yayınları, 1982,s.46.

[18]   BOA, İrade-i Mesail-i Mühimme, 48/1278: C. Doğan, “1843–1846 Nasturi…”,s.11-12.

[19]   Aziz S. Atiya, Doğu Hristiyanlığı Tarihi, İstanbul: Doz Yayınları, 2005, s. 310.

[20]   BOA, Diyarbakır Ayniyat Defteri,No.609,s.3: C. Doğan, “1843–1846 Nasturi…”,s.12.  

[21]   BOA, İrade-i Mesail-i Mühimme, 48/1278: C. Doğan, “1843–1846 Nasturi…”,s.13-14.

[22]   BOA, Diyarbakır Ayniyat Defteri,No.609,s.47-48: C. Doğan, “1843–1846 Nasturi…”,s.15.  

[23]   BOA, Sadaret Mektubi Mühimme Kalemi Evrakı, 232/91: Murat Gökhan Dalyan, 19. Yüzyıl’da Nasturiler(İdari Sosyal Yapı ve Siyasi İlişkileri), Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Tarih Anabilim Dalı, Yayınlanmamış Doktora Tezi,2009,s.112.

[24]   Chaliand  Gerard, A People Without a Country: The Kurds and Kurdistan, London: Zed Press, 1980,p.20-22; A.R.Ş.Attar, Kürtler…,s.77.

[25]   William Aegleton, Mehabad Kürt Cumhuriyeti 1946, İstanbul: Koral Yayınları, 1990, s. 29.

[26]   C. Celil, 1880 Şeyh Ubeydullah Nehri Kürt Ayaklanması, İstanbul: Peri Yayınları,  s. 98.

[27]   A.R.Attar, Kürtler Bölgesel…, s.77-78; Garo Sasuni, Kürt Ulusal Hareketleri ve 15. yy’dan Günümüze Ermeni Kürt İlişkileri, İstanbul: Med Yayınları,1992,s.150.

[28]   Suat Akgül, Musul Sorunu ve Nasturi İsyanı, Ankara: Berikan Yayınları, 2004, s.61-62.

[29]   Yusuf Halaçoğlu, Ermeni Tehciri ve Gerçekler, (1914-1918), Ankara: Türk Tarih Kurumu Yayını, 2001, s.39.

[30]   S. Akgül, Musul Sorunu ve Nasturi…, s. 74-86.

[31]   Anzerlioğlu, Nasturiler, s. 127; İhsan Şerif Kaymaz,  Musul Sorunu, Petrol ve Kürt Sorunları İle Bağlantılı Tarihsel Ve Siyasal Bir İnceleme, İstanbul:Otopsi Yayınları, 2003,s.178.

[32]   İ.Kaymaz, Musul Sorunu…,s.179-182,336.

[33]   S. Akgül, Musul Sorunu ve Nasturi…, s. 74-86.

[34]   İ.Kaymaz, Musul  Sorunu …,s.336-337; Bilal N. Şimşir, Lozan Telgrafları, Cilt I(1922–1923), Ankara:TTK Yayını,1990, s.388-389.

[35]   Mim Kemal Öke, Belgelerle Türk-İngiliz İlişkilerinde Musul ve Kürdistan Sorunu, (1918–1926), Türk Dünyası Araştırma Enstitüsü Yayınları, Ankara, 1992,s.234-242; B.N.Şimşir, Türk-Irak İlişkilerinde Türkmenler, Ankara:Bilgi Yayınevi, 2004, s.56-58.

[36]   S. Akgül, Musul Sorunu ve Nasturi…,s.74-86; Reşat Hallı, Türkiye Cumhuriyeti’nde Ayaklanmalar (1924-1938), Ankara:Genelkurmay Basımevi, 1972,s.27.

[37]   Çatışmada Jandarma İl Alay komutanı Binbaşı Hüseyin Bey ve üç jandarma şehit olmuş, üç jandarma yaralanmıştır. Bkz.S. Akgül, Musul Sorunu ve Nasturi…,s.100-100; R.Hallı, Türkiye Cumhuriyeti’nde Ayaklanmalar…,s.28-29.

[38]   S. Akgül, Musul Sorunu ve Nasturi…, s.101 ve İ.Ş.Kaymaz, Musul Sorunu…, s.400-401. 

[39]   S. Akgül, Musul Sorunu ve Nasturi…, s.107-108.

[40]   R.Hallı, Türkiye Cumhuriyeti’nde Ayaklanmalar…,s.33.

[41]   S.Akgül, Musul Sorunu ve Nasturi…,s.134; Üçüncü Ordu Bölgesinde Çıkan Ayaklanmalar ve Ayaklanmaların Bastırılması, (Haz. Kemal Yılmaz), Ankara, 1991, s. 33-34.

[42]   TBMMZC, 2. Dönem, 1. İçtima, 1. Celse, 18.10.1340, C. IX, s. 7-11.

[43]   S. Akgül, Musul Sorunu ve Nasturi…, s.139.

[44]   R.Hallı, Türkiye Cumhuriyeti’nde Ayaklanmalar…, s.41-43.

[45]   S. Akgül, Musul Sorunu ve Nasturi…, s.141-142.

[46]   S. Akgül, Musul Sorunu ve Nasturi…,s.142; Üçüncü Ordu Bölgesinde Çıkan Ayaklanmalar…, s.35-36.

[47]   S. Akgül, Musul Sorunu ve Nasturi…,s. 144.

[48]   Üçüncü Ordu Bölgesinde Çıkan Ayaklanmalar…, s.36.

[49]   R.Hallı, Türkiye Cumhuriyeti’nde Ayaklanmalar…, s.67-74; M. K. Öke, Belgelerle Türk İngiliz İlişkilerinde…,s.145-146.

[50]   İ.Ş.Kaymaz, Musul Sorunu…,  s. 403-404.

[51]   İ.Ş.Kaymaz, Musul Sorunu…,s.549; “General Laidoner Raporuna Cevap”,; Cumhuriyet,14 Aralık 1925,s.3; “Tahrikat Devam Ediyor”, Hakimiyet-i Milliye, 13 Aralık 1925,s.1;Nevin Yazıcı, Petrol Çerçevesinde Musul Sorunu (1926-1955), İstanbul: Ötüken Yayınevi, 2010,s.340.

[52]   N.Yazıcı, Petrol Çerçevesinde…,s.340-341.

[53]   Cumhuriyet, 26 Mart 1926,s.1; Milliyet, 31 Mart 1926,s.1.

[54]   Vedat Şadillili, Türkiye’de Kürtçülük Hareketleri ve İsyanlar, Ankara: Kon Yayınları, 1980,s.113.

[55]   V.Şadillili, Türkiye’de Kürtçülük…,s.120-123;Hıdır Göktaş Kürtler, İsyan-Tenkil, İstanbul: Alan Yayıncılık, 1991, s.87.

[56]   V.Şadillili, Türkiye’de Kürtçülük…,s.113-114;H.Göktaş, Kürtler…, s.135.

[57]   Başbakanlık Cumhuriyet Arşivi, “Irak’taki Asurilerin Cemiyet-i Akvâm’dan yurt istekleri”, Tarih: 4/1/1933, Dosya: 436106, Fon Kodu: 30..10.0.0, Yer No: 259.741..24.

[58]   N.Yazıcı,“1926-1956 Dönemi Türk Dış Politikasında Musul Sorunu”, Cumhuriyet Tarihi Araştırmaları Dergisi, Sayı 14, Güz 2011,s.153.
http://devlet.com.tr/makaleler/y134-OSMANLIDAN_CUMHURIYETE_HAKKARI_ISYANLARI_1843_1933.html



2 Cİ  BÖLÜMLE DEVAM EDECEKTİR


..