ARAP BAHARI SÜRECİNDE İRAN’IN SURİYE POLİTİKASI, BÖLÜM 3

ARAP BAHARI SÜRECİNDE İRAN’IN SURİYE POLİTİKASI,  BÖLÜM 3

Amerikalı yetkililer de gösterilerin bastırılmasında yardımcı olmak üzere çok sayıda eğitimci, danışman ve Devrim Muhafızları’na bağlı Kudüs Ordusu mensuplarının Suriye’ye gönderildiğini iddia etmiştir. ABD, Kudüs Ordusu’nun gösterilerin bastırılmasında önemli bir rol oynadığını ileri sürmüştür.55 Amerikalı yetkililerin iddiasına göre Kudüs Ordusu komutanı Kasım Süleymani, Ocak 2012’de Şam’a giderek Esad dâhil üst düzey yetkililerle görüşmüştür. Bu ziyaret İran’ın Suriye’ye verdiği askeri desteğin bir nişanesi olarak değerlendirilmekte dir. 56

< İddiaya göre İranlı askerler eylemlere müdahale etmek için hem harekât planlamasında yer almakta hem de bizzat eylemcilere müdahale etmektedir.  >

İran güvenlik birimlerinin isyanın bastırılmasında rol oynadığına inanan ABD ve Avrupa Birliği ülkeleri Suriye ile ilgili aldıkları yaptırım kararlarının kapsamına İranlı yetkilileri de dâhil etmiştir. Bu çerçevede Kudüs Ordusu Komutanı Kasım Süleymani ve Kudüs Ordusu Harekat ve Eğitim komutanı Muhsin Çizari, Suriye’de insan hakları ihlallerindeki ve halka karşı güç kullanılmasındaki rolleri nedeniyle Amerikan yaptırımları kapsamına alınmıştır.57 DevrimMuhafızları Komutanı Tuğgeneral Muhammed Ali Jafari, Kasım Süleymani ve Devrim Muhafızları İstihbarat Komutanı Hossein Taeb Suriye rejimine malzeme ve destek sağlayarak protestoların bastırılmasına yardımcı olmaları nedeniyle Haziran 2011’de AB yaptırımlarına dâhil edilmiştir.58 

İran, Suriye’de isyanın bastırılmasına yardımcı olduğu iddialarını birçok defa reddetmiş ve aksine diğer ülkeleri, özellikle ABD ve İsrail’i Suriye’deki “terörist” eylemleri desteklemekle suçlamıştır.59 Gerçekten de İran’ın Suriye’ye sağladığı teknik ve lojistik destek iddiaları makul ve mümkün görünmektedir. İki ülke arsındaki güvenlik işbirliği dikkate alındığında İranlı askerlerin harekât planlamasında yer aldığı iddiaları da itibar kazanmaktadır. Buna mukabil, enformasyon ile dezenformasyonun son derece karıştığı Suriye’de İranlı askerlerin bizzat gösterilere müdahale ettiğine dair iddialar bağımsız 
kaynaklar tarafından henüz doğrulanmamıştır. Bununla birlikte İran’dan Suriye’ye en açık askeri destek gösterisi 18-19 Şubat 2012’de iki İran savaş gemisinin Tartus limanına demirlemesi ve Suriye Deniz Kuvvetleri ile ortak bir tatbikat yapması olmuştur.60

4.3. Diplomatik Destek

İran’ın Esad yönetimine verdiği diplomatik desteğin yabancı ülkelerin Suriye’nin içişlerine karışmasının önlenmesi; Suriye’ye yabancı, özellikle Amerikan, askeri müdahalesinin engellenmesi ve Suriye’nin yalnızlaştırılması girişimlerinin boşa çıkarılması olmak üzere üç boyutu vardır. Suriye’deki isyanın kısa sürede uluslararasılaşması, Suudi Arabistan, Katar, Türkiye gibi bölge ülkelerinin yanı sıra Arap Birliği, Avrupa Birliği ve ABD’nin sürece dahil olması Suriye’ye yönelik askeri müdahale spekülasyonlarına yol açmıştır. Bu spekülasyonların yaygınlaş  ması üzerine İranlı yetkililer Suriyeli muhaliflerin bir kısmının yabancı müdahalesi ne zemin hazırlamak için çalıştığını ve Batı basınının da uluslararası müdahaleye zemin hazırlamak için olayları bilinçli bir şekilde abarttığını ileri sürmüştür. İşte bu minval üzere Cumhurbaşkanı Ahmedinejad, Suriye halkının ve hükümetinin aralarındaki problemleri yabancı müdahalesi olmaksızın 
kendi aralarında çözebilecek kadar olgun olduklarını ifade etmiştir.61

< İran güvenlik birimlerinin isyanın bastırılmasında rol oynadığına inanan ABD ve Avrupa Birliği ülkeleri Suriye ile ilgili aldıkları yaptırım kararlarının kapsamına İranlı yetkilileri de dâhil etmiştir. >

Suriye’de protesto gösterilerinin yaygınlaşması ve sorunun uluslararasılaşması üzerine İran bir taraftan sorunun çözümü için Suriye yönetiminin muhalefetle diyaloğa geçmesini isterken, diğer taraftan Batılı güçlerin müdahalesini önlemek amacıyla soruna “bölgesel çözüm” arayışlarına girmiştir. Bu yöndeki ilk açıklama İran Meclisi Milli Güvenlik ve Dış İlişkiler Komisyonu Başkanı Alaadin Burucerdi’den gelmiştir. Burucerdi 16 Ağustos 2011’de Kahire’de yaptığı açıklamada bölge ülkelerinin iç problemlerin çözülmesi ve istikrarın tesisi için Suriye yönetimine yardımcı olmasını ve bu ülkeyi ABD veya NATO müdahalesine karşı desteklemesini istemiştir. Keza Dışişleri Bakanlığı Sözcüsü Ramin Mihmanperest Suriye’de güvenlik ve istikrarın sağlanması için bölge ülkeleri arasındaki işbirliğinin önemine dikkat çekmiştir.62 Benzer şekilde İran Cumhurbaşkanı Ahmedinejad, Başbakan Erdoğan’ı 22 Ağustos 2011’de telefonla arayarak Batılı ülkelerin bölge işlerine müdahalesinin durumu daha karmaşık hale getirdiğini savunarak bölgesel sorunların çözümü için iki ülke arasında daha sıkı işbirliği yapılmasını istemiştir.63 

< İran’ın Suriyeli muhaliflerle problemli ilişkisi sorunun çözümünde aktif rol almasına mani olurken, Esad yönetimi ile sıkı ilişkisi ve Esad’a verdiği tavizsiz destek İran’ın soruna bölgesel çözüm arayışlarının dışında tutulmasına neden olmuştur. >

Fakat İran’ın Suriye sorununun çözümü için bölgesel işbirliği arayışları çerçevesinde sadece birkaç (İran, Türkiye ve Irak) ülkeyi işaret etmesi, İran’ın esas gayesinin hasımlarını Suriye’den uzak tutmak olduğunu göstermektedir. Diğer bir tabirle, İran’ın bölgesel çözümden kastı Suriye’de statükonun sürdürülmesi, İran’ın rakipleri ile düşmanlarının dışarıda tutulması ve rejim muhaliflerine verilen desteğin önlenmesidir. Aşağıda da değinileceği üzere İran’ın Suriyeli muhaliflerle problemli ilişkisi sorunun çözümünde aktif rol almasına mani olurken, Esad yönetimi ile sıkı ilişkisi ve Esad’a verdiği tavizsiz 
destek İran’ın soruna bölgesel çözüm arayışlarının dışında tutulmasına neden olmuştur. 
Bununla beraber, Esad’ın iktidardan çekilmesini istemeyen uluslararası ve bölgesel girişimleri memnuniyetle karşılayan İran, ülkede şiddetin tırmanmasından Esad yönetimini sorumlu tutarak Esad’ın iktidardan çekilmesini isteyen girişimlerin karşısında olmuştur.

Dışişleri Bakanı Salihi, Kaddafi’nin NATO destekli operasyon ile düşürülmesinden kısa bir süre sonra 28 Ağustos 2011’de yaptığı açıklamada NATO’yu Suriye’ye müdahale etme ihtimaline karşı uyarmıştır.64 Suriye’yi Ortadoğu’da İsrail’e karşı direnişin öncü devleti olarak tanımlayan Salihi, NATO’nun saldırı tehdidi ile bu ülkenin gözünü korkutamayacağını söylemiş, böylelikle İran’ın Esad rejimine verdiği siyasi desteği yinelemiştir.

Arap Birliği’nin Suriye krizine müdahil olmasına ve 16 Kasım’da Suriye’nin üyeliğini askıya almasına İran’dan eleştiri gelmiştir. Dışişleri Bakanlığı Sözcüsü Mihmanperest, bu gelişmenin Suriye’deki sorunun çözümüne yardımcı olmak yerine durumu daha karmaşık hale getireceğini iddia etmiştir.65 

İran, Ocak 2012’de Suriye’nin BM Güvenlik Konseyi’nin gündemine alınmasına şiddetle karşı çıkmış ve Güvenlik Konseyi’nde Suriye aleyhine düzenlenen karar tasarısının Çin ve Rusya tarafından veto edilmesini memnuniyetle karşılamıştır. Dışişleri Bakanlığı Sözcüsü Mihmanperest yaptığı açıklamada bu iki ülkenin sorumluluk duygusuyla hareket ederek sair ülkelerin Suriye’nin işlerine karışmasının önünü aldığını söylemiştir.66 
Hatta Arap basınında BMGK’da Suriye hakkındaki karar görüşülürken İran’ın Çin’in kararı veto etmesini sağlamak amacıyla piyasa değerinin altında ucuz petrol verme teklifinde bulunduğu iddia edilmiştir.67

BM İnsan Hakları Konseyi’nin Suriye hakkında hazırladığı raporun Genel Kurul’da gündeme getirilmesi üzerine İran’ın BM’deki Büyükelçisi Mohammed Hazai söz konusu girişimin teamüllere uygun olmadığını iddia etmiştir. Hazai, raporun tek taraflı olduğunu ileri sürmüş, Suriye’deki “terör” olaylarına dikkat çekmiş ve başta Halep olmak üzere Suriye’de terör eylemleri yüzünden çok sayıda insanın hayatını kaybettiğini, yaralandığını ve kamu mallarının zarar gördüğünü söylemiştir. Bu ülkede uzun sürecek istikrarsızlığın ve karışıklığın bütün bölgeyi olumsuz etkileyeceğini savunan Hazai, mevcut krizin barış içinde ve yabancı müdahalesi olmaksızın çözümü için herkesin çalışması gerektiğini ifade etmiştir. Hazai yaptırım uygulamanın ve Şam üzerindeki diğer baskıların yanı sıra ülkenin içişlerine karışılmasının Suriye’deki siyasi ve sosyal krizi sadece daha derinleştireceğini ileri sürmüştür. Bu krizden tek çıkış yolunun Suriye halkının ve yöneticilerinin katılacağı siyasi bir süreç olduğunu vurgulayan Hazai, 
BM’nin gerçek yükümlülüğünün soruna Suriye eksenli bir çözüm bulmak için siyasal grupların hükümet ile diyaloga girmelerini sağlamak olduğunu söylemiştir.68

İran’ın Esad yönetimine verdiği diplomatik desteğin bir boyutu da Suriye’nin yalnızlaşmasını önlemek ve Esad yönetimine bölgesel destek sağlamaktır. Bu bağlamda İran’ın bölgedeki diğer müttefiklerini Esad yönetimine destek vermeleri için yönlendirdiği düşünülmektedir. İran’dan sonra Esad yönetimine en büyük destek Hizbullah’tan gelmiştir. 

< Suriye’nin BM Güvenlik Konseyi’nin gündemine alınmasına şiddetle karşı çıkmış ve Güvenlik Konseyi’nde Suriye aleyhine düzenlenen karar tasarısının Çin ve Rusya tarafından veto edilmesini memnuniyetle karşılamıştır. >

Hizbullah’ın Lübnan siyasetinde etkili olması, bu ülkenin Suriye krizinde daha 
ihtiyatlı bir tutum almasına neden olmuştur. Suriye krizi sırasında Esad yönetimine bir başka destek de dolaylı da olsa Irak yönetiminden gelmiştir. Maliki yönetimi Arap Birliği’nin Suriye aleyhine aldığı yaptırım kararlarına uymayacağını ilan etmiştir. 

Başbakan Maliki’nin Mart ayında Bağdat’ta yapılması planlanan Arap Birliği Zirvesi’ne Esad’ın da katılmasını umduğunu söylemesi, Irak yönetiminin Suriye rejimine verdiği desteğin göstergesi olarak değerlendirilmiştir.69 Suriye’deki gelişmeleri “durumun kötüleşmesi” şeklinde gören Maliki, Suriye yönetimi ile Arap Birliği arasında arabuluculuk yapmaya girişmiş, fakat bu girişim Arap devletleri nezdinde karşılık bulmamıştır.70 

5. İRAN’IN SURİYE DESTEĞİNE BAKIŞ: DIRENIŞ VE Şİİ HİLALİ YAKLAŞIMLARI 

Suriye’de isyanın çıkmasından sonra İran’ın Esad Yönetimine verdiği desteği açıklamaya dönük olarak iki farklı söylem ortaya çıkmıştır: Direniş ekseni ve Şii hilali. Söylemlerde çok büyük farklılar görünse de konu detaylı bir şekilde incelendiğinde aslında her iki söylemin de aynı jeopolitik ve jeostatejik temeller ile benzer kaygılara dayandığı görülmektedir.

5.1. Mezhepçi Yaklaşım ve “Şii Hilali” Söylemi

İran’ın Baas rejimine verdiği desteği mezhepçi bir bakış açısıyla açıklamaya çalışan bu yaklaşım şu satırlarda net olarak görülmektedir: “İran’a hâkim olan Caferi Şiiliğe yakınlığıyla bilinen … Alevi/Nusayri azınlık tarafından yönetilen Suriye rejimini desteklemek, aslında İran’ın Şiici ideolojisinin bir gereği olarak öne çıkmaktadır.”71 İran ile Suriye arasındaki ittifak ilişkisini mezhep faktörü ile açıklamaya çalışan bu yaklaşım yeni değildir. 1980-1982 yıllarında İhvan’ı Müslimin hareketinin önceliğinde Baas rejimine karşı başkaldırı girişimi şiddetle bastırılmış, İran yönetimi o zaman da isyana karşı Hafız Esad yönetimine destek vermiştir. İran’ın o dönemde “Sünni” ayaklanmalara destek vermemesi, İran-Suriye ittifakının mezhep ekseninde (Şii ekseni) değerlendirilmesine 
neden olmuştur.72 

< Söylemlerde çok büyük farklılar görünse de konu detaylı bir şekilde incelendiğinde aslında her iki söylemin de aynı jeopolitik ve jeostatejik temeller ile benzer kaygılara dayandığı görülmektedir.  >

Bu yaklaşımın iki temel varsayımı vardır. Bir kere İran’ın mezhep eksenli bir dış politika izlediğini ve bu çerçevede Ortadoğu’da Lübnan, Suriye, Irak, İran ve Körfez Şiilerini kapsayan bir “Şii hilali” oluşturmaya çalıştığını kabul etmektedir. İlk defa Ürdün Kralı Abdullah tarafından 2004’te dile getirilen bu iddia, 2005’te Ahmedinejad’ın iktidara gelmesi ve devrimci dış politika anlayışını (İsrail ve Batı karşıtı, İslamcı, popülist) canlandırmaya çalışmasıyla revaç bulmuştur. Gerçekten de İran dış politikasında Şiiliğin önemli bir yeri vardır. Şiilik devrimci ideolojinin, dolayısıyla İran dış politikasının şekillenmesinde etkili bir rol oynadığı gibi İran dışındaki Şii topluluklar İran dış politikasının ilgi alanında özel bir yer almıştır. Devrim sonrası “İslam birliği” ülküsü çerçevesinde mezhepçi bir söylemden kaçınmışsa da İran’ın devrimci mesajları Şii dünyasında daha 
çok kabul görmüştür. Fakat İran’ın Şii dünyasının bir kısmında karşılık bulan bu yaklaşımı Şii dünyasının birleşmesini amaçlayan Pan-Şii bir hareketin sonucu değil, statükoya meydan okuyan, anti-emperyalist ve popülist bir siyasetin sonucudur. Bu nedenle İran Hizbullah’ın yanı sıra Filistinli direniş örgütleri ve Şiiliği siyasi bir kimlik olarak görmeyen Suriye Baas rejimi ile ittifaka girmiştir. Rafsanjani ve Hatemi’nin cumhurbaşkanlığı dönemlerinde İran dış siyasetinde pragmatizmin yükselmesine paralel olarak devrim ihracı önemini kaybetmiş, anti-emperyalizm ve popülizmin tonu azalmıştı. 2005 yılında Ahmedinejad’ın cumhurbaşkanlığı ile birlikte İran dış politikası yeniden radikalleşme eğilimine girdi, fakat bu dönemde Ortadoğu’da Şiiliğin yükselişi, Pan-Şii bir  hareketin ya da İran’ın doğrudan çalışmalarının eseri değil, bölge jeopolitiğinin iç ve dış dinamikler sonucunda değişmesinin bir eseri olmuştur.73 Dolayısıyla İran’ın Pan-Şii bir siyaset izlediği ve Esad yönetimine Şii olduğu için destek verdiği iddiaları açıklayıcı gücünü kaybetmektedir.

< Şiilik devrimci ideolojinin, dolayısıyla İran dış politikasının şekillenmesinde etkili bir rol oynadığı gibi İran dışındaki Şii topluluklar İran dış politikasının ilgi alanında özel bir yer almıştır. >

Mezhepçi dayanışma söyleminin ikinci varsayımı ise Suriye’deki Esad yönetiminin Şii olduğu önkabulüdür. Bir kere ortak tarihsel ve kültürel bağlara karşın Nusayrilik (Alevilik) ve Şiilik süreç içinde oldukça farklılaşmış, Aleviliğin Şiiliğin aşırı uç bir formu olarak görülmüştür.74 Bazı Şii alimlerinin Aleviliği Şiiliğin meşru bir unsuru olarak ilan etmiş olmalarına rağmen bu kanaat Şii dünyasının geneline hakim olmamıştır. Diğer taraftan Alevi Baascıların mezhepsel kimliği ile siyasi yaklaşımı arasında bağlantı kurmak zordur. Baascılar, Alevi toplumunun çıkarlarını Şii dayanışmasında değil Arap milliyetçiliğinde görmüştür. Ayrıca Baas rejiminin laik niteliği dolayısıyla Suriye yönetiminin siyasi kararlarında dini motivasyonlar etkili bir rol oynamamıştır.75 

Baas rejiminin Arap milliyetçisi ve laik tutumuna rağmen İran, Suriye yönetimi ile iyi ilişkilerini kullanarak özellikle Beşar Esad döneminde bu ülkedeki kültürel faaliyetlerini artırmıştır. Şiilik propagandası söz konusu kültürel faaliyetlerin önemli bir kısmını teşkil etmiştir.76 Fakat bu faaliyetler Suriye’de bir “Şii uyanışı” yaratacak düzeye ya da İran Şiiliği ile Suriye Aleviliği arasında ulus aşırı bağların kurulması düzeyine varmamıştır. İran’ın Suriye’deki kültürel etkisinin artmasına rağmen Şiilik, iki ülke arasındaki ittifakı güçlendiren bağlardan birisi haline dönüşmemiştir. Bununla birlikte Mart 2011’de başlayan isyan sürecinde Suriye’de yaşayan halklar arasında mezhep kimliğinin öne çıktığı gözlemlen mekte dir. 77 Fakat Alevilik ile Şiilik arasında ulus aşırı bağların yokluğu 
ve Aleviliğin “yerel” niteliği nedeniyle “mezhep ortaklığının” İran’ın Suriye yönetimine verdiği desteği açıklayıcı gücü sınırlıdır.

Bu noktada dikkat çekici hususlardan birisi de İran’ın özellikle bölgesel rakipleri tarafından Şii hilali siyaseti gütmekle suçlanmasına karşın İran’dan gelen bazı seslerin bunun tam aksini iddia etmesidir. Mesela Şiilik tarihi uzmanlardan Rasul Jafarian, Suudi Arabistan ve Katar’ın bölgede Şiiler ile Sünniler arasında topyekûn bir savaş çıkarmaya çalıştığını ileri sürmektedir.78 Bu iddiaya göre Suudi Arabistan, Sünnileri seferber ederek Suriye’nin tasarrufunu ele geçirmek ve böylece hem Irak Şiilerini hem de Lübnan Şiilerini sınırlamak ve kontrol altına almak istemektedir.79 

5.2. Direniş Ekseni Söylemi

İranlı yetkililerin beyanatlarında Suriye yönetimine verilen desteğin “Şii” dayanışması veya Şii jeopolitiği politikası çerçevesinde verildiğine dair bir dayanak bulmak pek mümkün değildir. Bilakis, İranlı yetkililer öncelikle Suriye’nin Arap dünyasında yıllardır İsrail’e “direnen” tek ülke oluşunu takdir etmekte, ardından Suriye’ye yapılan saldırıları direniş eksenine yapılan saldırılar olarak değerlendirmekte ve nihayet bu saldırılara karşı Suriye rejiminin desteklenmesi gerektiğini ileri sürmektedir.

Haziran 2000’de babasının ölümünden sonra iktidara gelen Beşar Esad bu süre zarfında sekiz kez İran’a gitmiştir. Ekim 2010’da son Tahran ziyaretinde Lübnan ve Filistin milletlerine desteğinden, yani “direniş cephesine katkılarından” dolayı Esad’a İran’ın en yüksek onura sahip Devlet Nişanı verilmiştir. Bu ziyaret sırasında Esad’ı kabul eden Hamenei Suriye’nin dış baskılar karşısındaki metanetini takdir etmiş ve ABD’nin Ortadoğu’da direniş hareketini zayıflatma girişimlerinin sonuçsuz kalacağını söylemiştir.80 

<  Ekim 2010’da son Tahran ziyaretinde Lübnan ve Filistin milletlerine desteğinden, yani “direniş cephesine katkılarından” dolayı Esad’a İran’ın en yüksek onura sahip Devlet Nişanı verilmiştir. >

Bu görüşmeden beş ay gibi kısa bir süre sonra Suriye’de hükümet karşıtı gösterilerin çıkması, İran’da dış güçlerin (ABD, Batı Avrupa ülkeleri, İsrail ve bazı bölge ülkeleri – öncelik sırası sık sık değişmesine rağmen liste pek değişmiyor) direniş hareketini zayıflatmak amacıyla giriştikleri yeni bir komplo olarak görülmüştür. Nitekim Hamanei, Suriye’deki isyanla ilgili yaptığı bir değerlendirmede Suriye’deki gelişmeler dikkatli birşekilde incelendiğinde bu ülke üzerindeki Amerikan projesinin rahatlıkla görülebileceğini ve bazı bölge ülkeleri nin de bu komploya dâhil olduklarını iddia etmiştir. Hamanei, ABD’nin esas amacının direniş hattının kırılması olduğunu, Suriye’nin Lübnan’daki 
İslami direniş ile Filistin direnişine destek verdiği için hedef alındığını savunmuş ve Suriye hükümetinin Filistin ve Lübnan’da direnişe desteğini keseceğine dair söz vermesi durumunda Batılılar için bütün sorunun çözüleceğini ileri sürmüştür.81 


4. CÜ BÖLÜM İLE DEVAM EDECEKTİR.,

***

ORTADOĞU’DA OLUŞAN YENİ DENGELER VE “ Şİİ HİLALİ” SÖYLEMİ

  ORTADOĞU’DA OLUŞAN YENİ DENGELER VE “ Şİİ HİLALİ”  SÖYLEMİ 

Emin SALİHİ* 
*Niğde Üniversitesi, Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler Bölümü Araştırma Görevlisi. 

Özet: 

Ortadoğu’da siyasi dengelerin değişimi adına 11 Eylül olayı önemli bir köşe taşıdır. Bu  tarihten sonra ABD’nin Afganistan ve Irak işgali, Lübnan’da yaşanan çatışmalar, İran’ın aktif dış politikasının daha açık bir şekilde görülmesini sağlamıştır. İran’ın bölgedeki diğer  Şii gruplarla kurduğu bağlantılar ve bu bağlantılar sonucunda etki alanının genişlemesi, Ortadoğu giilerinin bulunduğu coğrafya ile ilgili “ Şii Hilali ” söylemini gündeme getirmiştir. 

Bu çalışmada, Tahran’ın bölgesel politikaları Şii gruplarla ilişkileri özelinde incelenmiş ve Türkiye’nin bu süreçte nasıl etkilenebileceği İran’ın nükleer programı göz önünde bulundurularak değerlendirilmiştir. 

Anahtar kelimeler: İran, Şii Hilali, Ortadoğu, Irak, Türkiye, ABD. 

Son dönemde Irak ve Lübnan gibi ülkelerde merkezi yönetimin zayıflamasıyla birlikte, bu ülkelerdeki etnik ve mezhebi grupların kendi ülkelerinin dışındaki 
ülkelerle kimlik temelinde işbirliği artmıştır. Bu süreç 11 Eylül olayları ile hız kazanmıştır. 

11 Eylül olayı ABD’nin dış politikasını ve Ortadoğu’daki yeni dengeleri önemli derecede etkilemiştir. Dengelerin değişimi, uluslararası sistemi Şekillendiren önemli aktörlerden ABD’nin dış politikasına ve Ortadoğu’nun kendi iç dinamik lerine dayanmaktadır. Bush Doktrini olarak adlandırılan 2001 sonrası 
ABD dış politikası iki önemli unsuru barındırıyor. Bunlardan biri “pre-emptive strike” olarak bilinen önleyici/önalıcı müdahale anlayışı, diğeri ise otoriter rejimler yerine Ortadoğu’da demokratik yönetimlere geçişi destekleme politikasıdır. ABD’nin dış politikasındaki bu değişim bölgede yeni dengelerin oluşmasına neden olmuştur. 

Önleyici / önalıcı müdahale anlayışına göre ABD kendisine tehdit oluşturabilecek devletlere önceden müdahale etmelidir. Bu politikanın sonucunda ABD Afganistan ve Irak’a müdahale etti. ABD’nin bu iki ülke dışında Suriye ve İran’a da müdahale etme olasılığı bulunuyordu. Afganistan ve Irak’ta oluşan güç boşluğu İran’ın etki alanını genişletirken, ABD’nin saldırgan politikaları İran’ın tehdit algılamalarını artırıyordu. Bu nedenle İran merkezli yeni dengeler de bu dönemde Ortadoğu’daki siyasi dinamikleri etkiliyordu. Yaşanan süreç İran’ın kendi kamuoyunda Batı karşıtı söylemlerini besleyen bir süreç olmuştur. 

Bush doktrini, Büyük Ortadoğu Projesi gibi söylemlerle birlikte Ortadoğu’yu demokratikleştirme ve Ortadoğu ülkelerini Batı’nın ürettiği uluslararası sistemle 
bütünleştirme anlayışını da içeriyordu. Demokratikleştirme ile birlikte en çok konuşulan konulardan biri Ortadoğu ülkelerindeki azınlıkların konumu meselesiydi. Özellikle Körfez ülkelerinde bulunan gii azınlık gruplarının kendilerini ifade edebilme ihtimali ve Tahran’la ilişkilerinin bölgedeki siyasi dinamikleri nasıl etkileyeceği en çok tartışılan konulardan biriydi. Belki de İran’ın etki alanını genişleteceği çekincesiyle ABD, bir süre sonra demokratikleştirme söylemlerinde ısrar etmedi. 

Son dönemde Irak, Suriye, Lübnan ve Filistin gibi ülkelerde İran etkisinin artması Şii Hilali söylemini güçlendirmiştir. İran bölgede bir tür patronaj ilişkisi 
tesis etmiş ve bu dönemde özellikle kendisiyle aynı çizgide hareket eden gruplara ciddi destek sağlamıştır. İran’ın nükleer bir güce sahip olmasının, bu ilişkinin daha yoğun bir Şekilde yaşanmasına neden olabileceği düşünülmektedir. Bu nedenle Ortadoğu’da oluşabilecek yeni dengeleri ve gii hilali bu açıdan yeniden değerlendirilmelidir. Tabi bu değerlendirme sürecinde İran’ın dış politikası ve bu politikadaki araçları dikkate alınmalıdır. 

Nükleer bir silaha sahip ve Ortadoğu’da etki alanını genişletmiş bir İran’ın Türkiye ile olan ilişkileri nasıl gelişecek, bu da diğer bir tartışma konusudur. 
Bu nedenle Türkiye-İran ilişkilerini tarihsel çerçevede ele alıp, son dönem Türk dış politikası ile birlikte Türkiye’nin bölgede oluşabilecek bu yeni dengelere karşı nasıl bir politika izlemesi gerektiği uluslararası sistem ve bölgesel yansımaları çerçevesinde tartışılmalıdır. 

1. Şİİ HİLALİ SÖYLEMi ,

Şii hilali kavramı ilk olarak Ürdün Kralı Abdullah tarafından dile getirilmiştir. Kral Abdullah 2004’ün Aralık ayında verdiği bir demeçte Sünni Arap ülkelerinin şii 
hilali tarafından kuşatıldığını belirtmiştir. Kral’a göre hilal İran’dan başlamakta, son dönemde gii hâkimiyetinin oluştuğu Irak’ı kapsayarak, Alevi elitlerin yönettiği Suriye’den ve Şii nüfusunun giderek arttığı Lübnan’a kadar devam etmektedir.1 

ABD müdahalesi sonrası Irak’ta Şii’lerin en güçlü siyasi oluşum olarak ortaya çıkmaları, Lübnan’da ise 2006 yılında Hizbullah-İsrail çatışmasından Şii 
Hizbullah’ın saygınlık kazanması ve ülkede önemli bir grup haline gelmesiyle birlikte Şii-Sünni ayrımına dayanan ve bu durumun tehlikesini vurgulayan pek çok akademik çalışma hazırlanmıştır. Jamai Haquani tarafından yazılan “Shia Crescent: Emergence of World War 3” kitabını bu çalışmalara örnek olarak verebiliriz.2 Ana teması İran önderliğinde bir gii-Sünni çatışması olan pek çok makale de bu dönemde yayınlanmıştır. Kral Abdullah’tan sonra Mısır Cumhurbaşkanı da aynı yönde bir açıklamada bulunmuştur. Hüsnü Mübarek 2006 yılında bir televizyon kanalına verdiği demeçte Ortadoğu’da yaşayan gii nüfusun bulunduğu ülkelerden çok İran’a karşı bir bağlılık hissettiğini belirtmiş ve bu siyasi tavrı eleştirmiştir.3 Bu iki lider dışında Suudi Arabistan Dışişleri Bakanı Saud al-Faisal da aynı doğrultuda açıklamalarda bulunmuştur. 

İranlı yetkililer ise Ortadoğu’da oluşabilecek İran merkezli bir gii hilali söylemine karşı çıkmaktadır. İran’ın ruhani lideri Ayetullah Hamaney gii hilali 
söyleminin Batı kaynaklı olduğunu, bu tür söylemlerin İslam ümmetini bölmek ve dostluğu yok etmek amacıyla ortaya çıkarıldığını belirtmiştir. İran Cumhurbaşkanı Mahmud Ahmedinejad ise Al-Arabia kanalına verdiği demeçte İslam’ın tek olduğunu, Sünni-Şii ayrımının doğru olmadığını ve kendilerinin başta Filistin meselesi olmak üzere olaylara bu açıdan baktıklarını beyan etmiştir.4 İran’ın eski cumhurbaşkanlarından Ali Rafsancani de Müslümanlar arasında bir ayrımın doğru olmadığını ve bu gibi söylemlerin Müslümanların düşmanları tarafından ortaya atıldığını ifade etmiştir. Kısacası İranlı yetkililer gii hilali söyleminin bölgede İran ve Şiilerin tehdit unsuru olduğu yönünde bir kanaat oluşturmak için kasıtlı olarak kullanıldığını düşünmektedir. 

Bu bağlamda iran’ın dış politikasını değerlendirirken tamamen gii eksenli bir politika izlediğini söylemek ne kadar yanlışsa iran’ın gii faktöründen bağımsız bir 
politika izlediğini belirtmek de o kadar yanlış olacaktır. Devletlerde dış politika ulusal çıkarlara göre yürütülür. Bu nedenle iran’ın dış politikasında gii faktörünü 
“instrumentalism” yani araçsalcılık yöntemi ile açıklamak gerekir. Araçsalcılara göre, etnik ve dini gruplara olan aidiyet duyguları ve grup içi ilişkiler beklenen 
faydayla doğru orantılı bir Şekilde gelişir.5 Diğer bir ifade ile iran, kendisine faydası olması için gii faktörünü dış politikasında bir araç olarak kullanırken, 























Ortadoğu’nun diğer ülkelerindeki gii gruplar da kendilerine olan fayda doğrultusunda gii kimliklerini ön plana çıkarır ve iran ile ilişkilerini geliştirmek 
için kullanırlar. Bu çalışmanın ana sorusu da bölgedeki çatışma ve kutuplaşma olasılığını göz önünde bulundurarak iran’ın nükleer bir silaha sahip olması 
durumunda bu ilişki düzeyinin nasıl etkileneceği yönünde olacaktır. 

İran’ın gelecekte Ortadoğu’da bulunan diğer Şii gruplar ile ilişkilerinin nasıl olacağını değerlendirmek için hem İran’ın dış politikadaki öncelikleri hem de farklı ülkelerde bulunan gii grupların beklentileri iyice anlaşılmalıdır. Bu bağlamda ilk olarak Ortadoğu’da bulunan gii gruplar değişik faktörler dikkate alınarak detaylı bir Şekilde incelenmelidir. 

2. ORTADOĞU’DA Şİİ GRUPLAR 


Yapılan araştırmalara göre dünyadaki Şii nüfusu Müslüman nüfusun %10-13’ünü oluşturmaktadır. Bu oran 154 ile 200 milyon arasında bir nüfusa tekabül 
etmektedir. şiilerin nüfus olarak en yoğun oldukları yerler İran, Hindistan, Pakistan ve Irak’tır. iran’da yaklaşık olarak 70 milyon gii yaşarken diğer saydığımız ülkelerin her birinde en az 16 milyon Şii yaşamaktadır.6 Ancak İran’ın etki alanına girebilecek gii nüfus başta Irak olmak üzere Ortadoğu ülkelerindedir. 

İran’dan sonra bölgede en büyük gii nüfus Irak’ta bulunmaktadır. Irak’taki şii nüfus, toplam nüfusun %60-65’idir. Lübnan’daki gii nüfus oranı %35, 
Bahreyn’deki %70, Kuveyt’teki %30, Katar’daki %20, Birleşik Arap Emirlikleri’ndeki %16, Suudi Arabistan’daki %5, Suriye’deki %10-12 (Nusayri) ve Yemen’deki %35’tir (Zeydi).7 Bu gruplardan Suriye, Irak, Lübnan ve Körfez ülkelerindeki şii nüfusu iran’ın etki alanı ile daha çok ilgilenmektedir. Bu nedenle 
bu ülkelerdeki gruplar ile iran’ın ilişkisi değerlendirilmelidir. 

2.1. Irak Şiileri 

Iraklı şiiler Irak’ın yüzde 60 veya 65’ini oluşturmaktadır. Bu oran onları Irak’ın en kalabalık grubu yapmaktadır. Irak’ta giiler sadece Araplardan oluşmamaktadır. 
Araplar kadar olmasa da Irak’ta gii Türk (Türkmen) ve Kürt de bulunmaktadır. Irak tarihine baktığımızda giilerin, Irak’ta nüfus açısından çoğunluk olmalarına rağmen siyasi açıdan hep azınlıkta kaldıklarını görürüz. Bu yapıyı kırmak için 1920 ve 1991 yıllarında iki büyük gii isyanı yaşanmış ancak sonuç elde edilememiştir. 2003 yılından itibaren ise Şiiler nüfus gücünü kullanarak seçimler ile iktidar olabilmektedir. 

Irak’ta Şiilerin büyük bölümü Bağdat ve Irak’ın güneyinde yaşamaktadır. Şiilerin en yoğun olarak yaşadığı bölge Bağdat’ın doğusunda yer alır. Burada iki 
milyona yakın Şii’nin yaşadığı tahmin edilmektedir. Irak’ın en büyük ikinci şehri Basra’da ise yine Şii çoğunluğu bulunmaktadır. Bu Şehirde yaşayan gii nüfusu 1,3 milyondur. Şiilerin en kutsal yerleri sayılan Necef ve Kerbela Şehirleri de Iraklı şiilerin yoğun olarak bulundukları diğer Şehirlerdir.8 Türkmen Şiiler ise daha çok Tuzhurmatu ve Telafer Şehirlerinde yaşamaktadır. 

Şii gruplar ABD’nin 2003 müdahalesinden sonra nüfus avantajlarını iyi bir şekilde kullanmıştır. Özellikle gii temelli partiler seçimlerden zaferle çıkmıştır. 
Günümüzde giileri temsil eden üç önemli grup bulunmaktadır. Bunlar Başbakan Maliki’nin grubu, Ammar el-Hekim başkanlığında islam Yüksek Devrim Konseyi 
ve Mukteda el-Sadr önderliğinde Sadr grubu. Seçimlere ittifaklar ve farklı isimlerle girseler de bu üç grubun toplum içinde önemli bir tabanının olduğunu 
söyleyebiliriz. 

Irak’taki şii gruplar konjonktöre göre değişiklik gösterse bile hepsinin iran ile olumlu ilişkileri bulunmaktadır. Özellikle Hekim grubu Saddam Hüseyin baskısı 
nedeniyle 1980’lerden itibaren iran’a sığınmıştır. Bu gruba bağlı olan Bedir Tugayları adlı milis güçleri iran tarafından desteklenmektedir. Bedir Tugayları iran Devrim Muhafızları tarafından eğitilmekte ve silah yardımı almaktadır.9 Hekim grubu gibi iran ile iyi ilişkiler içinde bulunan diğer bir grup Da’wa Partisi 
geleneğinden gelen Nuri al-Maliki’nin grubudur. Maliki, özellikle ABD’nin Irak’taki askerlerini çekmesi yönündeki talebiyle ve iran ile çıkar birliği sağlamak 
konusundaki istekli tutumuyla Tahran’la olan iyi ilişkilerini geliştirmektedir. Ayrıca Maliki döneminde Irak’ta bulunan iran yönetimine muhalif gruplar ülkeden çıkarılmıştır. Mukteda el-Sadr önderliğindeki Sadr grubu yine ABD karşıtlığı zemininde iran ile bazı ortak noktalarda buluşabilmektedir. Özellikle Sadr’ın günümüzde dini eğitime Kum Şehrinde devam etmesi yakın ilişkilerin bir göstergesidir. 

2.2. Suriye Şiileri (Nusayriler) 

Şiilik mezhebinin kendi içinde bazı alt kolları bulunmaktadır. Bunlardan İmamiye, İsmailliye, Zeydiyye ve Nusayrilik en önemlileridir. Suriye’deki giiler ise Nusayri 
olarak adlandırılmaktadır. Suriye’de Sünnilerden sonra en kalabalık grubu yaklaşık %12’lik oranları ile Nusayriler oluşturmaktadır. Nusayriler yoğun olarak Suriye’nin Lazkiye bölgesinde yaşarlar. Nusayrilerin Suriye’de yönetime hâkim olmaları Hafız Esad ile gerçekleşmiştir. Esad 1970’te Nusayri kökenli ilk devlet başkanı olmuştur. 
İktidarını güçlendirmek ve sürdürmek için Esad, devletin önemli noktalarına 

Nusayri kimlikli kişileri görevlendirmiştir. Nusayriler Esad döneminde özel güvenlik, istihbarat ve özel kuvvetlerde yer edinmiş ve ordunun komuta kademesini kontrol etmiştir. Ancak Suriye’nin iç ve dış siyasetinde Nusayri kimliğini dile getirmek bir tabu halini almıştır.10 Esad yönetimi dış politikada daha çok Arap milliyetçiliğini ön plana çıkaran söylemler çerçevesinde bir siyaset izlemeye çalışmıştır. 

Arap Milliyetçiliği söylemlerini sık kullansa da aslında Hafız Esad, pragmatizme dayalı bir dış siyaset izlemiştir. Bu gelenek oğlu Beşar Esad tarafından da devam ettirilmektedir. Bu bağlamda Irak ve İsrail meselelerinde ortak çıkarları bulunması nedeniyle Suriye, İran’a 30 yıl boyunca yakın bir dış siyaset izlemiştir. İran’ın sekiz yıl süren Irak Savaşı boyunca Suriye, Irak’ın Baas yönetimine karşı olan husumeti sebebiyle iran’a destek vermiştir. Batı’nın ve Arap dünyasının İran’a karşı olduğu bu savaşta Suriye’nin iran’a destek vermesi her iki ülkeyi stratejik ortak olarak göstermiştir. 

Hafız Esad, Humeyni yönetimindeki iran’ın ABD ve israil karşıtlığı nedeniyle Arap ülkeleri tarafından desteklenmesi gerektiğini düşünmüştür. Ancak hiçbir Arap 
ülkesi bu yönde bir tutum benimsememiş ve Suriye, iran’ın desteklenmesi noktasında yalnız kalmıştır. Suriye, Irak-iran Savaşı’ndan sonra da iran ile iyi 
ilişkilerini sürdürmüştür. Bunun başlıca nedeni daha önce de belirttiğimiz gibi iran’ın ABD’yi ve israil’i düşman olarak görmesi ve iki ülkenin ortak çıkarlarıdır.11 
İran ile bu konularda çıkar birliği bulunan Suriye özellikle israil konusunda iran ile paralel bir siyaset izlemektedir. Bu iki ülkeye daha sonra israil karşıtlığı konusunda Lübnan’da bulunan Şiiler de eklenmiştir. 

2.3. Lübnan Şiileri 

Lübnan’da günümüzde devlet tarafından tanınan 18 dini grup bulunmaktadır. 
Lübnan’ın genel nüfusu içinde bu grupların nüfus oranı tam olarak bilinmemekte dir. Devlet tarafından resmi olarak en son 1932 yılında bir nüfus 
sayımı yapılmıştır. O dönemde yapılan sayımın ayrıntılı sonucu bilinmemektedir. Ancak Hıristiyan nüfusun Müslümanlardan daha yüksek olduğu kabul edilmiştir. 
Günümüzde Lübnan’da nüfus yapısının değiştiğini söyleyebiliriz. Ülkede yaşanan iç savaş, savaş sonucu oluşan dış göçler ve hem sınıfsal hem de kültürel 
nedenlerden dolayı gruplarda gelişen farklı doğum oranları nüfus yapısının değişiminde etkili olmuştur. Değişen nüfus oranları sonucunda grupların 
günümüzdeki gerçek nüfus oranları resmi olarak bilinmemektedir. Ancak başta Hizbullah lideri Nasrallah olmak üzere giiler Lübnan’daki en kalabalık grup 
olduklarını iddia etmektedirler.12 

Lübnan’da giiler yoğun olarak Lübnan’ın kuzeydoğusunda Bekaa Vadisi bölgesinde, Başkent Beyrut’un güneyinde ve Güney Lübnan’da yaşamaktadır. 
Daha önce de belirttiğimiz gibi resmi bir sonuç olmasa da yapılan araştırmalarda Lübnan’daki gii nüfusun %25-35 arasında olduğu tahmin edilmektedir.13 Lübnan’ın günümüzdeki nüfusu dört milyonun üzerinde olduğu tahmin edilmekte ve toplumsal sınıf bakımından bu gruplar arasında giiler Lübnan’ın en yoksul kesimini oluşturmaktadırlar. 

Lübnan’ın bağımsızlığını elde ettiği dönemde, giiler kendilerini temsil edecek ve giileri bir arada tutabilecek siyasi oluşumu gerçekleştiremediler. giileri siyasi 
alanda ilk kez örgütleyen kişi 1960’ların sonunda Musa el-Sadr olmuştur. Sadr, şiileri devlet katında temsil edecek örgütü, Yüksek gii Konsey’ini 1969’da kurdu.14 
Ardından 1975 yılında, Lübnan iç Savaşı döneminde, Emel Hareketi kuruldu. Ardından Hizbullah Emel Hareketi’nden ayrılarak 1985’ta ayrı bir oluşum olarak 
ortaya çıktı. Hizbullah, kuruluş aşamasında kendine İran devrimini örnek aldığını belirtmiştir. Hizbullah’ı ön plana çıkaran asıl olay 1989 yılında yapılan Taif 
Antlaşması olmuştur. Bu anlaşmaya göre Hizbullah ülke içinde yasal olarak silahlı güç bulunduran tek hareket olma özelliğini kazanmıştır. İsrail’e karşı mücadele etmesi beklentisiyle bu imtiyaz Hizbullah’a verilmiştir.15 Hizbullah bu süreçte Suriye ve iran’dan özellikle israil karşıtlığı noktasında büyük destek görecektir. 

İsrail’in 2000 yılında Güney Lübnan’dan çekilmesinden sonra Hizbullah bölgede büyük bir güç kazanmıştır. Ardından 2006 yılında Hizbullah’ın israil’e 
karşı gösterdiği direniş ve başarı Hizbullah’a var olan halk desteğini artırmıştır. Bu desteğin özellikle Lübnan’daki Hıristiyanlardan da gelmesi oldukça anlamlıdır. 

Kuzeyden israil’in komşusu olan Lübnan, iran tarafından önemsenmektedir. Bu nedenle iran uzun yıllar boyunca Hizbullah’a hem maddi hem de askeri destekte 
bulunmaktadır. Son dönemde israil’in saldırıları nedeniyle iki ülke arasında ve özellikle Güney Lübnan ile iran arasında çıkar birliğinin oluşturduğu patronaj yapı dışında ciddi bir duygusal bağın da oluştuğunu söyleyebiliriz. İran Cumhurbaşkanı Ahmedinejad, Ekim 2010’da gerçekleştirdiği Lübnan ziyaretinde Hizbullah yanlısı kitleler tarafından iran bayrakları ile karşılanmıştır.16 
Ahmedi Nejad’ın Güney Lübnan’da konuşma yaptığı alanın (Bint Jbeil) israil sınırına sadece 5 km uzaklıkta olması oldukça anlamlıdır. iran bayrakları ile 
yapılan bu gösteri iran’ın etki alanının israil karşıtlığı çerçevesinde geliştiğini de göstermektedir. 

2.4. Körfez Ülkelerindeki Şiiler 

Suudi Arabistan, Bahreyn, Katar, Birleşik Arap Emirlikleri, Kuveyt, Umman ve Yemen’den oluşan Körfez ülkeleri Sünni iktidarların bulunduğu otokratik 
rejimlerden oluşmaktadır. Bu ülkelerdeki giiler uzun yıllar boyunca görmezden gelinmiştir.17 Yoğunluk açısından en önemli gii nüfus %70’lik oran ile Bahreyn’de bulunmaktadır. giiliğin bir kolu olan Zeydiler Yemen’de %35’e yakın bir nüfus oranına sahiptir. Katar, Kuveyt ve BAE’nde %15 ile %30 arasında değişik oranlarda gii nüfusu bulunmaktadır. Suudi Arabistan’da %5-10 gibi düşük bir oran olmasına rağmen giiler önemli petrol kaynaklarının bulunduğu bölgelerde yaşamaktadır. 

Son dönemde Körfez ülkelerindeki giiler iki nedenden dolayı gündemde kalmaya devam etmiştir. Birincisi Bush Doktrini ile birlikte gelişen Ortadoğu’da 
demokratikleştirme söylemi. Bu söylemin gelişmesi ile birlikte Körfez’deki Şiilerin durumu yeniden gündeme gelmiştir. İkincisi ise iran’ın bölgede artan etki alanıyla birlikte Körfez’deki giilerle iran’ın ilişkisi tartışma konusu olmuştur. 

Körfez ülkelerinde geçmişten gelen ciddi bir iran korkusu bulunmaktadır. Humeyni yönetiminden beri iran, Körfez ülkelerinin Batı ülkeleri ile geliştirdiği iyi ilişkilere karşı çıkmıştır. Humeyni; ABD’yi “ Büyük Şeytan ”, Sovyetler Birliği’ni “ Küçük Şeytan ” ve Batı’nın kukla rejimleri olarak gördüğü Körfez ülkelerini ise “ Mini Şeytanlar ” olarak adlandırmıştır.18 Körfez ülkelerinin Batı ile olan olumlu ilişkisi günümüzde de devam ettiği için iran’ın da bölgeye karşı görüşünün değiştiğini söylenemez. Körfez ülkeleri iran’ın iki açıdan kendilerini tehdit edebileceğini değerlendirmektedir. 

Bu tehditlerden biri iran’ın Hürmüz Boğazı’nı kapatma olasılığıdır. Dünya’da tüketilen petrolün %20’si bu boğaz yolundan geçerek Körfez ülkelerinden ihraç 
edilmektedir.19 Diğer bir tehdit ise iran’ın Körfez ülkelerindeki giileri, bu ülkelerde iç sorunlar çıkarmak ve Körfez’de bulunan yabancı yatırımcılara karşı kışkırtmak amacıyla kullanmasıdır.20 Ayrıca iran’ın nükleer faaliyetlerine devam etmesi bu ülkelerde tehdit algılamasının daha yoğun bir Şekilde yaianmasına neden olmaktadır. 

3. İRAN’IN ORTADOĞU POLİTİKASI VE Şİİ JEOPOLİTİĞİ

İran’ın dış politikası analiz edilirken, 1979 Devrimi’nden sonra iran devletinin kendini nasıl tanımladığı, oluşan devletin yapısı, kurumları gibi konular dikkate 
alınmalıdır. Bunun dışında uluslararası alanda gelişen siyasetle birlikte ülkedeki iktidarın öncelikleri belirtilmeli ve buna bağlı olarak ülkenin dış politikadaki 
araçlarının ne olduğu ve bunları nasıl kullanabileceği de değerlendirilmelidir. Böylece İran’ın dış politikası ve özellikle bölgedeki diğer gii gruplar ile ilişkisi 
bütüncül bir Şekilde analiz edilmiş olur. 

Devrim sonrası 1979’da kurulan İran islam Cumhuriyeti, Batı kültürünü benimseyen Şah yönetimine bir tepki olarak ortaya çıkmıştır. Devrim, İran’daki pek çok grubun katılımıyla gerçekleşmiştir. Bu gruplar, özellikle gah rejiminin ABD ile bağlantılarından, ülkedeki toplumsal ve kültürel alanda yaşanan yozlaşmadan duydukları rahatsızlığı dile getirmiştir.21 Devrim öncesinde ülkede oluşan ABD karşıtlığı, devrim sonrasında da özellikle İran-Irak Savaşı döneminde ABD’nin izlediği politikalardan dolayı artarak devam etmiştir. 

Sekiz yıl süren İran-Irak Savaşı boyunca hiçbir ülke İran’a destek vermemiştir. İranlıların iddialarına göre Batılı devletler Irak’a kimyasal silah satmış ve Irak’ın 
bunları kullanmasına göz yummuştur.22 Devrim sonrası İran dıİ politikası, savaş döneminde Batılı ülkelerin kendisine karşı olan tavırlarından etkilenmiştir. Bu 
dönemde İran devleti kendini tehdit altında hissetmiştir. Bu nedenle İran kendi içine kapanık ve kendini korumaya yönelik politikalar üretmiştir. 

Ortadoğu için son dönemde sıkça dile getirilen yeni bir “Soğuk Savaş”ın temeli de bu geçmiş deneyimlere dayanmaktadır. Meşruiyetini Siyonizm ve Batı 
karşıtlığından alan İran’daki siyasetçiler, ABD’nin son dönem politikaları nedeniyle kendi ülkelerinde güç kazanmıştır. Bu anlamda 11 Eylül olayları sonrası ABD’nin dış politikasının İran iç politikasına etkileri dikkate alınmalıdır. Siyonizm ve Batı karşıtı söylemlerle siyaset yapan Ahmedi Nejad bu süreçte toplumsal desteğini artırma ve Batı karşıtlığı temelinde ülke dışında da müttefik arayışındadır. 

İran’ın, Şii jeopolitiğini kendi lehine kullanmasını sağlayacak kurumları bulunmaktadır. Bunlardan biri manevi ve fikri birliği sağlayacak olan Kum 
kentidir. gii din adamlarının eğitim aldıkları yerlerden biri olan Kum kenti son dönemde Irak’taki Necef kenti karşısında eğitim merkezi olarak daha çok ön plana çıkmaktadır. İran’ın bir diğer aracı ise bölgede bazı gruplara hamilik yapmasını sağlayan İran Devrim Muhafızları’dır. Özellikle çatışmaların sıkça yaşandığı Ortadoğu’da Devrim Muhafızları İran ile çıkar birliği olan diğer gii ve İslami gruplara silah yardımı ve silahlı eğitim olanakları sağlamaktadır. 

3.1. Kum Kenti 

Irak, tarih boyunca giilerin dini merkeziyken Necef de gii din adamlarının yetiştiği ve yaşadığı bir kent olmuştur.23 İran’daki Kum kenti ise Necef’te eğitim almış İranlı din adamları tarafından kurulmuş ve İran İslam Devrimi’ne kadar Necef’in etkisi altında kalmıştır. İslami Devrim ile birlikte İran’da Kum kentine verilen önemin artması, buna karşın Irak-İran Savaşı nedeniyle Baas yönetimi tarafından Iraklı Şiilere karşı oluşan çekinceler sonucu Necef’in olanakları azalmış, bir medrese Şehri olarak Kum kentinin önemi gittikçe artmıştır. 
Şii din adamlarının eğitim aldığı bu iki merkez arasındaki en temel ayrım imam’ın siyasi rolü üzerinedir. Necef kenti geleneksel fikre sadık kalmış ve din 
adamlarının siyasi bir rolünün olmadığını savunmuştur. Necef’e göre din adamları sadece ruhani konularla ilgilenir ve toplumu ahlaki değerler bakımından denetler. 
Öte yandan Kum kenti Ayetullah Humeyni’nin öğretisi olan Velayeti Fakih’i takip etmektedir. Diğer bir ifade ile Kum kenti, din adamlarının toplumda siyasi bir 
rolünün olduğu iddiasındadır.24 

Humeyni’den sonra Kum kenti giiliğin eğitim merkezi olarak geliştirilmiştir. Bu dönemde Kum kentinde yeni kütüphaneler ve eğitim merkezleri oluşturulmuş, 
elektronik kaynaklardan da yararlanılmıştır. Bu gelişmelere paralel olarak Kum kentine gelen öğrenci sayısı Necef kentine oranla gittikçe artış göstermiş, bazı 
dönemlerde eğitim için Kum’da bulunan öğrenci sayısı 70 bini bulmuştur.25 

Dünya genelinde gii toplumunun gelecek nesil din adamları ve siyasetçilerinin Kum kentinde eğitim alması, İran’a gii jeopolitiğini etkin bir şekilde kullanması 
noktasında büyük bir avantaj sağlamaktadır. 

3.2. Devrim Muhafızları 

Ortadoğu’da uluslaşma sürecini tamamlamayan ülkelerde çatışma olgusu hâlâ sık olarak yaşanmaktadır. Çatışmanın sıcak bir şekilde yaşandığı bölgelerde ise 
diplomasi ile yapabilecek şeyler sınırlıdır. iran, bu dönemde bölgedeki nüfuz alanını güçlendirmek için Devrim Muhafızları’nı kullanmaktadır. Lübnan’da, 
Irak’ta ve Pakistan’da gii gruplara bağlı milis güçler İran tarafından organize edilmekte, eğitilmekte ve bu ülkeden silah yardımı almaktadır.26 Dolayısıyla, 
İran’ın bölgede diğer gruplar ile patronaj ilişkisi kurma aşamasında Devrim Muhafızları’nın işlevi önemlidir. 

4. TÜRKİYE – İRAN İLİŞKİLERİ 

Türk Dışişleri Bakanı Ahmet Davutoğlu’nun tabiri ile Anadolu coğrafyası ile İran birçok açıdan tarih sürecinde birbirine bağımlı olmuştur.27 Değişik dönemlerde bu coğrafyalarda hüküm sürmüş devlet ve imparatorluklar birbirleri ile karşılıklı etkileşim içinde olmuştur. Ancak geçmişte var olan bu devlet ve imparatorluk ların ilişkilerinden yola çıkarak günümüzdeki Türkiye-İran ilişkileri hakkında çıkar samalarda bulunmak bizi sağlıklı sonuçlara ulaştırmayabilir. Çünkü geçmişteki ilişkileri, dönemin uluslararası yapısı ve dinamiklerine göre değerlendirmek gerekir. Öte yandan geçmişteki yoğun ilişkileri inceleyerek şu 
sonuca varabiliriz: bu coğrafyalarda kurulan devletlerin birbirine karşı algısı her zaman açık olmuştur. Birbirlerinin siyasetini yakından takip etmiş ve dönemlere 
göre birbirlerini ya bir tehdit olarak görmüş ya da bölgede işbirliği yapılabilecek güçlü bir müttefik olarak değerlendirmiştir. 

Son dönemde Türkiye’de AKP iktidarı ile birlikte, özellikle 11 Eylül sonrasındaki gelişmeler sonucunda Türkiye-İran arasında yakınlaşma gerçekleşmiştir. ABD’nin Irak işgali döneminde Türkiye’nin izlediği politikalar ve Irak konusunda belirginleşen ortak çıkarlar Ankara ile Tahran’ı daha da yakınlaştırmış, ekonomik ilişkilerin istikrarlı bir şekilde gelişmesi ikili diyalogu artırmıştır. Özellikle son dönemde iki ülke arasında enerji alanında yapılan yeni çalışmalar dikkat çekmektedir. 

Türkiye’nin barışçıl nükleer çalışmaları desteklemesi ve Ortadoğu’da silahsızlanmayı İsrail’in nükleer silahlarına dikkat çekerek eleştirmesi, yurtiçinde 
ve yurtdışında bazı kesimler tarafından Türk dış politikasında bir eksen kayması olarak değerlendirilmiştir. Ancak Türkiye’nin İran ile ilişkileri daha geniş bir 
çerçeveden, Türkiye’nin genel Ortadoğu politikaları çerçevesinden değerlen dirilmelidir. Davutoğlu’ nun Stratejik Derinlik adlı kitabında Türkiye’nin 
küresel bir güç olması için öncelikle bölgesel bir güç olması gerekliliği vurgulanmaktadır. Bu sürecin devamı için de bölgede istikrarın ve işbirliğinin 
artması gerekmektedir. İstikrâr ve işbirliğinin sağlanabileceği siyasi ortam için ise, bölgedeki tüm ülkelerin sürece dâhil olması ve hiçbir grubun sistemin dışına 
çıkarılmaması öncelikli koşullardandır. Bu bağlamda Türkiye ne İran’ın bölgede sistem karşıtı faaliyetlerini artırmasını istemekte ne de Batılı ülkelerin İran’ın 
bölgede yalnızlaştırılması yönündeki politikalarını desteklemektedir. Son dönemde Türkiye’nin Brezilya ile birlikte İran’ın nükleer programı konusunda çözüm girişiminde bulunması ve yaptırımlara karşı çıkması bu çerçevede değerlendirilmelidir. 

4.1. İran’ın Nükleer Çalışmalarının Bölgeye ve İlişkilere Etkisi 

Türkiye, İran’ın nükleer çalışmalarını ikili ilişkilerde belirleyici bir unsur olarak görmemektedir. Bunun öncelikli nedenlerinden biri Türkiye’nin iran’ı bir tehdit 
olarak görmemesidir. Ayrıca bir tehdit algısı oluşsa bile Türkiye böyle bir tehdidi karşılayabileceğine inanmaktadır.28 Türkiye’nin asıl çekincesi bu nükleer kriz 
sürecinin Ortadoğu’da kutuplaşmaları keskinleştirmesi ve bölgesel istikrarsızlığa yol açmasıdır. Peki, bu süreç nasıl gelişebilir? 

 Irak, Lübnan ve Pakistan gibi ülkelerde sık sık sıcak çatışmalar yaşanmaktadır. İran bu ülkelerdeki gii gruplara ciddi yardımda bulunmakta ve bu grupların hamilik sorumluluğunu üstlenmektedir. Bu ülkelerdeki gii gruplar ile İran arasında güce dayalı bir işbirliği söz konusudur. İran’ın savunma alanında daha da güçlenmesi ve Şii grupları çeşitli tehditlerden koruması bu grupların İran’a karşı aidiyet duygusunu güçlendirecektir. Diğer bir ifade ile İran’ın silah teknolojisi açısından güçlenmesi bölgedeki kutuplaşmayı artıracak ve İran’ın bölgesel bir güç olarak diğer ülkelerin önüne geçmesine neden olacaktır. 

İran’da yaşanabilecek bir nükleer kriz sonucunda ortaya çıkabilecek diğer bir senaryo da İran’ın bölgede yalnızlaştırılması dır. Böyle bir durum hem Türkiye’nin İran ile geliştirdiği ekonomik ilişkilerine zarar verir hem de bölge istikrarını sekteye uğratır. İran’ı bölgede izole etmeye çalışmak sanılanın aksine İran’a geri adım attırmayacaktır. Bu tür politikalar İran’ın daha da saldırgan bir siyasi tavır almasına neden olabilir. Bu süreçte İran Ortadoğu’daki diğer müttefiklerini de devreye sokarak tüm bölgede istikrarsızlık yaratabilir. Bu durum Türkiye’nin bölgede esnek politikalar izlemesini de zorlaştırır. 

SONUÇ YERİNE: TÜRKİYE’NİN ÇÖZÜM SÜRECİNDEKİ YERİ 

Türkiye ABD’de Bush yönetiminin 11 Eylül sonrası “ya bizdensin ya da bize karşı” anlayışını benimsememiş ve ABD’nin bölge politikalarına karşı farklı bir tutum sergilemiştir. Obama yönetimi ile birlikte Türkiye ve ABD’nin politikaları uyum göstermeye başlamıştır. Çünkü Obama yönetimi de Türkiye gibi ilk önce bölgede angajman politikaları izlemeye çalışmıştır. Bu politika diplomasiye önem verdiği için Türkiye’nin çıkarlarına uygundur. Daha önce de belirttiğimiz gibi Türkiye bölgedeki politikalarını uygulamak için istikrara önem vermektedir. İstikrarın oluşabilmesi için de bölgedeki tehdit algılamalarının en aza indirilmesi 
gerekmektedir. 

Ortadoğu ülkelerindeki iktidarlar tehdit algılamalarını kendi konumlarını güçlendirmek için kullanmaktadır. İran ve İsrail gibi ülkelerde hükümetler ülke 
içinde birlik için dışarıda yarattıkları düşmanlıklardan beslenmektedir. Bu nedenle bu hükümetler Ortadoğu’da çıkan her kıvılcımdan yararlanmaya çalışmakta ve krizler kartopu etkisiyle büyüyüp çıkmaza girmektedir. Dolayısıyla Türkiye bu süreci tersine dönüştürecek politikalar izlemelidir. Bu bağlamda Türkiye angajman politikalarına devam etmeli ve diğer ülkeleri de bu politikaya uyum göstermesi yolunda ikna etmelidir. Ayrıca bu süreçte Türkiye bölgede kutuplaşmaları önlemek için izlediği denge politikasının yanlış yorumlan mamasına özen göstermelidir. 
Çünkü bu süreçte Türkiye, İran ile yakın ilişkiler kurmaktadır. Türkiye, İran gibi Batı karşıtı olmadığını ama Ortadoğu’daki sorunlara da Batılı ülkeler gibi çözüm 
aramadığını vurgulamalıdır. 

Türkiye bölgede diğer ülkelerden farklı olarak çok boyutlu diplomasiyi uygulayan tek ülkedir. Diğer ülkelerle sadece hükümetler düzeyinde ilişki 
sürmemekte, aynı zamanda ülkedeki tüm gruplar ile istişarede bulunmaktadır. Bu politika özellikle çatışmaların yoğun yaşandığı Irak, Lübnan ve Filistin gibi 
ülkelerde başarıyla yürütülmüştür. Türkiye bu süreçte çatışmaların azalması için bu ülkelerdeki tüm gruplarla görüşerek aktif bir politika izlemiştir. 
Bu politikasının devam etmesi için bölgede istikrarın hâkim olması gerekmektedir. Eğer bölgede çatışma olmazsa, devletin zayıf olduğu ülkelerdeki gruplar da İran gibi başka ülkelerle hamilik esasına dayanan bir ilişki arayışına girmezler. Ancak çatışma olgusu devam eder ve İran silahlanma konusunda ilerlerse bu durum İran’ın bölgesel güç olma iddiasını güçlendirir. 

İran nükleer silah üretse bile Tahran yönetiminin bu silahları kullanması pek gerçekçi olmayacaktır. Nükleer silahtan çok bu silahların işlevi üzerine düşünül melidir. İran’ın etki alanı kısıtlandığında nükleer silahın işlevi de azalacaktır. Batılı devletlerin uzun vadeli düşünerek buna göre hareket etmesi gerekmekte dir. Başta ABD olmak üzere Batılı devletler İran’ın nükleer silah sahibi olma olasılığına karşı çıkıp saldırgan politikalar izlerken, İran’ın etki alanını güçlendirmemeye dikkat edilmelidir. 

DİPNOTLAR;

1 Robin Wright and Peter Baker, “Iraq, Jordan See Threat from Iran”, Washington Post, 8.12.2004. 
2 Helle Malmvig, The US and the Middle East from the War in Iraq to the War in Gaza, Royal Danish Defence College, Mart 2009, s. 20. 
3 Dore Gold, Iran, Hizbullah, Hamas and the Global Jihad, Jerusalem Center for Public Affairs, 2007, s. 8. 
4 Amir M. Haji-Yousefi, “Whose Agenda Is Served by the Idea of a Shia Crescent?”, Alternatives: Turkish Journal of International Relations, Vol. 8, No. 1, Sonbahar 2009, s. 122. 
5 Itamar Rabinovich, Orta Doğu’da Etnisite Çoğulculuk ve Devlet, Avesta Yayınları, 2004, s. 30-31. 
6 Luis Lugo, Mapping the Global Muslim Population, Pew Research Center, Ekim 2009, s. 8-9. 
7 Mehmet gahin, “gii Jeopolitiği: iran için Fırsatlar ve Engeller”, Akademik Ortadoğu, Cilt 1, Sayı 1, 2006, s. 40. 
8 Cole Juan, “The United States and the Shi’ite Religious Faction in Post Ba’thist Iraq”, Middle East Journal, Volume 57, No:4, Güz 2003, s. 546-547. 
9 Kenneth Katzman, Iran’s Influence in Iraq, CRS Report for Congress, Kasım 2005, s. 2-3. 
10 Ayşegül Sever, “Bağımsızlıktan Bugüne Suriye”, Değişen Toplumlar Değişmeyen Siyaset: Ortadoğu, (Ed.) Fulya Atacan, Bağlam Yayıncılık, 
İstanbul, 2004, s. 194 – 208. 
11 William L. Cleveland, A History of the Modern Middle East, Westview Press, 2009, s. 405-406. 
12 Dror Ze’evi, The Present Shia-Sunna Divide: Remaking Historical Memory, Crown Center For Middle East Studies, Nisan 2007, s. 3. 
13 http://arabic.cnn.com/2007/middle_east/4/9/shiite.lebanon/index.html, 17.05.2007. 
14 Fulya Atacan, “Küçük Ülke Büyük Sorunlar: Lübnan”, Değişen Toplumlar Değişmeyen Siyaset: Ortadoğu, (Ed.) Fulya Atacan, Bağlam Yayıncılık, 
İstanbul, 2004, s. 297 
15 http://arabic.cnn.com/2007/middle_east/4/9/shiite.lebanon/index.html, 17.05.2007. 
16 http://www.aljazeera.net/NR/exeres/92C989F5-4683-440B-916D-1C317B03D360.htm, 14.10.2010. 
17 Ze’evi, a.g.e, s. 3. 
18 Arı, a.g.e, s. 546. 
19 James Leigh, Predrag Vukovic, Potential Iranian Hegemony, MP1, gubat 2010, s. 30. 
20 http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/1544535/Iran-poised-to-strike-in-wealthy-Gulf-states.html, 04.05.2007. 
21 Arı, a.g.e, s. 538-539. 
22 Yousefi, a.g.e, s. 121. 
23 Arif Keskin, “İran’ın Irak Politikası: Tarihi Bir Rövanşın Anatomisi”, Global Strateji, İlkbahar 2008, s. 66. 
24 Sayyid Muhammad Rizvi, Shi’ism Imamate and Wilayat, Ansarian Publication, 2000, s. 110-111. 
25 Vali Nasr, The Shia Revival, w.w. Norton & Company, 2006, s. 214-217. 
26 Nasr, a.g.e, s. 222-223. 
27 Ahmet Davutoğlu, Stratejik Derinlik, Küre Yayınları, 2010, s. 427. 
28 Gülden Ayman, Iranian Nuclear Crises and Turkey, ISPI, 12 Nisan 2010, s. 85. 


KAYNAKLAR; 

Kitaplar 

ATACAN, Fulya (Ed.), Değişen Toplumlar Değişmeyen Siyaset: Ortadoğu, Bağlam Yayıncılık, İstanbul, 2004 

AYMAN, Gülden, Iranian Nuclear Crises and Turkey, ISPI, 12 Nisan 2010 

CLEVELAND, William L., A History of the Modern Middle East, Westview Press, 2009 

DAVUTOĞLU, Ahmet, Stratejik Derinlik, Küre Yayınları, 2010 

GOLD, Dore, Iran, Hizbullah, Hamas and the Global Jihad, Jerusalem Center for Public Affairs, 2007 

LEIGH, James, Predrag Vukovic, Potential Iranian Hegemony, MP1, gubat 2010 

LUGO, Luis, Mapping the Global Muslim Population, Pew Research Center, Ekim 2009 

MALMVIG, Helle, The US and the Middle East from the War in Iraq to the War in Gaza, Royal Danish Defence College, Mart 2009 

NASR, Vali, The Shia Revival, w.w. Norton & Company, 2006 

RABINOVICH, Itamar, Orta Doğu’da Etnisite Çoğulculuk ve Devlet, Avesta Yayınları, 2004 

RIZVI, Sayyid Muhammad, Shi’ısm Imamate and Wilayat, Ansarian Publication, 2000 

ZE’EVI, Dror, The Present Shia-Sunna Divide: Remaking Historical Memory, Crown Center For Middle East Studies, Nisan 2007 

Makaleler; 

ATACAN, Fulya, “Küçük Ülke Büyük Sorunlar: Lübnan ”, Değişen Toplumlar Değişmeyen Siyaset: Ortadoğu, (Ed.) ATACAN, Fulya, Bağlam Yayıncılık, İstanbul, 2004 

JUAN, Cole, “The United States and the Shi’ite Religious Faction in Post Ba’thist Iraq”, Middle East Journal Volume 57, No:4, Güz 2003. 

KATZMAN, Kenneth, “Iran’s Influence in Iraq”, CRS Report for Congress, Kasım 2005 

KESKİN, Arif, “ İran’ın Irak Politikası : Tarihi Bir Rövanşın Anatomisi ”, Global Strateji, İlkbahar 2008 

SEVER, Ayşegül, “ Bağımsızlıktan Bugüne Suriye ”, Değişen Toplumlar Değişmeyen Siyaset: Ortadoğu, (Ed.) ATACAN, Fulya, Bağlam Yayıncılık, İstanbul, 2004 

ŞAHİN, Mehmet, “ Şii Jeopolitiği: İran için Fırsatlar ve Engeller”, Akademik Ortadoğu, Cilt 1, Sayı1, 2006 

WRIGHT, Robin and Baker, Peter, “Iraq, Jordan See Threat from Iran” Washington Post, 8.12.2004 

YOUSEFI, Amir M. Haji, “Whose Agenda Is Served by the Idea of a Shia Crescent?”, Alternatives: Turkish Journal of International Relations, Vol. 8, No. 1, Sonbahar 2009 

İnternet Kaynakları 

http://arabic.cnn.com/2007/middle_east/4/9/shiite.lebanon/index.html, ( Erişim 17.05.2007) 
http://arabic.cnn.com/2007/middle_east/4/9/shiite.lebanon/index.html, (Erişim 17.05.2007)
http://www.aljazeera.net/NR/exeres/92C989F5-4683-440B-9161C317B03D360.htm, (eriGim 14.10.2010) 
http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/1544535/Iran-poised-to-strike-in wealthy-Gulf-states.html, (eriGim 04.05.2007) 


***