PKK nın Kuruluşu,

 PKK nın Kuruluşu,

PKK Kuruluşu, Cem Ersever, Abdullah ÖCALAN, M. Celal BUCAK, AYDINLIK Gazetesi,

Cem Ersever 

    PKK'nın Ankara çıkışlı ilk öncüleriyle, bu öncülerin Doğu ve Güneydoğudaki 
çalışanlarının gözdeleri olan bazı elemanların katıldığı bir toplantı Diyarbakır 
ili Lice ilçesi Fis köyünde 27 KASIM 1978 tarihinde yapılır. Bu toplanma bilinen 
anlamda bir toplantı değildir. Yani partinin kuruluşu için hazır bulunanların 
çeşitli konulardaki görüşlerini dile getirdikleri bir kuruluş kongresi değildir. 
Tamamen Abdullah ÖCALAN'ın kafasında tasarlanan bir eğitim çalışması 
niteliğindedir. Zaten Abdullah ÖCALAN bu anlayışını hala sürdürmektedir. 

Bu güne kadar yapılan PKK'nın tüm kongre, konferans ve toplantılarının özü ve biçimi bu ilk toplantının hep kopyası olagelmiştir. Fis Köyündeki toplantı PKK tarafından örgütün 1. Kongresi olarak kabul edilmektedir. Bu kongrede 7 kişilik bir yürütme komitesi seçilir. Merkez Komite üyeleri ise resmen belirlenmez fakat, toplantıya katılan herkese "Siz merkez komitesi üyesi olabilirsiniz" denir. Bu da Apo'nun özendirme ve çalıştırma taktiklerinden birisidir. Bu toplantıda Apo kendisini kurulan partinin genel sekreteri olarak ilan eder.

Alınan ilk karar toplantının gizli tutulmasıdır. Partinin kurulduğu kesinlikle 
gizli tutulacaktır ve partinin bölge komiteleri ilk etapta inşa edilmeye 
başlanacaktır. Bu amaçla toplantıya katılanlar partinin bölge komitelerini 
kurmak üzere bölgelere dağılırlar. Bölge komitelerinin kuruluşunda bütün ileri 
düzeydeki kadrolara görevler verilir ve herkesten derhal işiyle, okuluyla ve en 
önemlisi aileleriyle bağlarını koparmaları istenir.

Bu anlayış giderek yaygınlaştırılır, ilişkide bulunan herkesten işini gücünü 
bırakıp örgüt faaliyetlerine katılması istenir. Aslında ilişki koparma temelinde 
bir tuzak dayatılmaktadır. Militanlardan istenen örgüt faaliyeti, propagandadan 
ziyade askeri eylem biçimleridir. Bir yandan kurulan partinin alt örgütlemeleri 
oluşturulurken, esas olarak da yoğun bir eylem programı hazırlanmaktadır.
Eylem programlarında belirlenen hedefler şunlardır;

- Devlet güvenlik kuvvetleri ve bunların istihbarat kaynakları,
- Türk Milliyetçisi örgütler ve bunların önde gelen liderleri,
- Doğu ve Güneydoğudaki nüfuzlu ve popüler kişiler,
- Güneydoğulu milletvekilleri,
- Belediye başkanları,
- Aşiretlerin ileri gelenleri,

Sosyal şoven olarak isimlendirilen tüm sol örgütler ve özellikle;

- Halkın Kurtuluşu örgütü,
- Devrimci Halkın Birliği,
- Türkiye İşçi köylü Partisi,
- Devrimci Demokratik Kültür Dernekleri,
- Özgürlük Yolu,
- Kürdistan Ulusal Kurtuluşçuları

    Böylece Abdullah ÖCALAN, bir bütün olarak Türkiye'deki sağcısından solcusuna; 

Kürtçüsünden tarafsızına kadar herkese karşı savaş ilan etmiştir. 

Sonuçta yalnız ideolojik olarak değil aynı zamanda siyaset alanında da ve esas olarak da eylem alanında "Bizden olmayan düşmandır" mantığını adamlarına hakim kılmaya çalışmıştır. Diğer yandan aile, akrabalık ve dostluk ilişkilerini de çizmiş olduğu mücadele metodu önünde " Ciddi ve tepelenmesi gereken" bir engel olarak görüyordu. Daha da önemlisi insanın doğuşundan var olan; biyolojik ve 
sosyo-psikolojik bir gerçek olan ayrı kişilikleri de kabul etmiyordu. 

Tek tip bir model dayatılmıştı. Bu modele uymayanlar çeşitli bahanelerle aşağılanıyor, bunaltılıyor du. Bir çok militan farklı olan kişiliklerini sanki öyle olmaması gerekiyormuş gibi kamufle etmek ya da gözden kaçırmak için her şeyi göze alıyorlardı. Kimisi de kendini suçlayıcı bir mektup bırakarak kayıplara karışıyor yani; kaçıyorlardı.

27 KASIM 1978 tarihinde kurulan PKK, varlığını 1979 yılı TEMMUZ ayında  Milletvekili Mehmet Celal BUCAK'a saldırarak ilan etti.

M. Celal BUCAK saldırıdan yaralı olarak kurtuldu. Böylece PKK eylemleri Kırsal 
Kesim Eylemleri ve Şehir Eylemleri olmak üzere iki temel kola ayrılmış oldu.
Kırsal kesimlerdeki eylemlerin temel esprisi; birbirine düşman olan iki aşiret, 
kabile ve aileden birine yanaşarak ve onların desteğiyle diğerine saldırmaktı. 
HİLVAN'da bir aşirete dayanılarak SÜLEYMAN-LAR'a; SİVEREK'te gene bir aşirete 
dayanılarak BUCAK'lara saldırılmıştır. Bu aşiret olaylarında yüzlerce insan 
hayatını kaybetmiştir. Çatışmalar kısa sürede öyle bir hal almıştır ki, taraflar 
birbirinin kedisini köpeğini öldürür duruma gelmişlerdir. Öte yandan MARDIN'de 
bir kabilenin maddi olanaklarına dayanılarak KAHRAMAN'lara saldırılar 
yapılmıştır. Bu örnekleri çoğaltmak mümkündür. Bu hadiselerin perde arkası 
kamuoyuna yansıtılmamıştır. Eğer bir gün ilgili kesimler bu hadiseleri gün 
yüzüne çıkarırlarsa ibret verici olaylar göreceğimiz kuşkusuzdur.

Abdullah ÖCALAN böyle bir taktiğe; bu kesimlerden kadro, savaşçı ve her türden 
eleman temin edebilmek için başvurmuştur. Bu arada her şeye rağmen oyuna 
gelmeyen kabile ve aileleri çatışma içine çekmek için bir takım provakatif 
eylemlere girişiliyordu, önceden yapılan plan gereği geceleri herhangi bir 
kabilenin evi taranıyor, birkaç gün sonra da gidip, "Size saldıran olmuş, sizi 
biz koruyacağız" denilerek oralara yerleşiliyordu. Yine bilindiği gibi 1979-1980 
yıllarında PKK militanları ile BATMAN ili civarındaki RAMAN aşireti arasında çatışmalar oluyordu.

PKK'lılar; civar köyleri daha aktif hale getirmek ve kullanabilmek için SUÇEKEN 
köyünde bir aileye bombalı paket göndererek bu ailenin katledilmesine sebep 
oluyor, ardından da SUÇEKEN köyünü RAMAN aşiretine karşı üs olarak kullanıyorlardı.

Şehirlerde ise tamamen"...." üslenilerek sendika, dernek vb. gibi açık hedef 
olabilecek yerlerde faaliyette bulunan diğer sağ-sol örgüt ve kuruluşlara karşı 
eylemler geliştiriliyordu.

NİZİP ilçesi ve benzeri yerlerde küçük imalathane sahiplerine mafya 
yöntemleriyle "ya malın ya canın" tazında bir üslup ile yaklaşılıyor işçi 
ücretleri üç-dört kat yükselttiriliyor, ardından da işçilere, "Aylıklarınızı biz 
yükselttik, fazla paraları bize aidat olarak ödeyeceksiniz" deniyordu. İşçilerin 
büyük bir kısmı bu yöntemle zoraki sempatizan durumuna getirilmişti. Otoritenin 
yokluğundan dolayı köyler, kabileler, aşiretler adeta koyun sürüsü gibi 
güdülüyor, silah zoruyla istedikleri her §ey yaptırılıyor, NİZİP'teki işçilere 
de aynı baskılar uygulanıyordu. Profesyonel, hayatta bir baltaya sap olamamış 
üç-beş serseri adeta NİZİP işçilerini, paralarını, evlerini ipotek altına 
almışlardı. Bu dönemdeki APOCU faaliyetin bu yönüyle de incelenmeye değer 
yönleri vardır. Araştırıldığında ibret verici belgeler ortaya çıkacaktır. 
Kendileri az ve bilinmeyen adamlar oldukları için hedef olmadıklarından 
istedikleri gibi gezip dolaşıyor ve istedikleri zamanda cinayet 
işleyebiliyorlardı. Bu halleriyle de savunmasız insanlarca beladan korunmak için 
sözü dinlenir kişiler oluyorlardı. Bir çok gerekçe ile sol örgütlere saldırıyor, 
solculukta kararlı olanların APOCU olmaları sağlanıyordu.
Kuruluş yıllarındaki PKK anlatılırken o zamanlar AYDINLIK Gazetesi ve çevresi ile olan çatışmalar hemen akla gelmektedir.

AYDINLIK Gazetesinin manşetlerinden PKK hiç inmiyordu. "PKK MİT'in organize 
ettiği bir örgüttür...", "Cani çeteler, PKKIı cellatlar...", "Kürt halkını 
birbirine düşürüyorlar..." gibi bir yığın başlık ve yorumlar yayınlanıyordu. PKK 
da Aydınlıkçılar; "İngiliz ajanı", "MİT ajanı", "Kemalizmin çanak yalayıcısı" 
şeklinde hitap ediyordu. PKK bu kişilere yalnız sözle değil eylemle de 
saldırıyor; yöne-ticilerini öldürüyor, AYDINLIK Gazetesinin Doğu ve 
Güneydoğu'daki dağıtımını engelliyor, bulduklarını yakıyorlardı.

Bugün Kürtçülük konusunda anlaşmazlıkları olmayan Abdullah ÖCALAN ve PDA'cılar neden o günlerde birbirlerinin can düşmanıydı?

Kim kime teslim olmuş veya uyum sağlamıştır bu bilinmez! Bu çelişkinin mutlaka 
bir cevabı olmalıdır. APO olsun onlar olsun, geçmişten günümüze politikalarında 
bir sapma olmadığını yayınlarında ve konuşmalarında iftiharla yineliyorlar. 
Ancak geçmişten günümüze bu değişiklikliğin nedeni merak konusudur.
PKK örgütü kurulup örgütlenmesine rağmen o yıllarda bir-iki istisna dışında hiç 
bir yayın faaliyetinde bulunmadan, hiçbir dergi çıkarmadan ve geniş anlamıyla 
hiçbir kitleye propaganda çalışması yapmadan eylemleriyle kamuoyunun gündemine gelip oturmuştur. Türkiye'de bu tür işler kolaydı ve bir serseri iki el ateş ederse kahraman oluyordu. Örnek olarak; PKK'nın birkaç militanı köyündeki evinde yemek başında oturan M. Celal BUCAK'a saldırdıktan sonra olay kamu oyunda geniş yankılar uyandırdı, oldukça büyük bir kesim bu saldırıyı ister istemez oturup tartıştı. M. Celal BUCAK milletvekiliydi ve hem de etkili bir Aşiretin  Lideriydi. 

Dolayısıyla sade vatandaşlar, özellikle yöre halkı böylesi kudretli bir adama saldırabilir cesareti gösteren insanların olağanüstü kişiler olabileceklerini düşünmeye başladılar. Türkiye'de ve özellikle Doğu ve Güneydoğu bölgesindeki insanlarımızın düşünce yapısı üzülerek belirtelim ki böyledir. 

Onların toplumsal yaşamlarında M. Celal BUCAK gibileri erişilmesi mümkün olmayan insanlardır. PKK militanları da BUCAK eyleminin nedenini başta sempatizanlara olmak üzere yetişebildikleri tüm insanlara abartılı bir şekilde anlatmaya başladılar. Denildi ki; "...M. Celal BUCAK, TC. Sömürgecilerinin Kürdistan'daki en büyük dayanaklarından birisidir. TC. kürdistanda Celal BUCAK gibileri sayesinde ayakta duruyor, o bir baskı unsurudur. Halkımızın talebi, arzusu 
üzerine PKK ona saldırmış ve cezalandırmak istemiştir. 

Bundan sonra da Kürdistan da bu tür insanları kesinlikle yaşatmayacağız.." Eylem, PKK örgütünün olduğu her yerde günlerce, aylarca konuşuldu, propagandanın temel malzemesini teşkil etti. 

Böylesi eylemler sayesinde PKK çeşitli çevrelere gözdağı vererek, halka örgütün 
çok güçlü olduğu imajını veriyordu. O tarihlerdeki nüfusuyla 100-150 bin kişilik 
BATMAN'da en fazla 30 kadar kadrosu, 100 civarında sempatizanı, bu kadrolar ile 
sempatizanların aile ve akrabaları vardı. Aile ve akrabaların örgüt mensubu 
çocuklarına sahip çıkmaları, koruma ve kollamaları, onları barındırmaları günün 
koşullarına göre anormal bir durum değildi.

Durum böyle olduğu halde PKK yöneticileri her yerde, "Batman bizim elimizde, 
şehir bizden sorulur" diyorlardı. 30 kişilik profesyonel eylemci kadro, 
sempatizanlar ve ailelerinin de desteğiyle sürekli terör estirerek, sıradan 
vatandaşı sindirerek baskı altına alıyor, vatandaşlar; "Apocular BATMAN'ı işgal 
etmiştir, onlara karşı gelen canından olur" düşüncesine sahip olmuşlardı. 
Bölgede Apocuların etkin olduğu diğer şehirlerde de durum BATMAN'dan farklı 
değildi. Sadece kırsal kesimde durum biraz daha değişikti. Herhangi bir yöredeki 
silahlı PKK grubu dayandığı aşiret, kabile veya ailenin çocuklarını da yanma 
alarak, diğer aşiret, kabile veya aileye saldırıyor, saldın sonrası kendilerini 
barındıranların yanına gelerek yaptıkları eylemleri abartılı bir şekilde 
anlatıyor böylece o aşiret yada kabilenin tüm insanlarını etkilemeye 
çalışıyorlardı.

Bu silahlı gruplar giderek yöre insanları üzerinde, ister istemez korku 
temelinde oluşan bir otorite haline gelmişlerdi. Özetlersek; ne kadar eylem, o 
kadar propaganda ve ajitasyon ve ne kadar eylem o kadar otorite...
Bu dönemde PKK' nın üzerinde durmadığı yayın faaliyetinin istisnalarını ölen 
örgüt militanlarının afişleri, "Kürdistan Devriminin Yolu" isimli bir kitap ve 
4-5 tane de özel broşür teşkil ediyordu. "BÜLTEN" isimli PKK faaliyetlerini 
içeren dergi de ara sıra yayınlanıyordu. Bildiriler hariç diğer yayınlar 
kadrolara yönelikti, bu kitap ve broşürlerin başkasının eline geçmesi 
istenmiyordu. Gerekçe olarak da "Diğer örgütler bizim fikirlerimizi çalmasınlar" 
deniyordu. Ama gerçek neden bu olamazdı. Bu gizlemenin altında yatan gerçeği 
yalnız Abdullah ÖCALAN biliyordu.
 
 
www.aymavisi.org

***