Ahmet Cengiz TANGÖREN etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
Ahmet Cengiz TANGÖREN etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster

7 Kasım 2018 Çarşamba

ARMAGEDON Türkiye-İsrail Gizli Savaşı BÖLÜM 5

ARMAGEDON Türkiye-İsrail Gizli Savaşı BÖLÜM 5




Tevrat ve Körfez Savaşı 

BİLİM Araştırma Grubu'nun (B.A.G.) araştırmasına göre Körfez Savaşı'nın çıkması ile Tevrat'taki efsaneler arasında birebir bir ilişki bulunuyordu: 
"Ve Sion'da gözlerinizin önünde yaptıkları bütün kötülükleri Babil'e (Bağdat) ve Kildaniler diyarında (Irak) oturanların hepsine ödeyeceğim."(Yeremya Bölümü, 51/24) Yahudi sermayeli ABC Televizyonu tarafından savaştan 3,5 ay önce savaş senaryoları üretilmeye başlanmıştı.Cumhuriyet Gazetesi'nin 5.10.1990 tarihinde ABC televizyonundan alıntılayarak "Savaş Senaryosu" manşetiyle duyurduğu haberinde savaş senaryosu çoktan hazırdı bile. 
"Ve Babil üzerine gelecek bütün kötülüğü, BABİL İÇİN YAZILMIŞ OLAN 
BÜTÜN SÖZLERİ YEREMYA KİTABA YAZDI. Ve Yeremya Seraya'ya dedi: Babil'e vardığın zaman bak, ve bütün bu sözleri oku, ve de: Ya Rab, bu yerde ne adam ne de hayvan oturan olmasın fakat ebedi vİrane olsun. Ve bu kitabı okumayı bitirince sen ona bir taş bağlayacaksın ve Fırat ırmağının ortasına atacaksın ve ona diyeceksin: BABİL BÖYLE BATACAK ve onun üzerine getire- ceğim kötülük yüzünden bir daha kalkmayacak. Ve onlar yorgun düşecekler. Yeremya nın sözleri buraya kadardır." (Hezekiel Bölümü, 9/5) B.A.G'ye göre, Körfez Savaşı'nda muharref Tevrat'ın hükümleri birer birer uygulanmıştı. Savaşta asıl hedef olarak Bağdat şehrinin seçilmesi, Tevrat'ta Babil ve Kildaniler diyarı olarak geçen yerin Irak'ın bulunduğu yere tekabül etmesiydi. National Geographic Mayıs 1991 sayısında, Kildaniler diyarı ve Babil'in günümüzdeki Bağdat olduğu belirtilmiştir. Oxford Bible Atlas, sayfa 75'te de Kildaniler diyarı ve Babil'in günümüzdeki Bağdat olduğu belirtilmişti. Türkiye Diyanet Vakfı'nın İslam Ansiklopedisi 4. ciltteki Babil maddesinde Babil'in günümüzdeki Bağdat olduğu anlatılmaktaydı. Meydan Larousse'un Bağdat maddesinde Babil'in günümüzdeki Bağdat olduğu aynı şekilde anlatılmaktaydı.(Cilt. 2, sf.50/ B.A.G,sf, 334) 

Amerika'da yayınlanan, "The Rise Of Babylon - Babil'in Yükselişi" adlı kitabın kapağı ilginç bir şekilde şu sözlerle başlıyordu: 

"Saddam Hüseyin Babil'in kaybolan şehrini tekrar inşa ediyor. Tevrat Babil'in son zamanda tekrar inşa edileceğini söylüyor. Bu bizim son neslimiz olabilir mi? Babil'in Yükselişi, 'Son Zamanların işaretidir' başlığı ile başlıyor." Saddam'ın savaşının gizli tarihine "Jnholy Babylon - Kutsal Olmayan Babil" adlı kitapta Körfez Savaşı ile ilgili dört soruyla dikkat çekiliyordu. Bu dört soru Körfez Senaryosu'nun boyutlarını gözler önüne sermek açısından son derece önemliydi: 

1. İsrail'in ordu yardımı ve zekice kullanılan yanlış istihbarattaki rolü neydi? 
2. Batı nasıl ve niçin Saddam Hüseyin'in insafsız diktatörlüğünü destekliyor ve onun ilerleme hırsını dikkate almıyordu? 
3. İngiltere ve Amerika, Saddam Hüseyin'in Kuveyt'in istilasını planladığına dair raporları niçin ısrarla önemsemiyordu? 
4- Hangi Avrupa şirketleri Irak'a kanun dışı ordular gönderdiler ve hükümetler, diğer servisler bunun ne kadarını biliyorlardı? 
"Babil (Bağdat) kralı Nebukadnezar beni yedi, beni ezdi, beni boş bir kap etti, canavar gibi beni yuttu, güzel yemeklerimle karnını doyurdu, beni kovdu, Sion'da oturan diyecek: Bana ve etime edilen zorbalık Babil'in boynunda olsun ve Yeruşalim dikecek: Kanım Kildanilerin dinarında oturanların boynunda olsun. 
Bundan dolabı Rab şöyle diyor: İste davanı ben göreceğim ve senin öcünü alacağım ve onun denirini kurutacağım." (Yeremya Bölümü, 51/35-37, B.A.G., sf, 333) Charles H. Dyer, Babil'in Yükselişi adlı kitabında konu ile ilgili olarak bakınız neler söylüyordu: 

"Irak'ın gücünün artması Nebukadnezar'ın gücünün artmasına benzerdir. Saddam Batılılar'a göre oldukça mantıksız ve garipti. Acaba onun istekleri ve amaçları neydi? Onun şimdiki faaliyetleriyle Kitab-ı Mukaddes'teki kehanetler ve Yehova'nın dünya için planları arasında nasıl bir ilişki vardı? Saddam acaba Armageddon'a uzanan zincirin bir halkası mıydı? Yoksa yalnızca dünyayı fethedecek uzun zincirin halkalarından en sonuncusunu mu oluşturuyordu? Saddam Hüseyin'in sırrı Babil'de odaklanmıştır." 

Armagedon'a gelince? Armagedon, Yahudiler'in dünya hakimiyetine ulaşmak için yapacaklarını düşündükleri son kutsal savaşın adıydı. Bu savaş Yahudiler'in galibiyetiyle sonuçlanacak ve Yahudiler amaçlarına ulaşmış olacaktı. 
İşin garip tarafı, Saddam Hüseyin kendisini gerçekten de tüm dünyaya son Babil Kralı Nebukadnezar gibi tanıtmasıydı. "Tevrat'ta Eski Ahid'in vuku bulduğu yer bu çölün altında yatıyor. Saddam Hüseyin kendini son Babil Kralı Nebukadnezar'ın mirasçısı olarak tanıtıyor." (Bume, 10 Ocak 1991, sh. 55, B.A.O., s. 336) "Babil( Bağdat) Kralı ürerine bu meseli söyleyip, dikeceksin; Gadreden nasıl yok oldu! Altın Şehri yok oldu." (İşaya Bolümü, H/4) 
"Ve Allah Sodom'u ve Gomora'yı yıktığı gibi ülkelerin izzeti, Kildani'lerin gururunun süsü olan Babil'de (Bağdat) yok olacak. İçinde ebeddiyyen oturulmayacak ve nesilden nesile meskun olmayacak." (İşaya Bölümü, 13/19-20) 

"Babil (Bağdat)'ın ortasından kaçın ve herkes canını kurtarsın, onun fesadı içinde helak olmayın; çünkü Rabbin öç alma vaktidir; ona karşılık ödeyecek olan odur. Babil Rabbin elinde, bütün dünyayı sarhoş eden bir kase oldu; milletler bundan dolayı çıldırdılar. Babil (Bağdat) ansızın düşüp kırıldı. Onun için uluyun; sancısı için merhem alın; belki şifa bulur. Babil'e şifa vermek istedik: fakat şifa bulmadı: onu bırakın ve gidelim, herkes kendi memleketine; çünkü onun hükmü göklere erişiyor, ve asumana yükseldi." (Yeremya Bolümü, 51/69) 

"... Babil(Bağdat) alındı. Bel utandı. Merodak yıldı, onun dikili taşları utandılar, putları yıldılar deyin çünkü ona karşı şimalden bir millet çıkıyor ONUN DİYARINI VİRAN EDECEK." (Yeremya Bölümü, 50/2-4) 

"İşte, Babil'e karşı ve Leb'kamay'da oturanlara karşı HELAK EDİCİ BİR YEL uyandıracağım. Ve Babil (Bağdat)'e harman savuranlar göndereceğim ve onu savuracaklar; ve onun diyarını bos bırakacaklar; çünkü kötü günde her taraftan onun üzerine gelecekler. Yay kurana karşı, ve zırhı ile övünene karsı okçu 
yayını kursun; ve onun gençlerini esirgemeyin; hep onun ordusunu bütün bütün yok edin, ve vurulanlar Kildaniler diyarında, ve yaralılar onun diyarında düşecekler..." (Yeremya Bölümü, 51/1-4) 


Bilindiği gibi ABD, Irak'a karşı operasyonu gece yarısı başlatmıştı ve adına "Çöl Fırtınası" denmişti... "Kildaniler ürerine ve Babil(Bağdat)'de oturanlar ürerine ve reisleri ürerine ve hekmetleri üçerine kılıç... yiğitleri ürerine kılıç ve onlar yılacaklar.. .ve onlar kadın gibi olacaklar." (Yeremya Bölümü, 50/35-37) 

"Babil(Bağdat) yiğitleri cenk etmekten el çektiler, hisarlarında oturuyorlar, güçleri tükendi, kadın gibi oldular, onun meskenlerine ateş verildi, kapı sürgüleri kırıldı. Şehir her taraftan alındı ve geçitler tutuldu. KAMIŞLIKLARI YAKILDI." (Yeremya Bölümü, 51, 30-32) 

"Irak Haber Ajansı (IRNA) dün yaptığı açıklamada ABD uçaklarının, Musul'un kuzeyindeki buğday ve arpa tarlalarına yangın bombası atarak, binlerce hububatı yaktığını iddia etti. Irak'ın BM temsilcisi Abdülemir El Anbari de BM 
Genel Sekreteri Butros Gali'ye bir mektup göndererek, ABD uçaklarının.." . "Ve Babil'in üzerine göklerde, yerde ve onlarda olanların hepsi sevinçle terennüm edecekler çünkü şimalden onun üzerine helak ediciler gelecekler..." (Yeremya Bölümü, 51/48) 
"Babil'in yükü, onu Amots'un oğlu /saya gördü.. .Dağlarda kalabalığın gürültüsü, büyük bir kavmin gürültüsü gibi biraraya "BÎRİKMİŞ MÎLLETLER" ülkelerinin kargaşalık gürültüsü! Orduların Rabbi cenk için orduyu yokluyor. Bütün memleketi vİran etmek için, Rab ve gazabının silahları uzak bir diyardan 
göklerin ucundan geliyorlar." (İşaya, Bölümü, 13/1-6) 

"Uluyun! Çünkü Rabbin günü yakındır: herşeye kadir olan tarafından bir yıkım gibi geliyor, bundan ötürü eller gevşeyecek... Memleketi çöl etmek için ve onun içinden suçlu olanlarını helak etmek için. işte Rabbin günü, acımayan gün, gazapla ve kızgın öfkeyle geliyor. Çünkü göklerin yıldızları ve onların yıldız kümeleri ışıklarını vermeyecek." (İşaya Bolümü, 13/6-10) 

"İşte Şimal'den bir kavim geliyor, ve büyük bir millet ve çok krallar yerin uçlarından uyanacaklar. Ellerinde yay ve kargı var; insafsızdırlar ve merhametleri yok; sesleri deniz gibi gürlüyor ve atlara binmişler 
ve her biri sana karsı dizilmiş, cenkçi gibi. Ey Babil kızı Babil kralı onların haberlerini işitti ve elleri gevşedi; onu sıkıntı, doğuran kadın gibi ağrılar tuttu." (Yeremya Bölümü) 


"Babil'in içinden kaçın ve Kildaniler diyarından çıkın ve sürünün önünde ergeçler gibi olun çünkü iste Babil'e karşı büyük milletler cumhurunu şimal diyarından ben uyandırıp çıkaracağım ve ona karsı dizilecekler ve o yandan alınacak onların okları HÜNERLİ YİĞİDİN OKLARI GIBÎ OLACAK VE HİÇBİRİ BOŞ DÖNMEYECEK). (Yeremya Bölümü, 50/8-9- Şeytan'ın Dini Masonlu);, Bilim Araştırma Grubu, sh. 333-347) 

Gerçekten de Tevrat'ta bahsedildiği gibi BM hedefinden sapmayan üstün teknolojiye sahip füzeler kullanmıştılar. Tüm bunlar Körfez Savaşı'nın sadece Saddam'la açıklanamayacağını gösteriyor. Daha da önemlisi Körfez Savaşı bir "Kuzey Irak" yaratması ve ardından da Çekiç Güç'ün bölgeye gelmesi ile sonuçlanan "Kürt Devleti" sürecinin başlatılmasıydı. Şöyle diyordu Muharref Tevrat: "Mısır ırmağından büyük ırmağa, FIRAT nehrine kadar bu diyarı senin zürriyetine verdim." 

Özal Oyunu Görüyor 

ÖZAL, ABD-İsrail ikilisinin bölgedeki hedefini görmüş ve tâbi devlet olmaktansa sözkonusu politikaları kendisi belirlemeyi ve uygulamaya koymayı yeğlemişti. Onlarla beraber, onların zamanlamasıyla, onların yönlendirmesiyle bu misyonu gerçekleştirmeye çalışmak, Türkiye'yi reaksiyoner politikalar izlemek zorunda bırakabilirdi. Türkiye, inandırıcı olmayan, başkalarına entegre konumda hareket eden bir duruma geçebilirdi. Türkiye gibi merkezdeki bir ülke için bu son derece tehlikeli olabilirdi. 

İşte bu yüzden Özal, Çekiç Güç'ten yana görüntüsü vermiş ve bu bölgede bir Kürt devletinin kurulması faaliyetlerine görünürde ses çıkarmamıştı. Özal'ın Amerikancı olduğu iddiaları tam anlamıyla bir yanılsamadan ibaretti. Diğer taraftan Özal, ABD'nin bölgede yeni bir yapılanmaya gittiğini görüyor ve 
bunu elinden geldiğince Türkiye'nin lehine sonuçlanacak alternatif senaryolara dönüştürmeye çalışıyordu. 

Özal, Misak-ı Milli sınırları konusunda da Atatürkçülerle sadece bir konuda ayrılıyordu. O da Misak-ı Milli sınırlarının değişmezliği ile ilgiliydi. Kafasında bir Musul-Kerkük meselesi oluşmuştu. Buraları Türkiye'ye katmak, en azından oralar üzerinde tasarruf yetkisi almak istiyordu. Türkiye'den bazı parçaların gitmesi konusunda ne düşünüyordu? Özal buna taraftar değildi. Güneydoğu'da bir Federe Kürt Devleti filan istemiyordu. Çünkü bunun olmazlığını görüyordu, ispat etmek istediği de bunun olmazlığından ibaretti. 

Özal'ın Musul-Kerkük meselesini bu kadar çok düşünmesinin belki de en büyük sebebi ABD-İsrail ikilisinin bölgedeki niyetini görmesi ile ilgiliydi. Özal bu tehlikeli dostlarının Türkiye'yi Güneydoğu'sundan ayırmak konusundaki ciddiyetini görmüş ve bu yüzden "en azından Musul-Kerkük'ü Türkiye topraklarına 
nasıl katarım"m hesabına girmişti. işin daha da ilginci Milliyet'in Washington muhabiri Turan Yavuz, Çekiç Güç'ün bu bölgede konuşlanmasından tam bir yıl önce bu bölgede son derece gizli yürütülmüş bir operasyondan bahsediyordu. Bu operasyon son derece gizliydi ve Irak'ın Kuveyt'i işgalinden de önceye dayanıyordu. 

Yavuz'un söyledikleri o kadar ilginçti ki daha Çekiç Güç gelmeden ABD-İSRAİL ikilisinin bölgedeki niyeti belli oluyordu. 

Çekiç Güç'ün Gerçek Misyonu 

1991 MAYIS'I idi. Washington'dan Ankara hükümetine gönderilen nota, varış noktası Kuzey Irak olarak bildirilen ve 600 askerden oluşan bir özel tim grubunun Türkiye'ye getirileceğini bildiriyordu. Kuzey Irak'ta oluşturulan tampon bölgeye ABD askerleri yerleşmişlerdi bile. Acaba Washington neden ek bir 
gücün daha bölgeye gönderilmesi için istekte bulunuyordu? Daha sonra, bu iki gücün özelliği neydi? Adı İngilizce "Special Forces" olarak bilinen bu gücün Kuzey Irak'ta işi neydi? 

Sözkonusu özel güç ABD'nin ortaya çıkardığı ilk güç değildi. Bundan önce Vietnam, Lübnan, Panama, gibi çeşitli dönemlerde, dünyanın sıcak noktalarında kullanılan bir güçtü. Hatta, Irak, Kuveyt'e saldırmadan önce de sözkonusu güç Irak'ta bir hayli faal durumdaydı. Bu gücün bir özelliği de şuydu, işgal edilen topraklarda kendilerine yakın gördükleri insanlarla ilişki kurup, mahalli idare ve hükümete karşı koyma, çeşitli sabotaj ve kontrgerilla taktiklerini öğretme görevini de üstlenmiş olması. 

Sözkonusu özel güçte yeralan askerlerin bazılarının Arapça ve Kürtçe konuşabilir olması da başka bir ilginç yöndü. Özel Güç, Kuzey Irak'ta 6 ay kaldı ve Provide Comfort harekatının birinci süresinin sona erdiği Aralık 1991 tarihinde de geldiği gibi sessizce Kuzey Irak ve Türkiye'den ayrılarak ABD'deki üssüne geri döndü. Bu özel grupta askerlerin dışında kimler vardı? Irak'a denetimsiz neler soktular? Altı ay boyunca Irak'ın kuzeyinde neler yaptılar? Hangi konumda kimleri eğittiler, ne tür taktikler verdiler? 


Bunları kimse bilmiyor." (Turan Yavuz) 

Çekiç Güç'te İsrailli Subaylar 

TURAN YAVUZ'UN, Çekiç Güç ve İsrail arasındaki ilişkiyle alakalı verdiği bilgiler ise çok daha çarpıcıydı: 
"Öğleden sonra Washington'daki Türkiye Büyükelçiliği'nin numarasını çeviren Amerikalı yetkili oldukça sinirliydi. Ankara'daki büyükelçiliklerinden gelen bir kripto, sinirlerini germiş ve adeta çatacak bir yer arıyormuş gibi, Türkiye Büyükelçiliği'ne ulaşmaya çalışıyordu. Ankara'dan gönderilen bilgi, Refah Partisi 
Genel Başkanı Necmettin Erbakan'ın o günkü gazetelerde yer alan demeci ile ilgiliydi. Erbakan, Türkiye'nin Güneydoğu'sunda konuşlandırılan Çekiç Güç'e bağlı ABD askerlerinin çoğunun Musevi asıllı olduğunu ileri sürüyor ve bunu da Washington'un bölgedeki gizli emellerine bağlıyordu. ABD Dışişleri Bakanlığı yetkilisi, ahizenin öbür ucundaki Türk diplomatına beklenmedik şu öneriyi 
getiriyordu: "Çekiç Güç'e dahil bir çok Amerikalı asker var. Sayın Erbakan'a söyleyin, Çekiç Güç'e bağlı bütün askerlerimizi incelesin, içlerinde Musevi asıllı tek bir asker bulursa, biz askeri bir helikoptere bindireceğiz ve on bin metreden aşağıya atacağız..." 
Amerikalılar, Çekiç Güç'ün İsrailli subaylarla ilişkilendirilmesinden son derece rahatsız olmuşlardı. Oysa Turan Yavuz, aslında Çekiç Güç'e bağlı ABD askerleri arasında Yahudi olanların var olduğunu, hatta incirlik Üssü'nde Çekiç Güç komutasında ulunan ABD askerleri arasında adı Israilî olan subayların bile 
bulunduğunu belirtiyordu. (Türkiye için Milli Strateji, sh. 65) 

Bölgede bir Kürt devletinin kurulması İsrail açısından kaçınılmaz bir stratejik hedefti.
 Birincisi kurulması planlanan bu Kürt devleti, İsrail'in vade-dilmiş topraklarına giriyordu, İsrail, Kürtler vasıtasıyla bu emellerine ulaşabilirdi. Çünkü Kürtler'in bir devlet geleneği bulunmadığı için bölgede bir garantör devlete ihtiyaçları olacaktı ki o kuşkusuz İsrail'di. "Kenan diyarından Fırat ırmağına kadar olan bütün toprakları senin zürriyetine verdim." (Tekvin /18) 

 İkincisi, kurulması planlanan bu Kürt devleti, bölgenin en stratejik yeraltı ve yerüstü zenginliklerine sahipti. Su (Fırat ve Dicle) ve Petrol... 

Üçüncüsü, kurulması planlanan bu Kürt devleti, ABD'nin baş düşmanı, İsrail'in güvenliğini tehdit eden ülkelerin bölünmesiyle sonuçlanıyordu: Iran, Suriye, Irak... Aslına bakılırsa İsrail'in Yahudilerle ilişkileri hakkında oldukça ilginç bazı bulgular da bulunuyordu, İsmail Beşikçi'nin Kürt Aydını Üzerine Tezler adlı eserinde şöyle deniliyordu: "Kürtler'in Ortadoğu'da Yahudiler'e karşı düşmanlık hisleri beslemesinin hiç bir yararı yoktur. Kürtler Yahudi toplumuyla daha sıcak ilişkiler kurmak durumundadırlar. Yahudi toplumunun demokratik kurumlarını görmezden gelemezler. 

Yahudi toplumu Ortadoğu'da Kürtler'in doğal ittifakçısıdır." 

Dr. A. Medyalı, Kürdistanlı Yahudiler adlı kitabında Kürtler ile Yahudiler arasındaki tarihsel bağa dikkat çekerek, iki halkın Ortadoğu'da müttefik olmaları gerektiğini öne sürer. (Türkiye İçin Milli Strateji. sh. 48) 

"16. ve 17. yüzyıllarda Kürdistanlı hahamlar tarafından yazılmış ulan çeşitli belgeler ve el yazması kitaplar, genel olarak Kürdistanlı Yahudiler'in başta dinsel olmak üzere, sosyal ve ekonomik yaşantıları hakkında ayrıntılı bilgilerin yanısıra Kürdistan'la ilgili bazı dolaylı bilgiler de içermektedir. Bu dönemlerde kimi 
Yahudi toplulukları Kürdistan halklarının genel yoksulluk tablosu içlerinde yer alırken, öte yandan özellikle ünlü Barzani Ailesi'nden gelen hahamlar Kürdistan'ın birçok yerinde dinsel çalışmalar yapmış ve eğitim için 
merkezler kurmuşlardı. Bu dini merkezler Mısır ve İsrail gibi uzak yerlerden bile öğrenci kabul ediyorlardı." (A. Medyalı, Kürdistanlı Yahudiler, Behrem Yayınları, sh. 64) 

Tüm bunlar ABD-İSRAİL ikilisinin bölgedeki hedeflerini anlamamızı kolaylaştırıyor ve bu ikilinin bu projeyi gerçekleştirmeye çok daha önce ve de son derece planlı-programlı bir şekilde başladıkları gerçeğini ortaya koyuyordu. Güneydoğu'da görev yapan subaylar son derece belirgin verilerden yola çıkarak bölgedeki yabancıların PKK'yı apaçık desteklediklerine dair raporlar hazırlıyorlardı. 

"Güneydoğu'da görev yapan subaylarımız PKK'nın Kuzey Irak kamplarında bizzat Amerikalı ve İsrailli uzmanların askeri eğitim yaptırdıklarını açıklıyor, hatta bombalanan kamplara girildiğinde, bunlardan bir kısmının cesetlerine rastladıklarını da ekliyorlardı. Çekiç Güç'ün Türkiye içindeki PKK yuvalarına olan 
malzeme yardımları ya İncirlik'ten kaldırılan C-130 uçakları vasıtasıyla paraşütle atılıyor ya da yine aynı meydandan veya Diyarbakır'dan kaldırılan helikopterlerle ulaştırılıyordu. En sarp dağ tepelerinde ele geçirilen ve 'Buralara kadar nasıl taşımışlar' diye herkesi hayrette bırakan ağır silahların sırrı buradaydı. 
Bizim sevgili müttefiklerimiz bunları PKK'nın ayağına kadar getiriyorlardı." (Ferruh Sezgin, Siyah Beyaz) Batı'nın Kuzey Irak'ta ne tür bir yapılanmaya gittiğini gören eski başbakan, deneyimli politikacı Bülent Ecevit 2 Hazİran 1991 tarihinde Bağdat'ta Saddam'ı ziyaret ettiğinde, Irak'a uygulanan ambargonun  Türkiye tarafından dikkate alınmamasını istiyordu. Ecevit oyunu görüyordu: Kuzey Irak'ta Batı eliyle kurularak bir Kürdistan devleti. Bununla birlikte Ecevit Kuzey Irak'taki özerklik girişimlerinin PKK'yı güçlendireceğini belirtiyordu. Bazı stratejistlerin görüşü, bir dönem başbakanlık yapmış olan bir Bülent Ecevit'in Saddam'ı ziyareti ve yapmış olduğu bu açıklamaların "münferit bir olay gibi" 
değerlendirilemeyeceği şeklindeydi. Yani Ecevit, Türkiye Cumhuriyeti adına resmi olmayan yollarla hem Türkiye sınırına asker yığmaya başlayan Irak'a "aslında bizim sizinle bir problemimiz yok" mesajı veriyor, hem de Çekiç Güç'le ilgili şüpheler bir şekilde kamuoyuna duyuruluyordu. Ecevit, 6 Ağustos 1991 tarihinde yapmış olduğu bir başka açıklamasında da, Kuzey Irak'ta Kürtler'e 
güvence bahanesiyle Müttefiklerin gözetiminde bir PKK üssü oluşturulduğunu öne sürüyordu. O günlerde yenilir yutulur gibi olmayan bu iddiaların kısa bir süre sonra gerçek olduğu anlaşılacaktı. 

Bazı askerler de, ilk başlarda her ne kadar Kuzey Irak'ta kurulacak böyle bir Kürt devletine karşı değilmiş izlenimi verseler de, bu durumdan en fazla onlar rahatsızlık duyuyordu. Çünkü askerler herşeyi en kötü ihtimalle değerlendiriyor du. Nitekim o günlerin MGK toplantılarının en önemli konusu buydu. 

Türkiye son derece hassas bir dönemden geçiyordu. Bir taraftan dünyanın en büyük ekonomik ve askeri gücü olan ABD'nin bölgedeki politikalarının takipçisi ve uygulayıcısı olmak, diğer taraftan bu politikaların Türkiye'nin bölünmesiyle sonuçlanacağı düşüncesi Turgut Özal'ı da, Başbakan Demirel'i de, askerleri de 
endişelendiriyordu. Türkiye ABD'ye karşı gelemezdi, geldiği taktirde neyle karşılaşacağı belli olmazdı. 

Karşı gelmese büyük bir ihtimalle bu, Türkiye'nin bölünmesiyle sonuçlanacaktı. Dönemin Cumhurbaşkanı Özal bir taraftan devleti temsilen "konfederasyon dahil her şeyi tartışalım" diyerek ABD'ye "sizinleyiz" mesajı verirken, diğer taraftan da Türkiye'de konuşlandırılan Çekiç Güç'le amaçlanan Birleşik Kürt Devleti'ni engellemenin yollarını arıyorlardı. Türk devleti belki de tarihinin en önemli dönemecinden geçiyordu. 

Turgut Özal'ın ölümünden sonra Cumhurbaşkanı olan Süleyman Demirel'e 28 Hazİran 1995 tarihinde, Harp Akademileri Komutanlığında, sadece üst düzey subaylara verilen özel bir konferansta, bir kurmay yarbay tarafından sorulan bir soru konunun ciddiyetini gösteriyordu: 

Demirel Harp Akademileri'nde: "İran ile İşbirliği İçindeyiz!" 

SORU: Kuzey Irak'ta bir Kürt devleti oluşturma yolunda Batılı ülkelerin artan faaliyetleri karşısında, Türkiye'nin -basında açıklananlar dışında- alabileceği tedbirler neler olabilir? 

CEVAP: Türkiye bu meseleye karşı fevkalade hassastır. Eğer Irak parçalanırsa, K. Irak'ta bir Kürt devleti kurulmak suretiyle burada meydana gelecek olan ihtilaf, yalnız Filistin-İsrail meselesinde olduğu gibi 50 sene değil 100 sene sürer. Binaenaleyh, burada kurulacak bir Kürt devleti evvela bir bağımsız devletin ülkesinde kurulacaktır. Yani biz sınırımızı geçip bizim insanlarımızı şehit eden, fakir fukara masum sivil insanlarımızı öldürenleri takip için üç gün Irak'ın içine girdik diye dünyanın kıyametini kopardılar. Yani onun içindir ki, burada bir bağımsız devlet kurulması hali İran'ı da, Türkiye'yi de, Irak'ı da, Suriye'yi de 
rahatsız ettiği gibi, dünya çözemediği pekçok sorununa bir yenisini eklemek gibi bir durumla karşılaşır. Bu çeşit düşünceler var. Ve bu şimdi enternasyonalize olmuştur. Bu düşünceler daha çok biraz önce anlatmaya çalıştığım serbest toplumlarda çeşitli kişilere mal olmuştur. Basında da vardır. Başka ülkelerin 
basınında, aydınlarında hatta parlamentolarında vardır. Ama gayet tabii ki, böyle bir şeye karşı Türkiye'nin ne kadar hassas olduğunu herkes biliyor. Sanıyorum ki Türkiye'nin hassasiyeti Türkiye güçlü kaldığı müddetçe caydırıcılıktır. Tabii ki bunu söylemekle yetinmiyoruz. Diplomasinin verdiği bütün imkanları 
Türkiye kullanacaktır. Burada yapılacak bir şey çok büyük sıkıntılara sebep olur. Türkiye'yi rahatsız edecek birtakım tavır ve tutumlara da bazı ülkelerin girmemesi lazımdır. Onun içindir ki biz kendi gücümüzü ve kendi kudretimizi muhafaza ettiğimiz sürece, sanıyorum ki, kimse böyle bir şeye cüret ve 
cesaret edemeyecektir. 

Cumhurbaşkanı Süleyman Demirci, İran'la ilgili olarak bir kurmay albay tarafından yöneltilen bir soruya, iddiaların tam aksine, tarihî öneme haiz şu cevabı veriyordu: 

SORU: Yunanistan, Suriye ve İran'ın PKK'ya ve Türkiye aleyhtarı her türlü verdikleri destekleri de göz önünde bulundurarak Türkiye'nin takip ettiği dış politika hakkında değerlendirme yapar mısınız? 

CEVAP: İran'da devlet var. Bu devlet uzun zamandan beri var. Rejim değişse bile devlet geleneği var. Devletten devlete söylenen şeyler ikili söz olamaz. 
Çünkü söylenen şeyin doğruluğu yanlışlığı ortaya çıkar. Benim söylediğim şey Türkiye'yi bağlar. Ben Türkiye adına konuşurken 100 seneyi düşünerek konu- şuyorum. Yani 100 sene içinde benim söylediğimin yanlışlığı iddia edilememeli dir. Biz İran'la fevkalade iyi münasebetler içerisindeyiz. Devlet Başkanı Sn. Rafsancani ile ben şahsen birçok kere bu meseleyi konuştum. Ve kendilerinin bu PKK çetesine, bu canilere en ufak şekilde göğüs açmamalarını, en ufak bir şekilde destek vermemelerini söyledim. Ama söylediği şudur: Bunlar bizde yok. Gösterin, nerede varsa gidip biz onları lazım geldiği şekilde tedip edelim. Ama bu o kadar kaygan bir olay ki şuradadır dediğin gün bir yerde ertesi gün başka 
yerde. Bizim dağlar gibi onlarda da var. Binaenaleyh, o dağlarda birtakım adamlar var. Biz bu adamları her defasında İran'a söylüyoruz. Şu dağda var. Şurada var. Burada var. Binaenaleyh, İran'ın bunlara destek verdiği şeklindeki bir yorum yerine, İRAN ÎLE TÜRKİYE BU MESELELERDE FEVKALADE İŞBİRLİĞİ İÇERİSİNDEDİR diyebiliriz. VE BU İŞBİRLİĞİ BAŞARIYA  GÖTÜRECEKTİR. Iran bizim 360 senedir hiç silahlı çatışmamız olmamış bir komşumuzdur; Kasr-ı Şirin'den beri. Binaenaleyh Iran, hem büyük devlettir hem de büyük komşumuzdur. 

Demirel: "Apo'nun Telefon Numarasını Hafız Esad'a Verdim!" 

CUMHURBAŞKANI Süleyman Demirel, Suriye konusunda V_>da oldukça ilginç bir anısını anlatıyordu karşısındaki üst düzey subaylara: 

"Suriye'ye gelince ben kendim gittim. Başbakan olarak Sayın Hafız Esad'a Türkiye'deki çocukları, kadınları, askerlerimizi, polislerimizi, öğretmenlerimizi şehit eden bu çeteye destek olma' dedim. "Kesinlikle. Ben hiç Türkiye'deki kardeşlerimizin kanının dökülmesini ister miyim?" dedi. Sonra dedim ki 
"Bunların başı olan zat Suriye'dedir". "Hayır" dedi. Ben de şöyle bir kağıt çıkardım. Kendisine dedim ki: 

"işte telefon numarası. Lazkiye'nin filanca köyünde şu telefonda, aniden şuradan telefonu çevirenin karşına çıkacaktır. Aldı cebine koydu ve konuşmayı başka bir safhaya taşıdı. Suriye açıklıkla söylüyorum ki bunlara destek vermiyorum diyor. Hep onlarla da konuşuyoruz, ama biz biliyoruz ki, bu adamların önemli 
bir kısmı burada barınıyor." 

Cumhurbaşkanı Demirel'e askerler tarafından sorulan sorular konunun ne denli hassas ve ne denli ciddiye alındığını gösteriyordu. Diğer taraftan Cumhurbaşkanı Demirel Türk kamuoyunun bildiklerinin aksine kurulması planlanan Kürt devleti projesine karşı Türkiye'nin İRAN'LA İŞBİRLİĞİ İÇERİSİNDE OLDUĞUNU söylüyordu. Suriye ile ilgili olarak da PKK'yı açıkça desteklediğinden ziyade, PKK'nın Suriye'de barındığından bahsediyordu. Oysa Türkiye'nin en önemli müttefiki ABD'nin niyetinin hiç de iyi olmadığını gösteren yığınla belge bulunuyordu Genelkurmay'ın kasalarında... 

Oramiral Erkaya: "Savaşın Eşiğindeyiz" 

EMEKLİ Oramiral Güven Erkaya, 12 Eylül 1995 tarihinde göreve gelmesinden kısa bir süre sonra, Kuzey Deniz Saha Komutanlığı personeline Türk devletinin bu konuya ne denli hassas olduğunu şöyle anlatıyordu: 

"Kuzey Irak'taki Kürt meselesi, federasyon mu kurulacak, konfederasyon mu kurulacak, yoksa özerk, müstakil bir devlet mi kurulacak, Saddam giderse ne olacak, gitmezse ne olacak? Saddam giderse Kuzey Irak ne hale gelir? Bu bölgedeki gelişmeler Türkiye'yi hem PKK terörü açısından hem de burada 
oluşacak yeni bir siyasi oluşum nedeniyle çok yakından ilgilendiriyor. Türkiye'nin veya Irak'ın veya Suriye'nin istemediği bir siyasi oluşum olursa, bunun bölgeyi tekrardan sıcak bir savaşın eşiğine getirmesi mümkündür. Türkiye'nin buradaki politikası, Irak'ın devlet bütünlüğünün, toprak bütünlüğünün sağlanmasıdır. Ancak bu toprak bütünlüğünün nasıl, hangi modelde sağlanacağı henüz net bir şekilde ortaya konulabilmiş değildir. Müstakil bir Irak 1990 öncesi Irak'ı mı olur, yoksa yeni bir Irak mı olur, Saddam'ın yerine gelecek olan kişi seçilmiş mi olacaktır, yoksa seçilmemiş mi olacaktır? Seçilmemişse, bu nasıl bir Irak meydana getirecektir? Talabani ile Barzani şu anda Amerika ile nasıl bir anlaşma yapmıştır? Saddam gittikten sonra nasıl bir Kuzey Irak çıkacak ortaya? Kuzey Irak'taki petrol nasıl paylaşılacak? Bunların hepsi şu anda cevabı olmayan sualler, Hepsinin yakinen takibi ve değerlendirilmesi gerekir. Çünkü gelişmeler Türkiye'nin tam istediği şekilde ortaya çıkmayabilir. Ve bu da Türkiye'yi bir oldubitti ile karşı karşıya bırakabilir. Bu karşı karşıya kalış sonunda Türkiye silahlı çatışmaya girer mi girmez mi, buna cesaret eder mi etmez mi, buna müsaade ederler mi etmezler mi, bu Türkiye'yi uğraştıracak olan çok 
önemli konulardan bir tanesidir." 

6 CI BÖLÜM İLE DEVAM EDECEKTİR.,


***

ARMAGEDON Türkiye-İsrail Gizli Savaşı BÖLÜM 4

ARMAGEDON Türkiye-İsrail Gizli Savaşı BÖLÜM 4



Dördüncü Bölüm 

...VE HERZOG TÜRKİYE'YE GELİYOR 


İŞİN ilginç tarafı, Pentagon tarafından hazırlanan söz konusu raporun basına sızmasına eş zamanlı olarak Bush'un özel temsilcisi Armigate, Kudüs'e gidiyor ve bölge için bir ABD-İsrail stratejik işbirliği kararı ilan ediliyordu. Cumhurbaşkanı Herzog da kısa bir süre sonra Türkiye'ye gelerek, bu işbirliğinin Türkiye 
ayağını pekiştirmeye çalışıyordu. İşte tam bu hengamede Türkiye kendisini hummalı bir tartışmanın içinde buluyordu. Kimileri Türkiye'nin bir süper güç olduğu bölgede, aktif roller alması gerektiğini söylerken, kimileri de ABD-İSRAİL-TÜRKİYE kombinezonu şeklinde değerlendirilen bu birlikteliğin Türkiye 
açısından neyle sonuçlanacağı belli olmadığı gerekçesiyle bu tür politikalardan şiddetle kaçınılmasını savunuyordu. 

İşte bu sırada İkinci Cumhuriyet tartışmaları başlıyor, Türkiye'nin artık kabuğundan sıyrılması gerektiği, bölgede uygulanabilecek aktif ama aynı zamanda son derece tehlikeli politikaların zemini hazırlanmak isteniyordu.Tam da bu tartışmalar yaşanırken Özal, Kürt pandora kutusunu açıyordu. Kuzey Irak'ta de facto (fiilen) özerk bir Kürt bölgesinin kurulmasına izin veriyor, iki Iraklı Kürt grubu ile doğrudan düzenli temasa geçiyordu. Nitekim bu grupların liderleri bir kaç kez Ankara'yı ziyaret etmiş ve daha da önemlisi, 

Özal bağımsızlık yönünde önemli bir adım sayılabilecek Kuzey Irak'taki seçimlerin yapılmasına ses çıkarmamıştı. Hatta Demirel bile Kürt liderlerle görüşerek Kuzey Irak'ta bir bağımsız Kürt devleti kurmayacakları ve PKK'yı destekleme- yecekleri taktirde kendilerine belirli bir eylem ve statü vermeyi 
teklif ediyor, daha da ileri giderek Irak Kürtleri'nin Ankara'da büro açmalarına izin veriyordu. O sıralarda pek çok kişi Özal'ın Kürt konusunu bu aşamaya getirmesini doğru bulmuyor ve bunun Türkiye'deki Kürtler'i de etkileyeceğinden endişeleniyordu.

Abdullah Öcalan: "ABD'ye Karşı Değiliz" 

NİTEKİM bölgede ABD güdümünde yeni bir yapılanmaya gidildiğini anlamakta gecikmeyen PKK lideri Abdullah Öcalan ABD ilgili son derece ilginç sözler söylüyordu. 5 Şubat 1992 tarihli Yeni Günaydın gazetesinde "Apo, ABD'ye Göz Kırptı" başlıklı Washington kaynaklı bir haberde şu ifadeler yer alıyordu: 
"ABD'nin New York kentinde bulunan Kürtoloji Enstitüsü'nün yayın organı Kürt Times dergisine görüşlerini açıklayan Abdullah Öcalan, PKK'nın hiçbir ABD vatandaşını düşman görmediğini ve şimdiye kadar da hedef almadığını söyledi. Öcalan, ABD'nin PKK ile ilişkileri yüzünden Suriye'yi suçlamaya da hakkı bulunmadığını belirterek ABD'den tarafsızlık beklediklerini belirtti. ABD'nin Kürt politikası yüzünden bir gün bölgeden dışlanabileceğim belirten Öcalan; Iran, Suriye, Irak ve Türkiye'de Kürt meselesiyle ilgili samimi politikalar üretmesi gerektiğini, öneri geldiği takdirde ABD ile derhal diplomatik ilişkiye geçebileceklerini söyledi." Marksist-Leninist Abdullah Öcalan, ABD'nin bölgedeki niyetini anlıyor ve ABD'ye yanaşmak için kollarını sıvıyordu. Nitekim, Kasım 1991 tarihinde de PKK'nın yayın organı olan Serxvebun dergisinde Öcalan, ABD ve NATO'ya ilişkin görüşlerini şöyle açıklıyordu: 

"Dünya konjonktürünün değiştiği böylesi bir aşamada ABD'nin Türkiye'deki karşı devrimi eskisi gibi finanse edeceğini sanmıyorum. ABD Türkiye'ye yeni büyükelçisini yollarken, kendisine "Git orada bir devrim olacak. Bu devrim biraz Çekoslavakya ve Doğu Almanya'da gerçekleşen devrimlere benzesin" 
diyor. Sözkonusu elçi eski Bern Büyükelçisi'dir. ABD şimdi Türkiye'de bir devrim bekliyor. Büyükelçi'sine bu devrimi kontrol etmesini söylüyor ve fazla anti- Amerikancı olmaması için uyarıda bulunuyor. Dediğim gibi, ABD, Türkiye'de bir "devrim" beklentisi içindedir. Bir kez Türkiye üniter devlet yapısını ABD'ye dayatamaz. ABD bundan böyle Türkiye'den üniter devlet anlayışını terk etmesini ve federasyondan bağımsızlığa kadar kendisini açık tutmasını isteyecektir." 
Marksist-Leninist Abdullah Öcalan, bayrağındaki orak-çekici bir yana iterken açıkça Kuzey Irak'ta ABD öncülüğünde kurulacak böylesi bir denklem içinde "ben de varım" diyordu. Aradan birkaç ay sonra PKK'ya yakınlığı ile bilinen Halkın Emek Partisi'nden beş kişilik bir heyet ABD Dışişleri Bakanlığı tarafından ABD'ye davet ediliyordu. Sözkonusu gezide Diyarbakır Milletvekili Leyla Zana, Mardin Milletvekili Mehmet Sincar, Van Milletvekili Remzi Kartal ile HEP Genel Sekreter yardımcıları Cabbar Leygara ve Murat Bozlak yer alacaktı. ABD böylelikle Abdullah Öcalan'ın çağrısına kulak veriyor, bölgede gitmek istediği yapılanmanın ipuçlarını veriyordu. 

O günlerin en popüler sorularından biri şuydu: "Türkiye, güneyinde bir Kürt devletinin kurulmasına mı, yoksa bir Kürt devletinin PKK tarafından kurulmasına mı karşıydı?" Türk kamuoyu o günlerde bu sorunun cevabını ararken devleti yönetenlerin çoğuna göre cevap belliydi: "Türkiye hangi şartlarda olursa 
olsun bölgede bir Kürt devletinin kurulmasına karşı olmalıydı." Çünkü böyle bir hareketin kendi topraklarının bir kısmına malolabileceği düşüncesi zihninin hemen her köşesini sarmıştı. Oysa bilindiğinin aksine öyle düşünmeyen bazı komutanlar da vardı. 

Özal Amerikancı mıydı? 

İSRAİL Cumhurbaşkanı Herzog'un Türkiye ziyareti ile temelleri atılan Türkiye- İsrail yakınlaşmasının ardından Türkiye yavaş yavaş yol ayrımına girmeye başlıyor, Cumhurbaşkanı Turgut Özal'ın öncülüğünde bölgede adeta bir ABD jandarmalığı anlamına da gelebilecek ABD'nin bölgedeki egemenliğini artıracak 
ve sonuçta neyle karşılaşılacağı belli olmayan bir sürece olanca gerilimiyle girmeye başlıyordu. Turgut Özal, bu politikalar yüzünden son derece şiddetli eleştirilere hedef oluyordu. Çünkü görünüşte Çekiç Güç'ün Türkiye'de konuşlanmasına o sebep olmuştu. Dolayısıyla Türkiye'nin bölünmesiyle 
sonuçlanabilecek bir geleceğin de sorumlusu o olacaktı. 18 Temmuz 1991 tarihinde o günlerde muhalefette olan Erdal İnönü şöyle diyordu: "Çekiç Güç'ün bir kumandanı var. O gücün kumandanına biz kendi gücümüzü veriyoruz, işte bunlar bizi savaşa götürecek şeyler. Türkiye bu konuşlandırmadan süratle 
kurtulmalıdır." 

Süleyman Demirel'se, "Yoksa sayın Özal ve iktidarı Türkiye'nin savunmasını ihaleye mi çıkardı? Bizim bildiğimiz savunma millidir" diyordu. 

Durum gerçekten böyle miydi? Çekiç Güç'ün Türkiye'ye gelmesini ve bölgede aslında Türkiye'nin taraftar olmadığı politikaların uygulanmasına o mu sebep olmuştu? Türkiye'yi ABD-İsrail ikilisinin dümen suyuna 
sokan Özal mıydı? 

Çekiç Güç'ü Türkiye'ye Kim Getirdi? 

DİKKATLİ bir gözle incelendiğinde durumun hiç de öyle olmadığı anlaşılacaktı. 2 Ağustos 1990 tarihinde Kuveyt'i işgal eden ve bunun sonucu olarak ABD liderliğindeki müttefiklere yenilen Saddam, ateşkesten hemen sonra Kuzey'de isyan eden Kürtler'in üzerine helikopterleriyle yürümüş ve kimyasal silahlarını Kürtler'in üzerinde kullanmıştı. Bundan büyük zarar gören yarım milyona yakın Kürt de can havliyle Türkiye sınırına dayanmıştı. Türkiye o kadar zor ve çaresiz bir durumdaydı ki ne yapacağını adeta şaşırmıştı. Alacak olsa Türkiye bundan son derece zararlı çıkacaktı. Üstelik kamuoyu 1988 yılında peşmergelerin alınmasından son derece rahatsızdı. Nitekim bu dönemde PKK'nın eylemleri tırmanışa geçmişti. Yani peşmergeler PKK'ya yataklık etmişti. Almasa, bu kez Batı dünyası Türkiye'yi soruna duyarsız kalmakla suçlayacaktı. Çözüm belliydi. Özal bu yüzden ABD'den konu ile ilgili yardım talebinde bulunmak zorunda kalmış ve bu insanların yeniden topraklarına dönebilmeleri için bir güvenlik kuşağı oluşturulmasını istemişti. Dolayısıyla Özal, daha sonra Türkiye'nin başına bela olan Çekiç Güç'ün Türkiye'ye gelmesine sebep olmuştu. 

Oysa ABD bu süreci pekala önleyebilirdi. Çünkü Iraklı generaller General Schwarzkopf'tan yaralı ve diğer Irak askerlerini taşımak için helikopterler kullanma konusunda İzin İstiyordu, Yılların askeri, Körfez Savaşı boyunca NATO'nun Çevik Kuvvet'ini yönetmiş Orgeneral Schwarzkopf, üstelik bütün istihbarat birimleri bu konuya yönelmişken, Irak'ın bu helikopterleri bölgedeki Kürtler'e karşı kullanabileceğini nasıl olmuş da düşünememişti? 

ABD, çok açık bir şekilde, ilkin sağladığı güven dolayısıyla Şiiler'i ve Kürtler'i ayaklandırmış, ardından da Iraklı generallerin helikopter kullanma talebine olumlu yanıt vererek, Çekiç Güç'ün bölgeye konuşlanmasının zeminini hazırlamıştı. Nitekim kısa bir süre sonra bu bölgede ABD adına çalışan binlerce 
ajanın bulunduğu ortaya çıkmıştı. 

O halde Çekiç Güç'ün bölgeye konuşlanması sadece Turgut Özal ile açıklanabilir bir şey değildi. Öyle olsa idi 20 Ekim 1992'de yapılan genel seçimler sonucunda, iktidarı devralan Süleyman Demirel ile Erdal İnönü, muhalefetteyken karşı olduklarını apaçık belli ettikleri Çekiç Güç'ü kolaylıkla gönderebilirlerdi. 
Ancak öyle olmadı. Şöyle diyordu Demirci: "Batı'yı bilhassa ABD'yi yanımızdan fazla uzaklaştırmamız gerekir. Bizim Batı ile çok işimiz var. Batı'ya teslim olmamalıyız, ama işimizi de sürdürmeliyiz. Benim Batı'ya 50 milyar dolar borcum var. Ya öde diye üzerimize gelirse?" (Milliyet, 12.9.1991) 

Demirel kısa bir süre önce Çekiç Güç ile ilgili söylemiş olduğu sözleri unutmuş, Çekiç Güç'ün aslında sadece Özal'la açıklanabilecek bir şey olmadığının ipuçlarını vermişti. Muhalefetteyken Çekiç Güç'ü apaçık eleştirenler nedense iktidarda iken aynı cesareti gösteremiyorlardı. Nitekim bu politikalar yavaş yavaş ürünlerini vermeye başlamıştı. Önce Kuzey Irak'ta başta ABD* olmak üzere çeşitli ülkelerden uzmanların izlediği seçimler yapılmış, ardından hükümet kurulmuş ve devlet olmanın ilk adımları atılmıştı. 

Siyasi cambazlığıyla bilinen ve kamuoyunda siyasi fahişe olarak adlandırılan Celal Talabani "Keşke Türkler kadar özgür ola-bilsek" diyerek Kuzey Irak'ı Türkiye ile bir federasyon altında birleştirmek istiyormuş izlenimi veren sözler ediyordu. Ardından Iraklı Kürt liderlere diplomatik pasaport verecek kadar sahip çıkıldığı bütün dünya kamuoyuna duyuruldu. Bununla birlikte bir Kürt devletinin kurulmasına Türkiye'nin seyirci kalmasını sağlayacak bütün her şey hazırlandı. Çünkü dönemin CIA Türkiye Masası Şefi Graham Fuller ABD'nin konuya ne kadar önem verdiğini, apaçık tehdit edecesine, şu şekilde ifade ediyordu: 
ABD Tehdit Ediyor : "Sakın Engellemeye Çalışmayın!" 

EĞER Ankara bu süreci durdurmaya çalışırsa ortaya çıkalı çak sonuç tehlikeli ve masraflı olabilir. Böyle bir deneme sadece Türkiye'nin önemli bir parçasını kaybetmesine yol açmayıp, kaçınılmaz olarak Türkiye'nin diğer bölgelerine dağılmış Kürt topluluğun da istikrarsızlığına sebep olacaktır. Kürt sorunu, 
Türkiye'nin gelecekteki istikrarı, bölgedeki rolü ve Batı ve ABD ilişkileri için büyük Önem taşımaktadır." (Graham Fuller, Harp Akademileri Y.) 

Diğer taraftan ABD'nin bölge üzerindeki bu hesaplarının yıllar öncesine dayandığı da biliniyordu. ABD'li stratejistlere göre bölgenin (Noam Choamsky, Kader Üçgeni, sh. 535) Osmanlılaştırılması adını verdikleri şey, İsrail açısından uzun vadede akla yatkın bir hedef olabilirdi. Amaç güçlü bir merkez, (önce ABD 
destekli İsrail, sonra da Türkiye) ve büyük bölümüyle, tercihen birbirlerine hasım olan etnik-dini cemaatlere bölünmüş bir bölgeyle, Osmanlı imparatorluk sistemine benzer bir yapının ihyasıydı. Böylelikle civardaki devletler sürekli olarak istikrarsız kalacak ve İsrail'in güvenliği sağlanmış olacaktı. (Bu konuya 
ileride geleceğiz.) 

Noam Choamsky, Kader Üçgeni adlı kitabında, eskiden İsrail Yabancılar Bürosu'nda çalışmış Oded Yinon'dan şu sözleri naklediyordu: "Diğer cephelerde de aynı yaklaşım geçerlidir; Lübnan, Suriye, Irak ve Arap Yarımadası, Osmanlı döneminde Doğu Akdeniz sahillerinin durumu gibi, dini ve etnik küçük 
'parçalara' ayrılmalıdır." Sözün kısası ABD, Ortadoğu'da yeni bir yapılanmaya gidiyor ve bunu engellemeye çalışacak bütün güçleri apaçık tehdit ediyordu. Bu yüzden muhalefetteyken Çekiç Güç'ü son derece ağır sözlerle eleştirenler, iktidardayken onu göndermeye çalışmaktan dahi korkuyorlardı. 

Hava Kuvvetleri'nde görevli Albay Mehmet Kocaoğlu'na göre Çekiç Güç'ün bölgedeki varlık sebebini aslında Körfez Savaşı'na kadar götürmek mümkündü. Kocaoğlu'na göre, Ortadoğu petrollerinin ABD ve Batı pazarlarına akışının 
kesintisiz devam etmesi bir ABD reel politiğiydi ve bölgenin jeostratejik konumu ve sahip olduğu zengin petrol rezervlerinden dolayı Ortadoğu, özellikle Körfez Bölgesi ve çevresi ABD milli güvenliği ile ilişkili bir hale gelmişti. Albay Mehmet Kocaoğlu şöyle diyordu: 

"Başkan Nixon, ABD'nin ve özgür dünyanın Ortadoğu'daki ulusal çıkarları bölgede barışın herhangi bir ülke tarafından bozulmamasına bağlıdır. Herhangi bir gücün, Ortadoğu'da hâkim duruma gelmek istemesi, bölgedeki uyuşmazlıkları ve gerginlikleri şiddetlendirecektir. ABD ile özgür dünya ülkelerinin güvenlikleri olumsuz yönde etkilenecek ve dünya barışı tehlikeye girecektir. Başta ABD olmak üzere sanayileşmiş ülkeler için önemi açık ve net bir biçimde ortaya konmuştur. Aynı mesajı, J. Car-ter, başkan olduğu zaman 1980'de vermişti. Körfez Savaşı'nın siyasi kahramanları Başkan Bush ve Dışişleri Bakanı J. Baker'ın da tıpkı öncekiler gibi 'bölgede petrol üreten ülkelerin ABD ile dost olmak zorunda olduğu, ABD'ye karşı tutum ve davranış içine giremeyeceği ni' açıkça vurgulamış olmaları Ortadoğu petrollerinin barış ve güven içinde Batı pazarlarına akmasını önleyecek hiçbir girişime ABD'nin müsaade etmeyecek  olması, onun değişmez stratejisi haline gelmiştir. 

BU STRATEJİYE AYKIRI DAVRANAN HER ÜLKENİN BAŞINA HER TÜRLÜ ÇORAP ÖRÜLEBÎLİR. 

Kuzey Irak'taki oluşum, işte bu Amerikan reel politiğinin ta kendisidir.
Körfez Savaşı'nı Yeniden Okumak ''

ALBAY'IN sözleri bu kadarla da kalmıyor: "Kuzey Irak'ın" yani bir Kürt Devleti'nin oluşması süreciyle sonuçlanan Körfez Savaşı'nın arkaplanıyla ilgili oldukça ilginç saptamalarda bulunuyor: 
"Irak, Ağustos 1990'da işgal ve ilhak ettiği Kuveyt'i elinde tutabilseydi, dünya petrol rezervlerinin yüzde yirmisine sahip olacaktı. Irak'ın hedefi ve amacı gerçekten büyük seçilmişti. Elde ettiği ekonomik güçle, sadece bölgede değil, tüm dünyada etkin ve başat bir güç haline gelecekti. Hatta Saddam, Kuveyt'i ele geçirerek, dünyanın bir nevi petrol gücü haline gelmeyi tasarlamıştı. Oysa bu bir rüya idi. Çünkü, başta ABD olmak üzere bütün Batılı ülkeler Ortadoğu petrolünün kendi pazarlarına uygun fiyatlarla akması için her türlü yöntemi kullanmaktan ve hatta savaş yapmaktan bile çekinmemişlerdir. Yerleşik petrol düzeni ile ona bağlı istikrarın bozulmasına hiçbir zaman izin vermemişlerdir. Gelecekte de vermeyeceklerdir. 

Bazı iddialara göre Irak'ın Kuveyt'i işgalini önceden bilen ABD bir taşla iki kuş vurmuş oldu. Irak'ın, Kuveyt'i işgal ederek petrol rezervleri bakımından tekel oluşturması, bölgede ve Arap aleminde lider olma heveslerini kırmakla kalmadı, ABD'nin bölgede sürekli kalmasını meşru hale getirmiş oldu. Kuzey Irak'taki bugünkü oluşum tamamiyle bu stratejik hatanın bir sonucudur." 

Yani Saddam tam da ABD-lsrail ikilisinin istediğini yapmıştı. İşin garip tarafı ABD ve İsrail, Körfez Savaşı başlamadan önce Kuveyt'in yanında olduklarını 
söylemelerine rağmen Irak'ı silahlandırmaya devam etmiş oluşlarıydı. 1991 yılında Ana Britannica'nın, ana yıllığının, 106. sayfasında şöyle deniyordu: 
"Amerika Birleşik Devletleri ve müttefikleri, Irak'a savaşın başladığı tarih olan 2 
Ağustos 1990'a kadar en gelişmiş silahlar ve silah üretim olanakları sunmayı sürdürmüşlerdir." 

Amerika'nın en saygın gazetelerinden olan Washington Post'un bir haberine göre de, Saddam Hüseyin ile CIA, Körfez Savaşı öncesinde bilgi alışverişinde bulunmuştu. Yani Bush yönetimi, Saddam'ın Kuveyt'i işgalini engellemek bir yana, gönderdiği CIA ajanlarıyla, Irak ordusunu teknik ve taktik açılardan eğitmişti. (Meydan, 30 Nisan 1992) 

Nitekim 2 Ağustos 1990'da Saddam'ın Kuveyt'i işgal ettiğini açıklamasıyla kötü bir dönemden geçen neredeyse tümü Yahudi olan Amerikan savaş sanayii rahat bir nefes alabilmiş, silah satışlarının artmasıyla birlikte borsalardaki hisse senedi değerleri de yükselmişti. 

Örneğin, Lochead Şirketi Başkanı Daniel Tellep, 24 Şubat 1991 tarihinde, Ekonomik Panaroma'ya şunları söylüyordu: "Şirketlerin satış ve kârları düştükçe düşmüş, hisse senetlerinin değeri azalmıştı. Ama şimdi, birdenbire her şey yoluna girdi. Gelecek yıl için inanılmaz büyüme fırsatları görüyorum. 
Bu savaştan kârlı çıkan, İran-Irak savaşında olduğu gibi yine aynıydı. 7 Aralık 1986 tarihinde İsrail Savunma Bakanı Ariel Şaron şöyle diyordu: 

"İranlılar ile Iraklılar birbirlerini öldürdükleri müddetçe, geceleri rahat uyuyabiliriz." 16 Şubat 1991 tarihli Sabah Gazetesi'nde yayınlanan haber-de de savaşta en çok kazanan şirketlerin Yahudi şirketleri olduğu belirtiliyor ve birer birer isimleri veriliyordu. Pentagon 1989 yılında 129 milyar dolarlık silah siparişi vermişti ve bu silahların da Körfez Savaşı'nda kullanıldığı biliniyordu. Pentagon 
elindeki savaş stoklarını bitirmeden savaşa ara vermek istemiyordu. 

Pentagon'un verdiği silah siparişleri içerisinde en ağırlıklı olanları 8.6 milyar dolarla üç Yahudi firması olan Mc Donnel Douglas, General Dynamics, General Electric bulunuyordu. 

Daha da ilginci Kuveyt'in imarını da Yahudi şirketleri üstleniyorlardı.(General Motors, Chrysler, Motorola, Kenet, FMC Corporation, Betchel, Ford, Mitel, La France, Raythelon, Caterpillar) 

10 Mart 1991 tarihinde Ekonomist Dergisi'nde geçen ifadeler aynen şöyleydi: 
"Kuveyt'in imarı için yapılacak harcamaların 60 milyar doları aşacağı tahmin ediliyor. Bu da yüzyılın en büyük inşaat projesinin uygulamaya konması anlamına geliyor. Manş Tüneli inşâsını bile gölgede bırakan Kuveyt'in imarı projesi, muazzam mali portresi ve yaratacağı istihdam gücü nedeniyle bu işin içinde olanları bile şaşırtıyor." 

Ortadoğu'da çıkarılan bu savaş sonucu petrol gelirleri silaha ve ülkelerin imarına harcanmış, böylece bu ülkelerin ekonomik ve siyasi açıdan güçlenmesi engellenmişti. 10 Ocak 1992 tarihli Ekonomik Panaroma konuyla ilgili şu yorumu yapıyordu: "Kuveyt'in Irak tarafından işgalinden bu yana petrol giderlerini en çok artıran ülke konumundaki Suudi Arabistan'ın elde ettiği kâr fazlası 17.9 milyar dolar, uğradığı kayıp ise yaklaşık 30 milyar dolardır. Yeni alınan silahlar, ülkede konuşlanmış bulunan Amerikan ordusu ve kendi askeri gücü için yapılan 
harcamaların Suudi Arabistan hükümetine beş aylık faturası 30 milyar dolar olmuştur... İran ise petrolden gelen parayı ülkesinin yeniden inşası için harcamıştır... Petrol gelirinden ne yatırım ne de tasarruf yapabildi. 
Bütün para başta IMF, Dünya Bankası ve büyük bankalar olmak üzere kreditörlere ve silah tüccarlarına gitti." (Şeytan'ın Dini Masonluk, Bilim Araştırma Grubu). Başbakan Yitzak Şamir, bir keresinde şöyle diyordu: "Saddam psikolojik açıdan ömrü boyunca İsrail'e faydalı olmuştur. Dünyanın, Araplar'a ve dolayısıyla Filistinliler'e nefret duymalarını sağlayacak sınırlı bir Körfez Savaşı, İsrail için faydalı olabilir. İsrail işgali altındaki topraklarda yaşayan Filistinliler güvenlik sebebiyle Ürdün'e gönderilebilirler. Saddam Hüseyin bu stratejik planlama için uygun bir katalizör." (2 Şubat 1991, Weiner, Türkiye İçin Milli Strateji, sh. 41) 

Wictor Ostarovsky, "By Way of Deception - Hile Yolu ile Savaş" adlı kitabından sonra yazdığı The Other Side. of Deception (Hilenin Öteki Yüzü) kitabında MOSSAD'ın Saddam Hüseyin'e bakışı ile ilgili bazı ipuçları veriyordu: "MOSSAD, Saddam Hüseyin'i Ortadoğu'daki en büyük fayda olarak görüyordu. 

Çünkü Saddam uluslararası politika açısından tümüyle irrasyoneldi ve MOSSAD'ın kullanabileceği bir aptallık yapmaya çok yatkındı." Ostarovski şöyle devam ediyordu: 

"MOSSAD liderleri, eğer Saddam'ı yeterince korkunç göstermeyi başarırlarsa ve onun Körfez petrolü için bir tehlike olduğu -ki Saddam daha önce bu konuda bir güvence olarak algılanıyordu düşüncesini yerleştirebilirse, ABD ve müttefiklerini Saddam'a saldırtabileceklerini hesaplıyorlardı." 

Turan Yavuz ise, Saddam'ın iktidarda kalmasının Yahudiler için ne kadar önemli olduğunu şöyle anlatır: "Körfez Savaşı'ndan sonra İsrail, bölge istikran açısından Saddam Hüseyin'in iktidarda kalmasını savunuyor ve istikrarın ancak, yarı güçlü bir Saddam ile sağlanacağına inanıyordu, İsrailli diplomatlar bu mesajı tüm dünyaya yaymakta gecikmediler. Körfez Savaşı'nın Tevrat'ta bir karşılığı var mıydı? Bilim Araştırma Grubu'nun yapmış olduğu son derece kapsamlı araştırmaya göre, evet..." 


5 Cİ BÖLÜM İLE DEVAM EDECEKTİR.,

***

ARMAGEDON Türkiye-İsrail Gizli Savaşı BÖLÜM 3

ARMAGEDON Türkiye-İsrail Gizli Savaşı BÖLÜM 3




Üçüncü Bölüm 

YENİ ORTADOĞU RESMİ; MİTLER VE TÜRKİYE 

"Mısır Irmağından büyük ırmağa, Fırat nehrine kadar bu diyarı senin zürriyetine verdim." Tekvin, 15/18 
ASLINA BAKILIRSA, bölgedeki ABD'nin çıkarları İsrail'in çıkarlarıyla örtüşüyordu. Kaçınılmaz bir zorunluluktu bu. işte bu örtüşen çıkarlar da kaçınılmaz bir şekilde Türkiye'ye İsrail'i dayatıyordu. ABD başkanlarından Carter'ın "İsrail'in başarısı politik bir mesele değildir. Olması şart olan bir inançtır" sözü ABD'nin İsrail'le olan ilişkisini gözler önüne seriyordu. Şöyle diyordu Carter: "İsrail'i üzeceğime politik hayatıma son vermeyi tercih ederim." (Middle East Contemporary Survey, Colin Legum, sh. 30) 
ABD Parlamentosu'nda yaklaşık 20 yıl senatörlük yapan Paul Findley, ABD dış politikasının belirlenmesinde Yahudiler'in ne denli belirleyici olduğunu anlatan ABD'de İsrail Lobisi adlı kitabında son derece çarpıcı bazı gerçeklerin altını çiziyordu. Arap-İsrail anlaşmazlığının çözümü için özel bir çaba sarfeden ve bu amaçla İsrail işgali altındaki Lübnan'da bulunan Sabra, Şatilla, ve Tel-Zaatar kamplarını yakından inceleme gereği duyan Findley, Yahudi lobisinin yoğun ve ısrarlı kampanyası dolayısıyla sonunda seçimleri kaybetmişti. Nitekim İsrail lobisinden bir yetkili bu olayı şöyle değerlendiriyordu: 
"Sonunda Findley'i defettik. Rakibi Durbin'in harcadığı 750 bin doların 685 binini biz Yahudiler'den topladık ve onu defettik." 

İsrail Lobisi ile kararlı bir mücadeleye girmekte gecikmeyen, Findley, Lobi ile ilgili bütün kuruluşların faaliyetlerini tüm imkanlarını kullanarak araştıracaktı. Yaklaşık iki yıl süren araştırmasında Findley, ABD dış politikasının neredeyse Yahudi lobisi tarafından yönlendirildiğini iddia ediyordu. Kitabı tamamen 
bunların kanıtlarıyla dolu olan Findley, Demokratların İllionis vali adayı Adlai E. Stevenson'un başına gelenleri şöyle yazıyordu: 
"Stevenson, İsrail'in işgal ettiği topraklarda yerleşim bölgeleri oluşturmasını engellemeye çalışan bir de tasarı hazırlamıştı. Bu olay hem Carter hem de Reagan yönetimlerince yasadışı ve barışın önündeki en önemli engellerden biri olarak gösterilmişse de, yönetimler kınama mesajları yayınlamaktan başka hiçbir şey yapmamışlardı. Stevenson hazırladığı tasarı ile, İsrail yeni yerleşim bölgeleri kurmaktan vazgeçinceye kadar, yapılması düşünülen 150 milyon dolarlık yardımın dondurulmasını öneriyordu. Yardım tamamen dursun demiyor, sadece o yıl yapılması kesinleşen 2.18 milyon dolarlık yardımın bir kısmı dondurulsun diyordu. Tasarı hakkında konuşurken, Stevenson, İsrail'in aldığı Amerikan yardımının Amerika'nın tüm ülkeler için ayırdığı yardım bütçesinin yüzde 43'ünü oluşturduğunu özellikle vurgulamıştı: 

"İsrail'e gösterdiğimiz bu cömertlik ve önceliğin faturasını kendi insanlarımızın ekmeğinden keserek ve Amerika'nın özgür dünyadaki veya gelişmekte olan ülkelerdeki yaşamsal çıkarlarını tehlikeye atarak ödüyoruz. Eğer verdiğimiz para ve destek Ortadoğu'da istikrar sağlayacak ve İsrail'in güvenliğini garanti 
altına alacaksa bir işe yarar. Ama görünen o ki, verilen yardım ABD'nin İsrail'in güdümüne daha fazla girmesine, Ortadoğu'nun daha çok karışmasına, İsrail'in daha fazla tehlikeye düşmesine ve ABD'nin dünyadaki otoritesinin durmadan daha fazla kaybolmasına neden oluyor. Burada sorun İsrail'e yaptığımız 
yardım değildir. Sorun, İsrail'in barış çabalarına ve adaletin yerine getirilmesine ne kadar yardımcı olduğudur. Önerdiğim şey, İsrail hükümetinin, İsrail'in çıkarlarının bizimkilerle uyum içinde olması gerektiğini anlamaya çalışmasıdır." 

Tasarı, tıpkı Hatfield'inki gibi büyük çoğunlukla reddedildi. Oylamadan sonra birkaç senatör, Stevenson'ın yanına gelerek, "Adlai, çok haklısın ama neden sana karşı oy kullandığımızı anlarsın. Belki gelecek sefere" dediler. Hayır, Stevenson anlamamıştı. Stevenson Lobi'yi yeterince tanımıyordu daha. 
Lobi'nin başka bir "cephe"de işe koyulduğunu sonradan anlayacaktı. Bu cephe, Yahudi Lobisi'nin en güçlü olduğu cephelerden biridir, yani medya cephesi. Tasarıyı hazırlamasının nedenlerinden biri olarak da medyayı göstermişti. Çünkü halkın böylesine önemli bir konudan haberdar olmak isteyeceğini düşünmüştü. Ancak haber servisleri bu olayla hiç ilgilenmediler. Problemin önemli boyutlarından biri de budur. Sadece Amerikan politikacıları sindirilmemiş, Amerikan gazetecileri de sindirilmişlerdir. Anti-Stevenson kampanyasını yürütenler onu Araplar'ın yürüttüğü ekonomik şantajın destekleyicisi olarak 
da göstermeyi uygun buldular. Bu öylesine uydurma bir hikayeydi ki, anlamak için Stevenson'ın Senato'da görev yaptığı süredeki siciline bakmak yeterdi. 1977'de yürürlüğe giren ve Amerikan şirketlerinin Araplar'ın İsrail'e uyguladıkları ekonomik boykota katılmalarını yasaklayan yasayı hazırlayan kişiydi. Ama 
anti-kampanya yürütenler oturup Stevenson'ın hayatım yeniden yazdılar. Stevenson boykotu kaldırmaya çalışanları engellemekle suçlanıyordu. 

Aslında tasarının sağ salim yasallaşmasını sağlayan da oydu. Bu başarısından dolayı, Amerikan Yahudileri Konseyi'nden bir başarı plaketi ve bol bol övgü almıştı. Ulusal Yahudi Kuruluşları Konseyi'nin Başkanı Thedore R. Mann, Stevenson'a yazdığı bir teşekkür mektubunda, "örgütünün kendisine duyduğu 
minnettarlığı" aktarıyordu. Mann mektubunda, "Hazırladığınız tasarının yasallaşması, sadece Amerika'nın adalet için gösterdiği çabaların Amerikan Yahudileri tarafından bir kez daha anlaşılması için bir vesile olmamış, daha da önemlisi, ulusumuzun ilkelere ve ahlaka olan duyarlılığının da bir kez daha kanıtlanmasını sağlamıştır" diyordu. 

(...) Stevenson valilik seçimlerini eyalet tarihine geçen en az oy farkıyla kaybetti. Aradaki fark sadece 5.074'tü. Bu rakam 3.5 milyon olan toplam oy oranının yüzde onunun yedide birine eşitti. Time dergisinin yazdığı gibi, seçim günü öyle düzensizlikler ve karışıklıklar olmuştu ki, böyle şeyler yalnızca güldürü filmlerinde olabilirdi. Seçim öncesi Chicago'nun çeşitli bölgelerinde onbeş seçim sandığı anlaşılmaz bir şekilde ortadan yok oldu. Başka bazı sandıklar da sandık görevlilerinin arabalarında ya da evlerinde "unutulmuştu." Stevenson sandıkların yeniden sayılmasını istedi ama.İllionis Yüksek Mahkemesi 4'e karşı 3 oyla reddetti. Sandıklar gayri resmi olarak tekrar sayıldığında ise, aradaki farkın 5000'den 7000'e fırladığı görülmüştü. 

Seçim sonrasında, tarafsız bir Chicago gazetesinde yayınlanan başyazı, karalama kampanyasının seçimler üzerinde ne denli etkili olduğundan söz ediyordu: 

"Chicago bölgesi Yahudiler'inin son anda giriştikleri yoğun çaba, eski vali Thampson'ın koltuğuna göz dikmiş olan Adlai Stevenson'ın hevesini kursağında bıraktı. Seçimlere bir hafta kala, pek çok Chicagolu ve taşralı haham Stevenson'ın aleyhinde vaazlar verdiler. Yahudi yerleşim bölgelerinde binlerce el ilanı dağıtıldı. Herkes eski senatöre cephe almıştı." Yapılan saldırıları ayrıntıları ile anlatan yazı şöyle sona eriyordu: "Büyük bir kararlılıkla yürütülen anti-Stevenson kampanyası, Stevenson çoğu kez suçlamalara cevap vermediği için olsa gerek, başarıya ulaştı ve daha önceki Senato seçimlerinde ona ve politikalarına güvenen 248.000 seçmenin oylarını Thompson'a vermelerine neden oldu.' Kampanya yöneticisi Joseph Novak, "Eğer o karalama kampanyası olmasaydı, Stevenson bugün koltuğunda oturuyor olurdu" diyor. Chicago'nun uzak yörelerinde, seçimi alacaklarından emin oldukları Highland Park ve Lake Count gibi yerlerde bile yenilmişlerdi. Halkla İlişkiler sorumlusu Rick Jasculca, 
"Kesinlikle arkadan vurulduk, kesinlikle" diyor ve "Beni rahatsız eden asıl şey, Philip Klutznick'in dışında hiçbir Yahudi liderin veya hahamın, Stevenson'ın İsrail düşmanı olduğu saçmalığını yalanlamaması" diye ekliyordu. Amerikan-İsrail Halkla İlişkiler Komitesi(AlPAC)'ın başkanı Thomas A. Dine, gözleri pırıl pırıl, zaferin tadını çıkararak konuşuyordu: 

"İsrail'e yönelik düşmanca tutumu onu ona seçimi kaybettirmiştir. İllionisli Yahudi yurttaşların oyları onu defetmeye yetti." 

Tıpkı Dine gibi, Stevenson da Yahudiler'in seçimi kazanama-masında önemli rol oynadıklarını düşünüyordu: 

Stevenson'ın İsrail Lobisi'nin ABD politik hayatını nasıl etkilediği üzerine yaptığı yorum ise şöyle: 

"Korkunç bir sindirme harekatı var ve Amerika'daki pek çok azınlıktan biri olan Yahudi azınlığın eylemcileri ve lobicileri, İsrail hükümetinin aldığı her kararı, yanlış ya da doğru, destekliyorlar. Bu işi yaparken öylesine hırçın ve kararlı yapıyorlar ki, hem insanları sindiriyorlar hem de azınlık olmalarına karşın tüm Amerikan politik hayatını etkiliyorlar. Başka bir deyişle, ABD'deki Yahudi cemaati İsrail'dekinden çok daha güçlü ve tek merkezli. İsrail Başbakanı'nın, Ortadoğu sorunları konusunda Amerikan dış politikası üzerindeki etkisi, kendi hükümetinin üzerindeki etkisinden genelde çok daha fazla." (ABD'de İsrail Lobisi, Pınar Yayınlan, sh. 158-160) 

Findley, İsrail'in "Amerikan Dış Politikası" üzerinde ne denli etkin olduğunu, İsrail'in çıkarlarına aykırı hareket edebilecek bütün ABD senatörlerinin nasıl sindirildiğini anlatan 542 sayfalık kitabında herşeyi bütün açıklığıyla anlatılıyordu. Amerikan dış politikası ile Yahudiler arasındaki ilişkiyi anlatan ve 
Amerika'da milyonlarca satan The Lobby adlı kitabın yazarı Edward Tiunan ise kitabı hazırlarken karşılaştığı bu zorluklarla ilgili olarak şöyle diyordu: 
"Konu çok hassas ve politik açıdan tehlikeliydi. Yahudi liderler, kongre üyeleri ve onların dostları Yahudiler'in ABD üzerindeki planlarını örtbas etmeyi tercih ediyorlardı. Bu konuda defalarca uyarıldım." 

Kurmay Albay'ın Lobi Yorumu 

HARP AKADEMİLERİ'NDE öğretim üyeliği yapan ve Türk-İsrail ilişkileri ile ilgili bir de doküman hazırlayan Kurmay Albay'ın 'Yahudi Lobisi' ile ilgili sözleri aynen şöyle: "Washington'da lobi faaliyetlerinin önemli bir bölümünü de "yabancıların faaliyetleri" oluşturmaktadır. Yüzü aşkın büyükelçilik kendi lobi faaliyetlerinin yanısıra Amerikalı lobici ve lobi firmalarının desteklerini sağlamış durumdadır, ikinci Dünya Savaşı'ndan beri yabancı ülke çıkarları için lobi faaliyetleri 
Washington'da yasama ve yürütme organlarında önemi giderek artan bir faktör haline gelmiştir. Amerikan Kongresi ve yönetimine etki etmek isteyen yabancı misyonlar ile ABD'de mevcut etnik azınlıkların "ana ülke" isteklerini gerçekleştirmek amacıyla kullanılan her türlü araç, gereç ve personeli kapsamaktadır. En başta gelen çıkar, ekonomik yardım ve silah teminidir. 
Son yıllarda Amerikan etnik gruplarının dış politika üzerinde lobicilik faaliyetleri bir hayli artmıştır. Etnik lobicilik, yalnızca bir etken değil, aynı zamanda en zorlu ve en saldırgan lobicilik şeklidir. Bununla birlikte, karşıtlarıyla tartışmak yerine yandaşlarını harekete geçirmeyi tercih etmektedirler. 
Etnik lobiler, diğerlerine göre daha duygusal olma eğilimindedirler, çünkü yabancı bir ülke çıkarını yalnızca bir müşteri işi olarak yapmazlar. Kendi "ana ülkeleri"nin çıkarlarını, ABD'nin çıkarları önünde tutarlar.  
Birçoğunun (Yahudi, Yunan) Kongre üyeleri arasında savunucuları vardır. Etnik toplumlar "oy sahibi" olmaları nedeniyle de, kozu ellerinde tutarlar. 

Bugün, ABD'de, yabancı lobilerinin en başında, yoğun şekilde bu ülkenin askerî, siyasî ve ekonomik yardımına dayalı İsrail asıllı olanlar gelmektedir. ABD'de yaşayan Yahudi nüfusu toplam nüfusun ancak yüzde dördünü oluşturuyorsa da siyasi yönden son derece faaldirler. En önde gelen üç TV şebekesinden 
ikisi olan NBC ve CBS'in ortaklarından olup, en yüksek tirajlı ve siyasi etkinliğe sahip gazetelerden New York Times, New York Neuıs ve Washington Post'un sahipleridirler. Kongre'de ise Yahudi asıllı otuz milletvekili, sekiz senatör yer almaktadır. İsrail Lobisi'nin gücü, üyelerinin "nitelik", "nicelik", "organize" ve "davalarına bağlılıkları"ndan kaynaklanmaktadır. Lobi faaliyetlerini yürüten başlıca kuruluşları AIPAC (Amerikan İsrail Public Affair Committee-Amerikan İsrail Kamu İşleri Komite-si)'dır. Amacı, ABD'nin, İsrail'le ilişkilerini güçlendirmek, Arap ülkeleriyle ilişkilerini engellenmektir. Diğer Amerikan İsrail organizasyonlarının pekçoğunun lideri AIPAC'ın yürütme komitesinde yer almaktadır. Bu şekilde lobi faaliyeti AIPAC'ın kendi üyelerinin çok ötelerine yayılır!" 

Emekli Korgeneral İhsan Gürkan: "İsrail Bir Din Devletidir " 

NİTEKİM Emekli Korgeneral İhsan Gürkan, kendisiyle yaptığım özel bir söyleşi sırasında İsrail'in bir din devleti olduğu gerçeğinden yola çıkarak, yöneldiği politikanın dinî arka planıyla ilgili olup olmadığı konusundaki bir soruya şöyle cevap veriyordu: "İsrail bir din devletidir ve İsrail'in yönelmiş olduğu dış politikanın elbette bununla bir ilişkisi vardır. İsrail'de aşırı dinci Yahudiler'le dinci olmayan Yahudiler arasında bu konuya bakış arasında pek bir fark yoktur. Mesela din adamı olmadığı halde emekli general Şaron gibi son derece tehlikeli düşüncelere sahip olan adamlar vardır. Şaron'a göre İsrail'in kuzey sınırları Toroslar'a kadar dayanır. Bu mümkün mü? İsrail'in Toroslar'a kadar gelebilecek gücü yoktur. Ama İsrail bu kapsamdaki bazı amaçlarına ulaşmıştır. 

Şaron'dan daha eski bir emekli general "Litani" nehrini sınır saymıştı bir zamanlar. Gerçekten de Litani nehri İsrail'in denetimi altındadır bugün! Ancak İsrail'in bunu gerçekleştirebileceğini zannetmiyorum." John Bunzl, "Öteki İsrail" adlı eserinde antisiyonist sol hareketin sözcülerinden gazeteci yazar Michael 
Warshavsky'ye şöyle sorar: " Sizce, Sabra ve Şatilla katliamlarını kabullene bilmek, Yahudi toplumunun ancak siyonizmle kendini var edebileceği idealine inanan halk için, bu tür yanılsamalara kendini kaptırmamış olan anti Siyonistler için daha korkunç olmadı mı?" 

Cevap son derece şaşırtıcıdır: 

"Bana kalırsa, bazı insanlar İsrail Devleti'nin politik yapısını ne olursa olsun korumak ve sürdürmek istiyorlar. Bu politik yapının ortaya çıkardığı birtakım kötü sonuçlan ise kaçınılabilir hatalar olarak görüyor ve daha dikkatli bir politik stratejiyle altedebileceğini umuyorlar. Oysa bazıları tamamen şunun 
bilincindedirler ki şimdiki savaş da, önceki savaşlar da istenmeden yapılan birer hata değildir. Tam tersine İsrail Devleti'nin politik yapısından kaynaklanmakta dır." Acaba İsrail'in bölgeyle ilgili stratejileri nereye dayanıyordu? Tüm bunların Tevrat'la, KABALA'yla yani dinî arkaplanıyla, ya da vaadedilmiş topraklar mitiyle ilgisi olabilir miydi? 

İsrail Nasıl Kuruldu? 

BİLİMSEL bir gözle incelendiğinde bunun hiç de yabana atılır bir iddia olmadığı görülecekti. Filistin, Arabistan Yarımadası'ndan zaman zaman göç eden insanlar tarafından iskan edilmişti. M.Ö. 2000 yılında Arabistan Yarımadası'nda ani bir iklim değişikliği sonucunda, bu bölge çöl haline gelince Arabistan halkı göç etmeye başlamıştı. Bu göç sırasında Filistin'e ilk gelenlerin Kenaniler olduğu 
anlaşılacaktı. İncil'de de Filistin'in adı Kenan diyarı olarak geçmekteydi. On- lardan sonra bölgeye Fenikelilerin gelmişlerdi. Bölgeye ismini veren Philistin- Filistiler'in daha çok yerleşik oldukları sahil bölgesine N il deltasından geldikleri iddia edilmekteydi. Filistiler hakkında fazla bilgi olmamakla birlikte 
Mısır'dan geldikleri kuvvetle muhtemeldi ve Tevrat'a göre bu bölgede Filistiler, Amaratiler, Kenaniler, Hititler, Heyutiler, Girgazitiler, Perizler ve Jebuzitler yaşamışlardı. Sami ırkından olmayan Hititler'e Tevrat'ta sık sık değinilmekteydi. Tevrat'ta Hititler'in Hebron (Halil-ür-rahman)'da yaşadıkları, Hz. İbrahim'in oraya geldiğinde kendisine yabancı, Hititler'e ise yerli dediği ve oğlunun iki Hititli kadınla evli olduğu yazılıydı. Yine Tevrat'a göre Hititler, İsrailoğulları tarafından 
tamamen yok edilmişlerdi. 

Silahlı Kuvvetler Akademisi öğretim elemanı Hv.Mu.Kur. Alb. Mehmet Sarı tarafından hazırlanan Bağımsız Filistin Devleti'nin Doğuşu adlı dokümana göre İsrail'in Filistin bölgesi ile ilişkileri tamamiyle Tevrat'a dayanıyordu: 

"Tevrat'ın yaradılışa ait olan bölümü Genesis'e göre; Yahudiler'in başlangıcı İbraniler'dir. Genesis'e göre İbraniler'in ulu dedelerinden olan Abraham (İbrahim), babası ile birlikte Mezopotamya'nın Harran şehrine gelmiş, babasının ölümünden sonra Allah'ın emrine uyarak kabilesinin başında Kenan diyarına göç etmiştir. İbrahim'den sonra, oğlu İshak ve ondan sonra da İsrail adını alan Yakup kavmin başına geçmiştir. Yakup'la birlikte İbraniler, Beni İsrail yani İsrailoğulları veya İsrail kavmi adını almıştır. 

(...) Yahudiler'in Filistin'deki yaşantıları İbrahim Peygamber ile başlamaktadır. Bu peygamber zamanında Yahudiler Mezopotamya'dan gelerek Güney Filistin'e yerleşmişlerdir. Tevrat'ta yeralan bir efsaneye göre; İbrahim'in Kenan diyarında bulunduğu bir sırada Asuriler, İbrahim'in kardeşi Lut'u ve birçok kişiyi esir 
almışlardır. Bunun üzerine İbrahim, Asuriler'e yetişerek kahramanca dövüşmüş, kardeşini ve esirlerini kurtarmıştır. Bunun üzerine bir gece rüyasında Allah, İbrahim'e görünmüş ve Mısır nehrinden büyük nehir olan Fırat'a kadar, Kenaniler, Keniziler, Kadmaniler, Hetiler, Feriziler, Amaniler, Girgaziler ve Jebusilerin ülkelerini senin nesline veriyorum diyerek bu toprakları İsrail oğulları'na bahsetmiştir. Bugün İsrail'in Nil'den Fırat'a kadar olan toprakları ele geçirmek istediği iddialarının kaynağının burası olduğu anlaşılmaktadır." (Bağımsız Filistin'in Doğuşu ve Geleceği, Harp Akademileri Basımevi, İstanbul, Mayıs 1994) 

Efsane'nin Kudreti 

ASLINDA bunu "Yahudi meselesi benim için ne sosyal, ne dini bir meseledir, sadece millî bir meseledir" diyen, "dayanılmaz bir kudretin bir araya gelme çığlığını oluşturan" efsanenin kudretinin önemini kavrayan 
siyonizmin kurucusu Theodore Herzl'e kadar götürmek gerekiyordu.(Thedore Herzl, Yahudi Devleti, s.45) Filistin, diyordu Herzl, bizim unutulmaz tarihi yurdumuzdur... Tek başına bu isim halkımızın güçlü bir birleşme çığlığı olacaktır... (Thedore Herzl, Yahudi Devleti, s.209) Siyonizmin babası Theodor Herzl'in 1896 yılında yazdığı "Yahudi Devleti" adlı kitapta; bütün yahudilerin 
dünyanın neresinde olurlarsa olsunlar, aynı siyasal topluluğun bilinçli üyeleri olduğu ve kurulacak bir 

Yahudi devleti için en uygun yerin Filistin olduğu fikri işlenmişti. 1897'de İsviçre'nin Basel şehrinde toplanan ilk Siyonist Kongresi'nde de bu düşünce benimsenmiş; bu tarihten sonra, her yıl yapılan kongrelerde de Siyonizm düşüncesi giderek kurumlaşıp güçlenmişti. Sultan II. Abdülhamit, tehlikeyi 
sezmiş, 1908'de II. Meşrutiyet'in ilanıyla saltanatını kaybedinceye kadar, Filistin'e Yahudi göçünü engellemek için elinden gelen her türlü tedbiri aldırmışsa da hukukî boşluklardan yararlanan Yahudiler'in göçünü durduramamıştı. 1882-1918 yılları arasında, Filistin'e yaklaşık 56.000Yahudi göçmeni giriş yapmıştı. 

1917 yılında, İngiltere Dışişleri Bakanı Arthur James Balfour, "Siyonist Federasyonu"na gönderdiği ve "Balfour Deklarasyonu" olarak bilinen bu mektupta, hükümetinin, Yahudi halkı için, Filistin'de bir yurt sağlanması lehinde elinden gelen her türlü gayreti göstereceğini ve bu deklarasyonu müttefikleriyle birlikte mutabakat halinde yaptığını öne sürmüştü. Amerika Birleşik Devletleri Başkanı Wilson da yapmış olduğu açıklamasında durumdan son derece memnun olduğunu duyurmakta gecikmemişti. Nitekim bu deklarasyonla ilgili Wilson politikası 1922 yılında ABD Kongresi tarafından ittifakla kabul edilmişti. 
1922 yılında, Milletler Cemiyeti kararıyla, bölge İngiltere'nin mandaterliğine verilmişti ve böylece İsrail'in kurulması için bütün engeller ortadan yavaş yavaş kalkmıştı. Bununla birlikte İngiltere, Filistin'den ayrılıncaya kadarki süre içerisinde iki yüzlü politikasının kanlı sonuçlarını da yaşamıştı. 

İngiltere, Yahudiler'in Filistin'e göçlerini çabuklaştırmak için elinden geleni yapıyordu. Mevcut kayıtlar, 1918 yılında Filistin'de yaşayan 85.000 civarındaki Yahudi nüfusun, 1919/1948 arasında 580.000, 1948-1985 arasında ise 3.349.997'ye yükselerek toplam nüfusun yüzde 82.97'sini oluşturduğu nu gösteriyordu. 

14 Mayıs 1948'de manda rejimi tam bir çıkmaz içinde sona ererken, aynı gün İsrail Devleti'nin kuruluşu ilan edildi. O gece ABD, bir kaç gün sonra SSCB, bir ay içinde de beşi Doğu ve dördü Batı blokundan olmak üzere dokuz devlet tarafından resmen tanındı ve mayıs içinde Birleşmiş Milletler Örgütü'ne kabul 
edildi. Türkiye, 9 Mart 1950'de İsrail'i tanıyan ilk Müslüman devlet olmuştu. (Ortadoğu Barış Süreci ve Etkileri, Harp Akademileri Basımevi, Mart 1996) 
İsrail'in kurulması, "Siyonizm"in kendini gerçekleştirme çabasının ilk adımlarından başka bir şey değildi. Harp Akademileri'nde görevli bir kurmay albay konu ile ilgili olarak şöyle söylüyordu: 

"İsrail Devleti bugün siyonizmin bir zaferi ve ürünüdür. Siyonizmin sonucudur. "(Türk İsrail Yakınlaşması, Harp Akademileri Yayınları, sh.17) İyi ama böylesine tehlikeli, emperyalist, vahşi bir ideoloji kendisinin ilahî bir kaynaktan beslendiğini nasıl düşünebilirdi? 

Aslına bakılırsa Herzl'in gerçek anlamda bir Yahudi  (İbrahimî)  olduğunu söylemek de bir o kadar zordu. Çünkü o kendisini " Ben bir bilinmezciyim / agnostikim"(sh. 45) şeklinde tanımlıyordu. Yani katıksız bir Kabala'cıydı Herzl... 

Fransız asıllı ünlü bilim adamı Roger Garaudy "İsrail, Mitler ve Terör" kitabının başında şöyle diyordu: 

"Bu kitap bir sapkınlığın tarihidir. Bu sapkınlık, vahyedilmiş bir kelamı harfiyyen ve seçmeci bir tarzda okumak suretiyle dini, kutsallaştıran bir siyasetin aleti yapmaktan ibarettir. Bugün ise "İsrail Politikasının Kurucu Efsanekri" kitabımla Yahudiler'in şimşeklerini üzerime çekmek pahasına yapıyorum. Zaten onlar 
Haham Hirş'in kendilerine "Siyonizm, Yahudi halkını milli bir kimlik olarak tanımlamak istiyor. Bu bir sapkınlıktır" hatırlatmasında bulunmasından da hoşlanmıyorlardı. (Washington Post, 3 Ekim 1978) 

"Mısır ırmağından büyük ırmağa, Fırat nehrine kadar bu diyarı senin zürriyetine verdim." Tekvin, 15/18 General Moşe Dayan ise 10 Ağustos 1967 tarihinde, Jerusa-lem Post gazetesine şöyle diyordu: "Bizler Tevrat'a sahipsek, bizler kendimizi Tevrat'ın halkı olarak görüyorsak, Tevrat'ta vaad edilen bütün 
topraklara sahip olmak zorundayız."(R. Garaudy, İsrail, Mitler ve Terör) 
"Şöyle seslenir Rab; Benim ilk doğan oğlum İsrail'dir." Çıkış, 4/22 
"Dünya insanları, İsrail ve bir bütün olarak ele alınan diğer milletler olarak ikiye ayrılabilir, İsrail seçkin millettir. Bu temel dogmadır." (Haham Cohen, Talmud, sh. 104) 

"Bizzat Allah tarafından bütün dünyanın idaresi için bizim seçildiğimizi peygamberler söylemiştir. Allah bizi bu vazifeyi görebilecek bir zeka ile teçhiz etti. Hasım tarafta bir zeka olsaydı. Fakat öyle olsa da yeni gelen bir kimse eskiden beri yerleşmiş olan bir kimse ile denk olamaz. Bu sebeple aramızdaki mücadele, dünyanın bugüne kadar asla görmediği şekilde merhametsiz olacaktı. Evet onların zekası çok geç yetişmiş olacaktır. Bütün devlet mekanizmalarının tekerlekleri bir motor kuvveti ile hareket ettirilir ki O bizim 
elimizdedir." (Siyon Liderleri'nin Protokolleri, Protokol 5, sh. 35) 
Roger Garaudy, hiçbir tarihî temeli olmayan bu inancın ABD dış politikasını nasıl belirlediğini şöyle anlatır: 


"Efsanenin tarih olarak fosilleştirilmiş kısmını ve bu "tarihî uyarlama" iddialarının bir siyasetin meşrulaştırılmasında kullanılışını yalnızca özel bir durum içinde ele alıp inceleyeceğiz. Bu özel durum, Kitab-ı Mukaddes'te anlatılanların araç olarak kullanılması durumudur. Zira bu efsaneler, en kanlı teşebbüslerini haklı göstererek Batı'nın oluşumunda belirleyici bir rol oynamaya devam ettiler. Romalılar, ardından da Hıristiyanlar tarafından Yahudiler'e yapılan zulümlerden tutun da, Haçlı Seferleri'-ne, Engizisyonlara, kutsal ittifaklara, "seçkin halklar" tarafından yürütülen sömürgeci egemenliklere, hatta İsrail'in aşırılıklarına varıncaya dek... İsrail'in aşırılıkları denilince, onun sadece Ortadoğu'daki yayılmacı siyasetinin aşırılıklarını değil, aynı zamanda lobileri aracılığıyla yaptığı baskıları da kastediyoruz. Bu lobilerin en güçlüsü, "en güçlü güç" olan Amerika Birleşik Devletleri içerisinde, Amerika'nın dünya hakimiyeti ve askeri saldırganlığı politikası üzerinde birinci planda rol oynamaktadır." 

John Bunzl'un "Otelci İsrail" adlı kitabında da konu ile ilgili çarpıcı örnekler vardır: Sinai Peter adlı eski bir asker, Bunz'a şunları anlatır: 
"Ordu içinde politik harekete katılmam, yedek panzer birliğinde asker olmamın doğal bir sonucu olarak gelişti bence. Yani gerçekleştirilecek her türlü saldırı ve operasyona ilk önce çağrılacak insanlar bizlerdik. Bense inanmadığım bir savaşı kesinlikle reddediyorum. Bugün İsrail'in politikası, Maarah (Siyonist İşçi Partileri Birliği) başa gelse bile, aşağı yukarı nettir: İsrail sınırlarını olabildiğince geniş tutmak. Şimdi yönetimde olan Likud Partisi ise bütün topraklan işgal etmek istiyor. Bu politikanın bizi sonu gelmeyen savaşlara sürükleyeceği çok açık bence. 

Öte yandan, özellikle 1967'den beri başa gelen yönetimler yüzünden İsrail, bölgenin en saldırgan devleti haline geldi. Bu gerçeği göz ardı edemeyiz. Bu savaş artık İsrail'in varolma mücadelesi değildir; tam tersine Filistin halkının ve İsrail yönetiminin politikasını benimsemeyen diğer tüm rejimlerin varolma haklarına karşı girişilen savaştır." 


4 CÜ BÖLÜM İLE DEVAM EDECEKTİR.,

***

ARMAGEDON Türkiye-İsrail Gizli Savaşı BÖLÜM 2

ARMAGEDON Türkiye-İsrail Gizli Savaşı BÖLÜM 2


Askerler Refah'ı Destekledi mi? 

BİRİNCİ soru, Suriye'nin PKK'ya destek veren bir ülke olduğu ve su konusunda da sürekli sorunlar çıkardığı şeklinde cevap veren Türk tarafı Refah Partisi konusunda ise oldukça ilginç, adeta bir RP iktidarından yana oldukları izlenimini veren bir üslupla, Türkiye'nin demokratik bir ülke olduğunu, iktidara gelecek partiyle Anayasa'da belirtilen kavramların değiştirilmesinin mümkün olmayacağı nı, dolayısıyla endişenin yersiz olduğunu belirtiyordu. Olayın dikkat çeken tarafı bu görüşmelerden kısa bir süre sonra da RP'nin DYP ile bir koalisyon kurmuş olmasıydı. Ancak endişelerin yersiz olduğunu söyleyenler -ki bunu söyleyen Genelkurmay 2. Başkanı Orgeneral Çevik Bir'di- kısa bir süre sonra RP'nin PKK'dan bile daha tehlikeli olduğunu ifade edecek ve Türkiye birçok kez darbenin eşiğine gelecekti. İsrail'e RP konusunda teminat veren Çevik Bir, kısa bir süresonra Amerika'daki bir konuşması sırasında Sincan'da yürüyen tanklarla ilgili olarak "demokrasi"de balans ayarı yaptık diyecekti. O halde bu çelişki 
ne anlama geliyordu? 
Aslına bakılırsa askerlerin RP'nin iktidara gelmesi için herhangi bir çaba sarfettiği söylenemezdi. Buna gerek de yoktu. Çünkü kamuoyu araştırmaları zaten RP'nin sandıktan oldukça güçlü bir şekilde çıkacağını gösteriyordu. Ancak tüm bunlardan daha da önemlisi askerlerin bir RP iktidarını engellemek için hiç 
birşey yapmamış oluşlarıydı. Bir iddiaya göre bazı askerler bundan maksimum fayda elde edebileceklerini çok iyi biliyorlardı. 

Bu iddiaya göre ordu içerisinde bir kanat ciddi denebilecek bir darbe eğilimi içerisindeydi ve bu kanat 1987 yılından bu yana ordu içerisinde hızlı bir şekilde örgütleniyordu. 1987 yılında Özal'ın, dönemin Genelkurmay Başkanı Necdet Üruğ Paşa'nın 2000 planını bozmasıyla birlikte ordudaki taşlar oynamış ve 
ordudaki darbe geleneğine ciddi bir "darbe" vurulmuştu.

Bu plana göre 2000 yılına kadar kimin Genelkurmay Başkanı olacağı belirlenmiş ti. Yine iddialara göre Üruğ ekibi olarak bilinen bu oluşum kökenlerini "Yön" hareketinden alıyordu. Ancak Özal kliğinin 1990'ların başında yavaş yavaş güçten düşmesi ve Özal'ın 1993 yılında vefat etmesiyle birlikte, Üruğ ekibi 
daha güçlü bir şekilde TSK'nin kilit noktalarını ele geçiriyor ve hatta komuta kademesinde temsil edilmeye başlanıyorlardı. 

Bütün personel daire başkanlıkları ve hareket başkanlıklarında etkin hale gelen bu ekip, kısa bir süre sonra kendi görüşlerinde olmayan subayları tasfiye etmekte gecikmeyecekti. Kimine "gerici", kimine "faşist" kimine de "Amerikancı" diyerek "Korgeneral" rütbesinde bile bazı isimleri tasfiye etmekten çekinmeyen bu ekip İsrail'le ilişkilerin de başını çekiyordu. Bir iddiaya göre İsrail'in RP ile ilgili sorusu bu yüzdendi ve bu doğrultuda RP, Türkiye'de çok iyi bir darbe gerekçesi olabilirdi. 
Diğer taraftan yine iddialara göre  bu ekip içerisinde PKK ile ilgili olarak son derece farklı düşünenler de bulunuyordu. 

Özal ağzına aldığında yoğun eleştirilere sebep olan federasyon, Kürtlere kültürel hak ve özgürlükler gibi sözler bu ekip tarafından artık açıkça ifade edilmeye başlanıyordu. Milli Güvenlik Kurulu'nda bu yüzden MİT ile askerler arasında ülke için tehdit değerlendirmesi konusunda bazı fikir ayrılıkları ortaya çıkıyordu. 
MİT'e göre PKK hâlâ l. tehdit olmaya devam ederken, Genelkurmay yetkililerine göre ise irtica artık PKK'nın yerini alıyordu. Nitekim Hanefi Avcı da 5 Temmuz 1997'de 32. Gün programında üst düzey bir askerî yetkiliyle APO arasında ilginç bir telefon görüşmesi geçtiğini belirtiyordu. Sözkonusu telefon konuşmasına göre üst düzey askerî yetkili APO'ya şöyle diyordu: " Siz bir müddet sesinizi çıkarmayın, sizinle sonra ilgileneceğiz...

RP'nin kafasında ise kendisini ABD'ye göbek bağı ile bağlı olmayan bir Türkiye yaratmak düşüncesi bulunuyordu. Dolayısıyla RP iktidarının yaratacağı bu psikolojik farklılık ABD tarafında "Ankara"nın kafasını kızdırmama düşüncesinin etkin olmasıyla sonuçlanacaktı. Nitekim RP'nin iktidara gelmesinden kısa bir süre sonra da Erbakan; İran, Pakistan, Malezya, Endenozya ve Singapur'u kapsayan Müslüman ağırlıklı "Doğu Seferi" ile Türkiye'nin seçeneklerinin çok fazla olduğunu ABD'ye hissettirecekti. 

Dahası, Refah Partisi'nin iktidara gelmesinden kısa bir süre sonra yapılan Çekiç Güç oylaması öncesinde, ABD, Ankara'nın yıllardır kulak tıkadığı bazı taleplerine bu kez tepki gösteremeyecek ve Irak'la ticareti mümkün kılan BM kararının uygulamaya konmasını kabul edecekti. Bundan da önemlisi, Çekiç Güç'ün 
süresinin uzaması için, Türk tarafınca daha önceleri istenen fakat geri çevrilen bazı Çekiç Güç düzenlemelerine onay verecek ve Kuzey Irak'ta bir Kürt Devleti'ne öncülük etmeyeceğini deklare ederek taahhüt altına girecekti. Bazı askerler için bundan daha iyi bir fırsat olamazdı. Hem Çekiç Güç gitmiş 
olacak, hem muhtemel bir darbe girişimde ABD'nin desteği alınabilecekti... 
Bir taşla iki kuş... 

PKK, Anlaşmanın Merkezinde. 

İŞİN ilginç tarafı yapılan görüşmeler boyunca Türk tarafı gerek PKK, gerekse diğer sorunlar dolayısıyla sürekli şikayetçi pozisyona düşerken bölgedeki geçmişi 50 yılı bulmayan İsrail ise şikayetleri dinleyen ağabey gibi davranıyordu. 
Orgeneral Çevik Bir, görüşme sırasında bir ara söz alıyor ve Suriye İstihbaratının İsrail gizli servisine angaje olduğunu bildiklerini söylüyordu. Bu tarihi sözün anlamı ne olabilirdi? Acaba Suriye İstihbaratı, kontrolüne girecek kadar MOSSAD'A mı kilitlenmişti ve bu yüzden Suriye olayları MOSSAD'ın istediği 
gibi mi görüyordu? 

İsrail tarafı Orgeneral Çevik Bir'in bu sözlerine cevap vermedi. Oysa Ortadoğu'da kurgulanmak istenen bir çok şey belki de bu cümlede gizliydi. 

Dönemin Başbakanı Mesut Yılmaz ise anlaşmayla ilgili kamuoyunda oluşan tepkiden ötürü bu anlaşmayı uygulamadan kaldırabileceklerini söylüyordu. RP'li Abdullah Gül ise, 2 Hazİran 1996 tarihinde El-Hayat gazetesinde yeralan söyle- şisinde Başbakan Yılmaz'ın bile bu anlaşmadan rahatsızlık duyduğunu 
belirterek Refah Partisi'nin iktidara gelmesiyle birlikte bu anlaşmaya son verileceğini kaydediyordu: 

"Bu anlaşmanın benzerleri bazı Arap ülkeleri ile yapılmış olsa da İsrail ile gerçekleştirilen bu anlaşmayı kesinlikle iptal edeceğiz. Bu anlaşmanın iptal edilmesi halinde Türk ordusunun herhangi bir müdahalede bulunacağını sanmıyoruz. Ordunun rolü büyük ölçüde değişmiştir. Hükümet güçlü ise ordu da ona uyacaktır." 

Sözkonusu anlaşmadan birkaç ay sonra REFAH-YOL Hükümeti kurulmuş ve kısa süre sonra da Hükümetlin çok güçlü olmadığı, Türk Ordusu'nun da rolünün değişmediği anlaşılmıştı. İşin garip tarafı, Türkiye-İsrail ilişkilerinin tarihine bakıldığında Türkiye'nin son derece temkinli bir politika izlediği anlaşılacaktı. Türkiye, İkinci Dünya Savaşı sonrasında Birleşmiş Milletler'de Filistin'in bölünmesine karşı çıkmış, daha sonra Batılı devletlerin güvencesinde İsrail Devleti'ni tanımıştı. Türkiye'nin İsrail'i tanımasının bir başka sebebi de Sovyetler Birliği'ydi. Sovyetler Birliği, kendi topraklarında yaşayan Musevilerin İsrail'e göç edeceği düşüncesiyle İsrail'in kurulmasını destekliyordu. Türkiye Rusya'yı 
karşısına almak istemiyordu. 

1950'de, Demokrat Parti döneminde Türkiye İsrail'le bir ticaret anlaşması imzaladıysa da bu çok fazla uzun sürmeyecekti. 

1967 Arap-İsrail savaşları sırasında Türkiye, İsrail'in işgal ettiği topraklardan çekilmesini isteyebilmişti. 
Dahası, 1970'li yıllarda Türkiye, Birleşmiş Milletler'de daima İsrail'e karşı Arapları destekliyordu. Örneğin 1975 yılında Türkiye Siyonizmi ırkçılık olarak tanımlayan ülkeler arasında yer alabilmiş-ti. Aynı yıl Türkiye, Filistin Kurtuluş Örgütü'nü, Filistin'i temsil eden örgüt olarak kabul etmişti. 1976 yılında Türkiye, İslam Konferansı Örgütü'nün bir üyesi olmuş ve ilişkilerinde hep Araplar'ın tarafında olmaya dikkat etmişti. 

1988 yılında Filistin'in yurtdışında bulunan parlamentosu tarafından Filistin Devleti'nin kuruluşu ilan edilmiş ve Türkiye bu devleti tanıyan ülkeler arasında yeralmayı yeğlemişti. Tüm bu süreç boyunca Türkiye ile İsrail arasında dostane ilişkiler de yaşanmıştı. Örneğin 1958 yılında Irak'ta meydana gelen ihtilalden kaçan Iraklı Musevilere Türkiye kapılarını açmış ve Türkiye üzerinden İsrail'e kaçmaları konusunda da yardımcı olmuştu. Ancak Türkiye hiçbir zaman dengeli ve temkinli politikasından ödün vermemişti. Körfez Savaşı'yla birlikte bütün taşlar dağılmış, yepyeni bir tablo ortaya çıkmıştı. 

Tarih Ya da Düşünce Kimyasının Yarattığı En tehlikeli Ürün 

PAUL VALERY denemelerinin birinde, tarih için düşünce kimyasının yarattığı en tehlikeli oyun diyordu. 
Tarih disiplininin içerdiği muhtemel tehlikelerden birisi de tarihsel verilerin özel bir ayıklanmaya tâbi tutularak, kimi zaman istenmeyen bölümlerin çıkartılması kimi zaman da olgulara yeni bir anlam yükleme cambazlığıyla yeni bir anlam yaratma iddiası kazanmasiydi. Bu yüzden Hanneh Arendt'in de dediği gibi, tarih yazıcısı; sağduyunun artık hiçbir modern olaya uymayan, basmakalıplaşmış, değerini kaybetmiş kuralları ile ideolojik çılgın iddiaları arasında yolunu bulmak zorundaydı. O halde bize belgeler gerekecekti: Resmî mühür ve imza... 

İkinci Bölüm 

ABD'NİN ORTADOĞU POLİTİKASI VE İSRAİL 

TED GALEN CARPENTER, Foreign Policy dergisinin 91-92 kış sayısında şöyle diyordu: (Ted Galen Carpenter, "The New World Disorder", Foreign Policy, 85 
Winter 1991-1992; sh. 24-39) 

"Sovyetler Birliği'nin çökmesinden sonra, üstelik son yıllarda ortaya çıkan yeni güç odaklarına rağmen dünyadaki en büyük askerî gücü ve bu gücü kullanma iradesini elinde tutan en büyük devlet olarak, ABD'nin kaldığı görülüyor. Bu durum bazılarına bugün tek süper devletli bir dünyada yaşadığımızı, artık 
dünyanın tek polisinin Birleşik Amerika olduğunu ileri sürmek olanağını veriyor." 
Gerçekten de ABD'nin Sovyet vetosundan kurtulmasıyla birlikte, Birleşmiş Milletler içinde büyük bir etkinlik kazanması ve bu sayede Irak ve Libya karşısında uluslararası toplumu peşinden sürüklemeyi başarması, bu şekilde düşünenleri haklı çıkaran kanıtlardı. Nitekim 1992 yılında hazırladığı son derece 
önemli bir raporda Pentagon (The New York Times, 8 Mart 1992), ABD'nin hiçbir devlet ya da kuruluşla yetki ve güç paylaşımına gitmeden dünya barış ve güvenliğini korumak için, kollarını sıvamasını istiyordu. 8 Mart 1992 tarihinde The New York Times gazetesine sızan ve büyük tartışmalara yol açan 
"Tek Süper Devletli Dünya Raporu" adlı bu raporda, Amerikan dış ve savunma politikasının bundan böyle tek amacı şu şekilde belirtiliyordu: 

"Batı Avrupa'daki, Asya'daki ya da eski Sovyetler Birli-ği'ndeki devletlerden hiçbirinin Birleşik Amerika'nın karşısına dikilecek, ona kafa tutacak güce erişmesine izin vermemek..." Başka bir deyişle ABD egemenliğinde tek süper devletli bir dünya kurmak ve bu dünyanın devamını sağlamak... Raporu 
hazırlayanlara göre bu amaçla ABD kendisine karşıt olabilecek devletleri uluslararası alanda daha büyük roller yüklemeye heveslenmekten, kendisinin ve dostlarının çıkarlarını korumak için onları saldırgan politikalar izlemeye, çekirdekli silahlar edinmeye kalkışmaktan caydıracak kadar büyük bir gücü her 
zaman elinde tutmalıydı." 

Ortadoğu: Egemenliğin Yolu 

BUNUN DA yolu kuşkusuz Ortadoğu'dan geçiyordu. Çünkü Türkiye'nin de içinde bulunduğu Ortadoğu bölgesi üç kıtanın birleşmesinden kaynaklanan jeostratejik öneminin yanısıra, dünyanın şu anki petrol rezervlerinin yüzde 65,7'sini (yani üçte ikisini) barındırması nedeniyle büyük bir ekonomik öneme sahipti. 
(Baskın Oran, Kalkık Horoz, sh. 19) 

Hangi anlamda ele alınırsa alınsın, Ortadoğu, Asya, Avrupa ve Afrika arasında bir köprü durumundaydı ve bu üç kıtaya açılan bir kapı, eski dünyanın ortası, kalbi olma niteliğini her zaman koruyacaktı. Kıtalar arasındaki bu merkezî konumundan ötürü tarih boyunca çeşitli yönlerden gelen göçlerin geçit yeri ve 
tarihin ilk devirlerinden bu yana insanlığın kaderini belirleyen uygarlıkların beşiği olmuştu. Birinci Dünya Savaşı sonrası Osmanlı Devleti'ni parçalayan sömürgeci güçlerin bölgedeki denetimleri İkinci Dünya Savaşı'na kadar sürdü. Savaştan sonra bölgede dengeler değişmişti, Filistin'de kurulan İsrail Devleti'nin 
izlediği Siyonist politika, (Ortadoğu Barış Süreci ve Türkiye Üzerine Etkileri, Genelkurmay Başkanlığı, Harb Akademileri Komutanlığı) bölgenin duyarlı dengesini bozuyordu. Yöredeki eski etkinliklerini kaybeden İngiltere ve Fransa yerine ABD, İsrail Devleti'nin destekçisi olarak önemli roller üstleniyordu. 
Bu tehlikeli ikilinin bölgedeki etkinliği artarken bölgeye, kan ve nefret kelimeleri hakim oluyordu. 

Hava Kuvvetleri'nde görevli Albay Mehmet Kocaoğlu'na göre, Ortadoğu petrollerinin ABD ve Batı pazarlarına akışının kesintisiz devam etmesi bir ABD reel politiğiydi ve bölgenin jeostratejik konumu ve sahip olduğu zengin petrol rezervlerinden dolayı Ortadoğu, özellikle Körfez Bölgesi ve çevresi ABD millî 
güvenliği ile ilişkili bir hale gelmişti. 

Albay Mehmet Kocaoğlu şöyle diyordu: 

"Tarihsel süreç incelendiğinde görülecektir ki, dünyada hiçbir bölge Ortadoğu kadar yoğun bir bölge olmamıştır. Sanayileşme sonucu, petrolün son derece önemli bir nitelik kazanması ve bu maddenin de Ortadoğu'da bulunmasından ötürü, sadece bölge içi ülke ve güçlerin değil, bölge dışı emperyalist güçlerin 
çıkar ve nüfuz mücadelesi alanı haline dönüşmüştür. 1990'da Kuveyt'in Irak tarafından işgali ile başlayan Körfez Krizi ve 1991 Körfez Savaşı, Ortadoğu petrolleri üzerinde sürdürülen nüfuz kurma mücadelesinin tipik ve en çarpıcı özelliğini oluşturmaktadır." 
Amerikan-Sovyet çatışması bitmiş ve Körfez Savaşı ile Amerikan egemenliği bölgede tescil edilir edilmez, Amerika ve İsrail bölgede yeni bir Ortadoğu resmi çizmişti. Batı dünyası tarafından onaylanmakta gecikilmeyen bu resme göre Ortadoğu, Soğuk Savaş'ın hemen ardından yeni bir "iki kutuplu" sisteme oturmuştu. Bir yanda Amerika'nın uzaktan koordine ettiği ve İsrail'in başını çektiği Ürdün, Arafat'ın FKÖ'sü, Mısır ve Muhafazakar Arap monarşilerinden oluşan bir 'barış cephesi', diğer taraftan da İran, Suriye ve Bağdat'taki Saddam rejiminden ve iki ülke tarafından desteklenen direniş örgütleri... (Türkiye İçin Milli Strateji, Harun Yahya, sh. 11) İşte böyle bir cepheleşmede Türkiye'nin yeri nerede olacaktı? Amerika ve İsrail Türkiye'nin en hassas noktasının PKK terörü olduğunu biliyor ve Türkiye'yi kalbinden vuruyordu. Genel kanı ABD-İSRAİL 
ikilisinin, bölgedeki terörün aynı merkezden yani Şam'dan yönetildiği, dolayısıyla bölgedeki bütün terör hareketlerine karşı ortak hareket etmeleri gerektiği düşüncesini Türkiye'ye dayattığı ve Türkiye'nin de bu fikre sıcak baktığı ve bu yüzden bu ikili ile işbirliğine girdiği şeklindeydi. Yani Türkiye'ye, PKK'nın da, 
İsrail karşıtı direniş hareketlerinin de aynı merkezden yönlendirildiği, dolayısıyla birlikte mücadele edilmesi gerektiği söyleniyordu. 

Durum gerçekten böyle miydi? Türkiye'nin yaklaşık 20 yıldır en büyük baş belası olan PKK gerçekten Şam'dan mı idare ediliyordu? Yoksa bu bir illüzyondan başka bir şey değil miydi? Çünkü biz biliyorduk ki... İsrail PKK'yı Destekli(yor)du 

YILLAR önceydi. Ankara'da terörle mücadeleden sorumlu üst düzey bir emniyet yetkilisi, ismini ve görev yaptığı birimi açıklamayan bir başka üst düzey istihbarat yetkilisi ile ayrılıkçı Kürt hareketi üzerine konuştuğumuzda, Türkiye'nin en yakın müttefiki olarak bildiği ülkelerin PKK'ya en büyük desteği verdiğini 
söylediklerinde oldukça şaşırmıştım. Bu tür şeyleri her zaman duyar ve yazardık. Ancak bu sözlerin devletin en önemli aygıtlarından birini yönetmekle görevlendirilmiş biri tarafından söylenmesi Türkiye'nin içine düştüğü acziyeti gösteriyordu. Dahası Abdullah Öcalan'ın Suriye üzerinden İsrail'in kontrolüne girmiş olabileceğini söylediklerinde daha da şaşırmıştım. Türkiye Cumhuriyeti Devleti ya her şeyi biliyor ancak çaresizlikten hiçbir şey yapamıyordu ya da koskoca bir yalanı yaşıyordu. 

İki yıl içerisinde 20'ye yakın anlaşma imzaladığı İsrail yoksa PKK'nın yıllarca can damarı mı olmuştu? 

Neredeyse yarım yüz yıl boyunca yakınında durmak için didindiğimiz ABD, PKK'nın en büyük destekçisi miydi? Tüm bunlar ne anlama geliyordu? Bu sorulara tam olarak yanıt vermek zordu ancak bildiğimiz bir şey vardı ki; o da, ifade edilmekten çoğunlukla korkulan ve çekinilen ileride değineceğimiz "evet" 
cevabının birçok kez Türk Devleti'nin resmî belgelerinde yer aldığıydı. Genelkurmay Başkanlığı tarafından farklı tarihlerde hazırlanan raporlar, ABD'nin bölgede apaçık bir Kürt devletinin kurulması için yoğun çaba sarfettiğini gözler önüne seriyordu. Bu belgeler aynı zamanda ABD ile Türkiye arasında yaşanan adı konmamış gizli bir savaşın ipuçlarını da veriyordu. Ama ismini açıklamayan üst düzey istihbarat yetkilisi tam odadan çıkarken kulağıma eğilerek şöyle dedi: 

"PKK'YI DAĞDA DEĞİL BURADA ARA. ANKARA'DA... BU SÖZÜN NE 
ANLAMA GELDİĞİNİ BİR GÜN ANLAYACAKSIN..." 

Bu sözün anlamını uzun bir süre anlayamadım. Ta ki Hanefi Avcı 32. Gün programında "devlet içerisinde bir grubun APO ile işbirliği içerisinde olduğu"nu söyleyene kadar... 

İsrail, Genelkurmay Belgelerinde 

İŞİN daha da ilginç tarafı Genelkurmay Başkanlığı tarafından .....hazırlanan "Güneydoğu Anadolu'da Devam Etmekte Olan Bölücü Hareketin Gelecekteki Muhtemel Seyri ve Türkiye'nin Bütünlüğüne Etkileri" adlı dokümanda İsrail, PKK'yı ulusal çıkarları dolayısıyla destekleyen ülkelerin başında geliyordu. 
Dokümanın birçok yerinde ABD, İngiltere ve Fransa gibi ülkeler üstü kapalı olarak "bazı gelişmiş Batı ülkeleri" şeklinde geçiyordu. Oysa Türk kamuoyunda bilinen, bundan çok farklıydı, PKK'nın özellikle Iran ve Suriye tarafından desteklendiği vurgulanıyor ve Türkiye birçok kez bu ülkelerle çok ciddi sorunlar 
yaşıyordu. Gerçi bu iki ülke her ne kadar PKK'ya açık destek vermese de, PKK'nın bu ülkelerde kamp imkanlarına sahip olduğu biliniyordu. Ama PKK'nın bu ülkeler tarafından yönlendirildiği, kullanıldığı anlamına gelmiyordu. 
Türkiye ile İsrail arasında yaşanan bu yakınlaşmanın mihenk taşını Suriye oluşturuyordu ve her iki ülkenin de Suriye ile ciddi sorunları bulunuyordu. Dolayısıyla "düşmanımın düşmanı dostumdur" mantığıyla hareket 
edildiğinden doğal bir ittifak ortaya çıkıyordu. Ankara'dan bakıldığında şöyle gözüküyordu tablo: Suriye, Türkiye'nin stratejik düşmanıydı. İki ülke arasındaki ihtilaf konulan, öncelikle Fırat-Dicle sularının paylaşım sorunu ve Suriye'nin Hatay üzerindeki emelleriydi. Suriye bu yüzden PKK'yı destekliyordu. Kudüs'ten 
bakıldığında ise Suriye, İsrail ile iki kez savaşmış son derece stratejik bir düşmandı, İsrail Golan tepelerini geri vermedikçe, Suriye'nin stratejik düşmanı olarak kalmaya devam edecekti. Dolayısıyla Suriye Lübnan'daki İsrail karşıtı hareketlere İran'la birlikte planlı bir şekilde destek verecekti. O halde 
Türkiye'nin Suriye ile sorunları ve Suriye'nin İsrail ile olan sorunları arasında nitelik olarak derin farklar bulunuyordu. Bu yüzden bu iki farklı terörden birinin ortadan kaldırılması doğal olarak diğerinin de ortadan kalkması anlamına gelmiyordu. Nitekim Mehmet Ali Bİrand, 30 Ocak 1996 tarihli yazısında 
şöyle diyordu: "Suriyeli yetkililer ile yaptığım görüşmelerde duyduklarımı, sonradan Washington ve Ankara'dan doğrulatınca hayretler içinde kaldım. Zira Suriye- İsrail barış görüşmelerinde "PKK" konusu çıkarılmış. Görüşmelerden yine Suriye'nin terör örgütlerine verdiği desteğin bitmesi ele alınıyor ancak PKK yok. 
Barış sürecinde sadece İsrail tarafından terör örgütü olarak adlandırılan Filistin Kurtuluş Örgütleri'nin hesaba katılması kararlaştırılmış." 

Cengiz Çandar ise 23 Nisan 1996 tarihli yazısında şöyle diyordu: "Sizin terörizminiz İsrail açısından hiç öncelikli değil. İsrailli yetkililer, bizimkilerin anlattıklarının aksine, PKK konusunda tavır almalarının niçin mümkün olmadığını açıkladılar uzun uzun." 

Suriye İllüzyonu 

TÜRKİYE'NİN Suriye ile sorunlarını sağlıklı bir gözle, özellikle Türk Genel kurmayı'nın hazırlamış olduğu raporlar ışığında incelediğimizde kitabımızın başında belirttiğimiz, Genelkurmay 2. Başkanı Çevik Bir'in, İsrail Genelkurmay Başkan Yardımcısı Tümgeneral Matan Vilnai, Genelkurmay Başkanı Korgeneral 
Ammon Lipkin Shakak ve Savunma Bakanlığı Genel Direktörü David İvry ile yapmış olduğu görüşmeler sırasında söylemiş olduğu "Suriye İstihbaratı'nın, İsrail'e angaje olduğunu biliyoruz" sözü daha da bir anlam kazanıyordu. 

1996 Mart'ında P.Kur.Yb. Mehmet İlhan Ünver tarafından hazırlanan, "Ortadoğu Barış Süreci ve Türkiye Üzerine Etkileri" adlı dokümanda Türkiye'nin Suriye ile arasında çok sık gündeme getirilen Hatay sorununun aslında kimler tarafından gündeme getirilmek istendiğini çok açık gösteriyordu. 

Bu dokümana göre İsrail, Suriye'nin üçe bölünmesini istiyordu. Fakat İsrail'in bu projesi Türkiye'yi de tehdit ediyordu. Çünkü bu projeye göre Hatay da üçe bölünmüş Suriye'nin Şii-Alevi bölümünde yer alıyordu. İşin ilginç tarafı Hatay sorunu hep Batı kamuoyu tarafından ya da CIA kaynaklı bazı kuruluşlar 
tarafından ısıtılıyordu. En son 1.6.1994 tarihinde Washington'da Amerikan Barış Enstütüsü'nde, eski CIA şefleri tarafından yeniden gündeme getiriliyor ve Suriye'nin Hatay yarası kaşınmak isteniyordu. Söz konusu askerî dokümanda aynen şu ifadeler yeralıyordu: 

"Sağlık durumu iyi olmayan Suriye Cumhurbaşkanı Hafız Esad'ın ölümünden sonra ülkede karışıklıklar çıkabilir. Bu durumda ortaya çıkacak istikrarsızlıktan yararlanacak bazı güçler, Suriye'yi bölme planını yürürlüğe koyabilirler. Bu plana göre İsrail'in tasarladığı Suriye şöyledir: 'Suriye etnik ve dinî yapısına uygun olarak çeşitli devletlere ayrışacaktır. Kıyıda bir Şii-Alevi devleti, Şam'da buna düşman bir başka Sünni devleti, Havran-Kuzey Ürdün-Golan bölgesinde de bir Dürzi devleti. Bu yapı, barış ve güvenliğimizin garantisi olacaktır ve bu hedef erişebileceğimiz kadar yakındır.' Suriye'de meydana gelebilecek bir kargaşa ortamı ve bölünme, Türkiye üzerinde olumsuz etkiler yapabilecektir. Suriye'nin istikrarının korunmasının Türkiye'nin menfaatlerine uygun olacağı  değerlendirilmektedir." 

Görüldüğü gibi Suriye'nin kendi çıkarınaymış gibi mücadele ettiği Hatay meselesi aslında İsrail'in çıkarlarına hizmet ediyordu. Su konusunda da aynı şeygeçerliydi. İsrail bir taraftan Türkiye'ye yakınlaşırken diğer taraftan Fırat-Dicle sularının paylaşılması konusunda da Suriye'yi destekliyordu. P.Kur.Yb. Mehmet İlhan Ünver, İsrail'in " Su" politikasıyla ilgili olarak da şunları söylüyordu: 

"Su konusunda İsrail'in üzerinde fazlaca durmamızın nedeni, bu ülkenin, hem Ortadoğu'nun su konusunda sorunlu bölgesindeki en güçlü ve "suçlu" ülke olması, hem de ABD ve Batı Avrupa ülkeleri üzerinde büyük etkiye sahip olmasıdır. 
İsrail'in suyun temininde gösterdiği maharet, su sorununa bulunacak çözüm konusunda da devam etmektedir. Ortadoğu'da özellikle Türkiye'ye yönelik hasmane düşüncelere bazı İsrailli yetkililerin görüşleri temel teşkil etmektedir. 
O halde Türkiye'nin İsrail'e yakınlaşmasının Türkiye'nin çıkarına olduğu iddia edilen gerekçeler hiç de gerçekçi gözükmüyordu. Diğer taraftan anlaşmanın İsrail'in bölgedeki Kürt hareketlerini, -özellikle PKK'yı- desteklediği Türk tarafınca somut olarak bilinmesine rağmen yapılması, olayı daha da anlaşılmaz 
kılıyordu." 


3 CÜ BÖLÜM İLE DEVAM EDECEKTİR.,

***